Ακούω συνεχώς ευχές για ευημερία, (παρόλο, που το τελευταίο διάστημα δεν κάνει και τόσο καλές...ημέρες) ευχές για μακροημέρευση, (παρόλο που οι ημέρες έγιναν όλο και πιο...κοντές, με αποκορύφωμα το Χειμερινό ηλιοστάσιο για το βόρειο ημισφαίριο στις 21 Δεκεμβρίου) και γενικώς επικρατεί εδώ και...αλλαχού μια χαρούμενη, εορταστική ατμόσφαιρα! Αλήθεια όμως...τί ακριβώς εορτάζουμε;;
Εορτάζουμε, ας πούμε, την ένταξη μας στην Ε.Ε.,(την...ονείρωξη όλων των νεοφιλελέδων) εορτάζουμε την ίδρυση του νεότερου Ελληνικού κράτους, εορτάζουμε την επέτειο ίδρυσης της Κοσμοκρατορίας του Μεγάλου Αλεξάνδρου,(θα μου βάλω...πιπέρι στο στόμα με αυτά τα ρατσιστικά) εορτάζουμε την αναχώρηση του Μωάμεθ από την Μέκκα για την Μεδίνα, εορτάζουμε άραγε την ενσωμάτωση των λαθρομεταναστών στην Ελληνική κοινωνία, οι οποίοι πλέον δεν...λιάζονται αλλά κρυώνουν, (τουτέστιν τα...καίνε για να ζεσταθούν στα έρμα τα νησιά μας) μήπως εορτάζουμε την επέτειο του συμφώνου συμβίωσης των ομοφύλων αδερφών μας και την μετατροπή της κοινωνίας μας σε ένα ποικιλόχρωμον...(ερίφιο) αδερφάτο, ή ενδεχομένως εορτάζουμε την ψήφιση του νομοσχεδίου για την κατασκευή Τζαμιού (λέγε με Ισλαμικό πολιτιστικό κέντρο) κάτω απ' την Ακρόπολη, με όλα τα παρελκόμενα του στην κακόμοιρη την Ελλαδίτσα μας από τα εθνοκτόνα εναπομείναντα (απο)κόμματα;;!! Βρε μπας και εορτάζουμε την αλλαγή πλεύσης των ηγεσιών της Ε.Ε. σε πιο...ανθρωποκεντρικές ατραπούς από τότε που ο ΣΥΡΙΖΑ ήρθε στην εξουσία, ή εν τέλει εορτάζουμε την αλλαγή πλεύσης της ίδιας της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ, με τον ίδιο τρόπο, που άλλαξε και την ετυμηγορία του Ελληνικού λαού από ΟΧΙ σε ΝΑΙ;;
Τίποτε από δαύτα! Αυτό, που εορτάζουμε είναι η γέννηση και ο ερχομός του Θεανθρώπου και Λυτρωτή μας Ιησού Χριστού στα κατώτερα επίπεδα της δημιουργίας, που ο ίδιος δημιούργησε! Για την ακρίβεια, ο Χριστός δεν γεννάται διότι ο αγέννητος δεν μπορεί να γεννηθεί! Ο προαιώνιος Υιός και Λόγος ενανθρωπίζεται, δανείζεται δηλαδή σάρκα και εκφράζεται στον τρισδιάστατο αυτόν κόσμο για να μας διδάξει το μεγαλείο της αγάπης και της συγχώρεσης. Εκφράζεται μέσα στις ψυχές όλων μας, ως πνεύμα το Άγιο με το μυστήριο του βαπτίσματος!
Συνεπώς, μέσα μας κατοικεί ο ίδιος ο Θεός, η διάνοια εκείνη, η οποία μέσω της ταπείνωσης υλοποιήθηκε σε υποδεέστερες σφαίρες δημιουργίας. Από εκεί όμως εκπορεύεται και η μεγαλύτερη χαρά. Κάποτε, ένας μοναχός επεσκέφθη τον γέροντα Σωφρόνιο στην σκήτη του.
- Την ευχή σου γέροντα.
- Πες μου τέκνον.
- Περνάω πολύ μεγάλη ψυχική δυσκολία Άγιε Πατέρα κι έπιασα πάτο!
- Πρώτον, δεν είμαι Άγιος και δεύτερον...στα αλήθεια επάτησες;;
- Πάτησα.
- Πάνω εις την κεφαλήν μου πάτησες!! Εγώ είμαι πιο κάτω από σένα!!
Αυτή η...ατάκα του γέροντα Σωφρονίου δείχνει, ότι με όπλο την ταπείνωση και λειτουργικό εργαλείο τον αυτοσαρκασμό μπορούμε να αντιμετωπίσουμε οποιαδήποτε αντιξοότητα, η οποία βάλλει, προσβάλλει και καταβάλει την ανθρώπινη ψυχή. Καταδεικνύει επίσης, ότι, όταν ο άνθρωπος εξαντλεί όλες του τις δυνάμεις, τότε ο...κατοικοεδρεύων εντός του Ιησούς Χριστός, αποκαλύπτει την παρουσία του και γίνεται αρωγός του. Το γεγονός αυτό, εκτός του ότι θωρακίζει την ψυχή και το πνεύμα, προσδίδει αμέριστη χαρά στην ανθρώπινη φύση.
Κάποια άλλη φορά, μια γιαγιούλα μοναχή και...μονάχη στον μάταιο τούτο κόσμο υπέφερε από πολλές αρρώστιες. Κάποια στιγμή, εγκαταλελειμμένη από τους ανθρώπους, εντελώς μόνη στο ησυχαστήριο της, πέφτει και σπάει το πόδι της! Απελπισμένη, εξωτερικεύει το παράπονό της...
- Θεέ μου, όλα τα είχα, μου έτυχε και αυτό;;!! Πώς θα σηκωθώ τώρα, πώς θα αυτοεξυπηρετηθώ;;!! Εδώ μέσα θα πεθάνω!!
Ξάφνου, εμφανίζεται μπροστά της ο Χριστός και χαμογελώντας, της λέει το εξής:
- Βλέπεις, με ποιόν τρόπο περιποιούμαι αυτούς, που με αγαπούν;;
- Αμ, γι αυτό έχεις τόσους λίγους, που σε αγαπούν!!(του απαντάει...κομματάκι ειρωνικά η γιαγιάκα!!)
Την στιγμή εκείνη, δύο χέρια την σήκωσαν από κάτω και την μετέφεραν μπροστά στην πόρτα της Μονής, όπου σε λίγο θα την εντόπιζε ένα καραβάνι προσκυνητών. Ουδείς ξεφεύγει από την μέριμνα του Κυρίου. Κάνει και αστεία μαζί μας ο Θεός! Τουτέστιν, δοκιμάζει την πίστη μας. Μόνο, που τα αστεία του Θεού δεν γράφονται. Βιώνονται. Διότι μέσα από την δυσκολία, γεννάται η χαρά. Μέσα από την υπέρβαση, προβάλλει η θεία μέθεξη!
Κατά συνέπεια, δεν πρέπει να εμφιλοχωρήσει στις καρδιές μας το...ζιζάνιο του φόβου, το σαράκι της δειλίας και το πάθος της φυγοπονίας διότι, όσο μεγαλύτερη είναι η δυσκολία που θα προκύψει, τόσο πιο...ανείπωτη θα είναι η ευδαιμονία, που θα ακολουθήσει! Μόλις δε καταφέρεις και υπερβείς τα όριά σου, τότε νιώθεις, ότι αναγεννάσαι! Γι' αυτό και πολλοί Άγιοι της Πίστεώς μας, ενώ βίωναν την αγωνία του μαρτυρίου και του θανάτου, παρέμεναν ήρεμοι και εμφορούνταν από συναισθήματα χαράς και αγαλλίασης. Μέσα από αυτήν την αγωνία, όταν έσπαζαν το φράγμα των ανθρωπίνων αντοχών συναντούσαν την Χάρη του Θεού.
Όποια κι αν είναι τα εμπόδια που θα ανακύψουν, στο χέρι μας είναι να τα αντιστρέψουμε ή μάλλον να τα μετατρέψουμε σε αιτίες χαράς! Αντιθέτως, όταν ο άνθρωπος απομακρύνεται από την χάρη του Θεού, τότε νιώθει, πως κάτι του λείπει. Μπορεί να είναι στην έρημο και η θεία πρόνοια να του δώσει με κάποιο θαυμαστό τρόπο, αυτό, το οποίο έχει ανάγκη ενώ από την άλλη μεριά, μπορεί να βρίσκεται στο μεγαλύτερο πολυκατάστημα και να μην μπορεί βρει τίποτε! Το κλειδί είναι να αφεθεί στα χέρια του Θεού...
Ερχόμαστε λοιπόν κοντά στον Θεό τόσο...λεκτικά, όσο και ουσιαστικά κι ευχόμαστε ο ένας στον άλλον ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ, (και...παχιά παχιά, με στεντόρεια φωνή) εις πείσμα της νεοταξίτικης προπαγάνδας, η οποία επιθυμεί τον χριστιανικό αποχρωματισμό, ιδιαίτερα ημών των Ορθοδόξων Χριστιανών, ούτως ώστε να γίνουμε πιο...ευκολοκυβέρνητοι! Όσον αφορά αυτούς, οι οποίοι διαβάζοντας τα παραπάνω μειδιούν, θεωρώντας τα...γραφικές ή ρομαντικές ιστοριούλες δίχως βάση, έχω να τους προτείνω να επισκεφθούν μια...κορυφή για να έχουν καλή θέα και να κοιτάξουν πίσω τους! Πίσω στο παρελθόν τους. Στο απώτατο. Να κάνουν ένα ταξίδι στο χρόνο, παλαιόθεν. Ίσως και πριν γεννηθούν. Αλήθεια, η κάθοδος τους σε αυτή την ζωή (σε αυτή την ενσάρκωση για την ακρίβεια, διότι η ζωή είναι μία κι ενιαία) απετέλεσε δική τους επιλογή;; Αυτοί απεφάσισαν αυτοβούλως να έρθουν και να...φοιτήσουν σε αυτήν την τάξη, αυτού του συγκεκριμένου σχολείου, που λέγεται πλανήτης Γη;; Ή μήπως όχι;;
Τελικά, όλα είναι θέμα πίστης...
Τα σέβη μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου