Θα σας διηγηθώ μια μικρή ιστορία. Συνήθως αφηγούμαστε γεγονότα, τα οποία έγιναν στο παρελθόν. Εγώ θα σας πω κάτι, το οποίο έγινε στο.....μέλλον! Μην ανησυχείτε, δεν τρελάθηκα! Απλά, η έννοια του χρόνου, όπως έχει πλέον αποδείξει η σύγχρονη Φυσική δεν υφίσταται, τουλάχιστον με την έννοια της γραμμικής αλληλουχίας, δηλαδή παρελθόν → παρόν → μέλλον. Ο χρόνος, όπως τον αντιλαμβάνονται οι ανθρώπινες αισθήσεις, είναι μια μονάδα μέτρησης, η οποία εξυπηρετεί τοπικά, τις κοινωνικές και οικονομικές μας ανάγκες επάνω στη γη. Αποτελεί κατά συνέπεια, ένα συμβατικό μέγεθος, λειτουργικά χρήσιμο για τις προσωπικές ανάγκες του ανθρώπου επάνω στον συγκεκριμένο πλανήτη, στον οποίο αυτός διαβιώνει και όχι ένα απόλυτο φυσικό μέγεθος μέτρησης χρόνου σε Συμπαντική κλίμακα.
Ας ταξιδέψουμε λοιπόν μαζί, όχι πλέον με τις ατελείς ανθρώπινες αισθήσεις, οι οποίες και έχουν δημιουργήσει αυτό που ονομάζουμε τρισδιάστατο ή Ευκλείδειο κόσμο μας αλλά με τη νόηση αυτή τη φορά, κατευθυνόμενοι προς ένα μακρινό μέλλον. Εκεί, όπου ένα γήινο κοσμοσκάφος πέρασε με την βοήθεια μιας «σκουλικότρυπας» στην άλλη άκρη του παρατηρήσιμου απ’ τον άνθρωπο Σύμπαντος, σε έναν μακρινό Γαλαξία.
Περιπλανούμενο ανάμεσα στα αστέρια, το σκάφος εισέρχεται σε ένα πλανητικό σύστημα παρόμοιο με το δικό μας. Ξάφνου, αρχίζει να προσεγγίζει έναν καφεπράσινο πλανήτη. Η βαρυτική έλξη, που ασκείται στο σκάφος είναι τόσο ισχυρή ώστε αυτή η καφεπράσινη μπάλα, που αυξάνει συνεχώς σε μέγεθος, τώρα απειλεί να το καταπιεί, μπρος στα έντρομα μάτια του κοσμοναύτη. Ευτυχώς, ένα είδος ηλεκτρομαγνητικής ακτίνας πρόλαβε και «απερρόφησε» το γήινο διαστημόπλοιο πριν οι βαρυτικές δυνάμεις κυριολεκτικά το συνθλίψουν στην ατμόσφαιρα αυτού του αγνώστου πλανήτη. Και στη συνέχεια σιγή. Η απόλυτη ηρεμία. Κι ο άνθρωπος απ’ τη γη, μόνος μέσα στο θάλαμο του διαστημοπλοίου, ένιωθε σαν χαμένος. Κυριολεκτικά και μεταφορικά.
Στη μνήμη του διεγράφονταν ένα μεγάλο κενό. Δεν γνώριζε πού βρίσκονταν. Δεν γνώριζε πόσος χρόνος είχε περάσει απ’ τη στιγμή, που τον «ρούφηξε» αυτή η φωτεινή ακτίνα, δεν ήξερε καν αν ζούσε ή μάλλον δεν ήξερε αν αυτό που βίωνε ήταν η κόλαση ή ο παράδεισος ή κάτι άλλο ξέχωρο, μια κατάσταση, που δεν εύρισκε λόγια να περιγράψει. Κοιτώντας απ’ τα παράθυρα του χειριστηρίου, είδε τον ίδιο γαλανό ουρανό της γης. Ο οποίος όμως έσμιγε με μια τεράστια καφεπράσινη έκταση. Απόλυτα επίπεδη. Και το σκάφος στη μέση. Στη μέση του πουθενά.
Ήταν η πιο μεγάλη πεδιάδα, που είχε δει στη ζωή του. Χωρίς να εξέχει τίποτα....Ένας επίπεδος κόσμος, ο οποίος όσο περνούσε η ώρα τον τρόμαζε. Ευτυχώς ο ανιχνευτής χημικών στοιχείων, του έδειχνε ότι η ατμόσφαιρα είχε παρόμοια σύνθεση αερίων με την γήινη. Και πίεση το ίδιο. Όλες οι φυσικές συνθήκες είχαν τιμές πλήρως εναρμονιζόμενες με το δικό του, το γήινο περιβάλλον. Αυτό ήταν εκπληκτικό. Κάποια στιγμή, απεφάσισε να βγει απ’ το σκάφος. Η τεχνολογία σ’ αυτή τη γωνιά του γήινου μέλλοντος, επέτρεπε με το πάτημα ενός κουμπιού να ενεργοποιούνται οι αισθητήρες μεταφοράς, ένα είδος κυλινδρικού ηλεκτρομαγνητικού ανελκυστήρα, ο οποίος δέσμευε τον αστροναύτη και αυτόματα τον έβγαζε στο εξωτερικό περιβάλλον.
Η επιφάνεια του εδάφους ήταν τελείως λεία. Σαν να πάταγε σε γυαλί. Γεμάτο καφεπράσινες ραβδώσεις, που ενώνονταν μεταξύ τους. Κι ύστερα πάλι απ’ την αρχή. Σαν κάποιος να είχε παντρέψει το πράσινο της ζούγκλας του Αμαζονίου με μια συγκεκριμένη ποικιλία χώματος. Ξάφνου, κυριολεκτικά απ’ το πουθενά, πέντε όντα άρχισαν να τον πλησιάζουν. Είχαν ανθρώπινη μορφή. Ένιωθε σαν να έβλεπε πέντε άνδρες να έρχονται προς το μέρος του, σχεδόν τόσο ψηλοί όσο και ο ίδιος. Στάθηκαν στα δυο μέτρα. Οι διαφορές μεταξύ τους αμελητέες. Και οι πέντε έμοιαζαν με ανθρώπους στο χρώμα του χαλκού. Αυτή ήταν και η μοναδική τους διαφορά με τους κατοίκους του δικού μας πλανήτη. Ο κοσμοναύτης δεν μπορούσε καν να ξεχωρίσει αν αυτό που φορούσαν από πάνω μέχρι κάτω ήταν ένα είδος φόρμας, ένα είδος στολής ή αν ήταν το δέρμα τους! Σαν να έβλεπε πέντε κινούμενα, ζωντανά, χάλκινα αγάλματα! Με πνοή ζωής!
Είναι περιττό βεβαίως να αναφέρω, ότι στον συμπατριώτη μας κόπηκαν κυριολεκτικά τα γόνατα! Στο μεταξύ, στα χρόνια που μεσολάβησαν απ’ την εποχή μας έως την εποχή του συμβάντος, που σας αφηγούμαι, είχε γίνει κοινή πεποίθηση πλέον, η ύπαρξη και άλλων πολιτισμών παράλληλα με τον δικό μας. Οι θεάσεις UFO είχαν πολλαπλασιαστεί ενώ πληθώρα ραδιοσημάτων με κωδικοποιημένη αλληλουχία μηνυμάτων κυριολεκτικά βομβάρδιζε τον πλανήτη μας, κάνοντάς μας σχεδόν σίγουρους να πιστεύουμε, ότι πίσω απ’ την εκπομπή τους βρίσκεται μια τεχνητή πηγή, μια έλλογη δεξαμενή κοσμικής νοημοσύνης και όχι φυσικές αστρικές πηγές, όπως για παράδειγμα είναι τα Pulsars. Όμως, ποτέ στο παρελθόν η ανθρωπότητα δεν είχε έρθει αντιμέτωπη, πρόσωπο με πρόσωπο, με έναν εξωγήινο πολιτισμό. Όπως τώρα....
Το μεσαίο απ’ τα πέντε όντα προχώρησε ένα βήμα μπρος. Με κινήσεις, που ενέπνεαν σιγουριά και εμπιστοσύνη έγνεψε στον άνθρωπο απ’ τη γη να βγάλει την κάσκα του. Το ον ήταν ατάραχο. Στο πρόσωπό του δεν διεγράφονταν η παραμικρή έκφραση, η παραμικρή μυική σύσπαση. Σαν ρομπότ. Παρ’ όλα αυτά, ένα αίσθημα ασφάλειας πλημμύρισε τον κοσμοναύτη μή δακρίνοντας την παρουσία και της παραμικρής εχθρικής διάθεσης εναντίον του. Και έκανε, ότι του είπε....Αμέσως, τα πνευμόνια του γέμισαν με τον καθάριο αέρα της γης, χωρίς όμως....καυσαέρια αυτή τη φορά αν και στο ημερολογιακό έτος, που βρισκόμαστε, ο άνθρωπος είχε καταφέρει τελικά να δαμάσει και να ελέγξει σε μεγάλο βαθμό τη μόλυνση του περιβάλλοντος.
Η πρώτη μορφή επικοινωνίας ήταν τηλεπαθητική. Ο κοσμοναύτης απεκάλυψε πως κατάγονταν από έναν πλανήτη, που τον έλεγαν Γη και ενώ κινούνταν με το σκάφος του μέσα στο πλανητικό μας σύστημα, ξαφνικά έχασε τον έλεγχο, προφανώς κάτω απ’ την επίδραση ενός είδους μικρής μαύρης τρύπας και βρέθηκε στον κόσμο τους. Στη συνέχεια, άνοιξε το στόμα του και μίλησε (στα αρχαιοΕλληνικά βεβαίως αφού ήταν Έλληνας) λέγοντας στα όντα πώς είχε φιλικές διαθέσεις ενώ δεν είχε την παραμικρή ιδέα για το πού βρίσκονταν αφού όλα τα ηλεκτρονικά κυκλώματα του σκάφους δεν λειτουργούσαν πλέον. Κατά τη διάρκεια της ομιλίας του παρατηρούσε, ότι η φωνή του ανακλούνταν επάνω στα σώματα των όντων. Σαν να είχαν πάνω τους ένα εργαλείο, το οποίο βρίσκονταν συγχρονισμένο στους εγκεφαλικούς ρυθμούς της γης και μετέφραζε την ομιλία του σε κάποιου είδους ένρινης γλώσσας των «ξένων».
Το πλάσμα, συνέχισε να παραμένει ατάραχο και αφού τον καλωσόρισε, λέγοντάς του πως δεν υπήρχε λόγος να φοβάται, ζήτησε να μάθει πληροφορίες για τον πλανήτη μας. Ο Ιάσων (ναι, έτσι έλεγαν ή μάλλον θα πουν μια μέρα τον ήρωά μας) εξήγησε, πως η Γη ήταν ο τρίτος εσωτερικός πλανήτης του Ηλίου, ενός άστρου κοντά στην άκρη της Γαλαξιακής οδού και έδωσε τις Γαλαξιακές μας συντεταγμένες στους κατοίκους αυτού του μακρινού πλανήτη. Με έκπληξη διεπίστωσε, ότι αυτά τα πλάσματα αγνοούσαν όχι μόνο τον πλανήτη μας αλλά και ολόκληρο τον Γαλαξία μας, αποκαλύπτοντας του το πόσο μακριά βρίσκεται απ’ τη διαστημική γειτονιά του.
Στη συνέχεια, τα όντα, τα οποία ονόμαζαν τον πλανήτη τους «εξουσία του Ρανιμάν», άρχισαν να του περιγράφουν με μια μηχανική, ένρινη φωνή, τρόπους και μεθόδους συντόμευσης των αχανών αποστάσεων του υπερδιαστήματος μέσω αιθερικών οδών. Ο Ιάσων δεν κατάλαβε και πολλά πράγματα. Πήρε όμως θάρρος και μαζί και το λόγο για να τους αφηγηθεί την ιστορία του πλανήτη μας, τα σημαντικότερα γεγονότα, που άλλαξαν τη μορφή του καθώς και τις αρχές της επιστήμης και της φιλοσοφίας λες και έκανε διάλεξη σε μαθητές του στην διαστημική επικράτεια. Σταμάτησε όμως από μόνος του διότι διέκρινε για πρώτη φορά μια λάμψη στο παγωμένο χάλκινο πρόσωπο του μεσαίου εξωγήινου, ο οποίος σήκωσε αργά το χέρι του και γεμάτος ενδιαφέρον έδειξε τον Έλληνα επισκέπτη.
Το ον, προχώρησε άλλο ένα βήμα. Τα δάχτυλά του τώρα, ήταν σε απόσταση λίγων εκατοστών απ’ τον Ιάσωνα, σχεδόν αγγίζοντας τη φόρμα του! Ήταν πια φανερό, ότι έδειχναν το μικρό, μεταλλικό σταυρουδάκι, το οποίο είχε κρεμασμένο στο λαιμό του ο κοσμοναύτης, κάτω απ’ την στολή του. «Τί είναι αυτό που φοράς», τον ρώτησε. Ο Ιάσων σκέφθηκε, ότι ίσως ήταν δύσκολο να του εξηγήσει, τελικά του απήντησε ότι αυτό το σύμβολο απεικονίζει τον Υιό του Θεού, που έγινε άνθρωπος και ενσαρκώθηκε στη Γη. «Πέθανε σ’ αυτό το σταυρό για να μας σώσει απ' τις αμαρτίες μας» του είπε. Αυτό αναστάτωσε τον εξωγήινο. Ανταπάντησε, πως η γη του Ιάσωνα ήταν ένας μέσος πλανήτης ενός μικρού πλανητικού συστήματος, προς το άκρο ενός Γαλαξία, ο οποίος δεν ήταν καν γνωστός στη Γαλαξιακή Ομοσπονδία. «Το ορατό Σύμπαν είχε αμέτρητα δισεκατομμύρια άστρα και η γη σας δεν είναι παρά ένας κόκκος άμμου μέσα σ’ αυτό το μωσαϊκό. Γιατί λοιπόν θα έπρεπε ο Δημιουργός να διαλέξει τη Γη για να στείλει τον γιο του;.....»
Ιδού ένα εξωγήινο ερώτημα μιας...γήινης λογικής. Μιας ανθρώπινης λογικής, η οποία είναι απόρροια του χώρου εκείνου του Σύμπαντος, που γίνεται αντιληπτός απ’ τις ανθρώπινες αισθήσεις, αποτελώντας όπως είπαμε και πριν, το γνωστό «παρατηρήσιμο Σύμπαν». Όντως, είναι αλήθεια, ότι υπάρχει πανσπερμία δημιουργημάτων στο αντιλήψιμο από εμάς Σύμπαν. Οι μυθολογίες όλων των λαών βρίθουν από αναφορές σχετικά με εμφανίσεις ανθρώπων απ’ τα άστρα. Η σύγχρονη δε Αστροφυσική, καταλήγει πλέον, ότι ακόμη και η εμφάνιση της ζωής - ο σχηματισμός δηλαδή του πρωτοκυττάρου, ως δομικός και λειτουργικός ορισμός του φαινομένου της ζωής αφού ο πλήρης και αναλυτικός ορισμός της έννοιας δεν έχει ακόμη.....διατυπωθεί - στη γη, έχει περισσότερες πιθανότητες να δημιουργήθηκε εκτός γης και στη συνέχεια να μετεφέρθη με κάποιον τρόπο στον πλανήτη μας σε σχέση με οποιαδήποτε άλλη θεωρία.
Κατά συνέπεια, επαναδιατυπώνει την κοσμική φιλοσοφία των Ερμητικών και Ορφικών Κειμένων, του Αναξαγόρα, του Δημοκρίτου, του Μητροδώρου του Χίου, του Πλάτωνα και τόσων άλλων τιτάνων της ελεύθερης σκέψης, οι οποίοι πίστευαν στην ύπαρξη και άλλων κόσμων εκτός απ’ τον δικό μας. Βεβαίως, η ελευθερία σκέψης και έκφρασης, είχε.....αυτοεξορισθεί κατά την περίοδο του Μεσαίωνα, όταν η Ιερά Εξέταση έκαψε ζωντανό τον Ιταλό μοναχό Giordano Bruno, επειδή απλά επανέλαβε τα λεγόμενα των Ελλήνων σοφών. Στα μέσα του 19ου αιώνα, ο Λόρδος Kelvin εξέφρασε την άποψη, ότι η σχετικά πρόσφατη δημιουργία της γης δεν θα μπορούσε να επιτρέψει μια αργή εξελικτική πορεία (λόγω της πληθώρας των μεταλλάξεων και της χρονικής διάρκειας, που απαιτείται για να εκφρασθεί κάθε μια απ' αυτές) απ' την ανόργανη ύλη έως την εμφάνιση των πρώτων οργανισμών. Έπρεπε να φτάσουμε στα 1907, ούτως ώστε ο Σουηδός χημικός Arrhenius να διατυπώσει την θεωρία της πανσπερμίας, μιλώντας για διάφορα σπέρματα ζωής, τα οποία ταξίδευαν στο διάστημα, από πλανήτη σε πλανήτη, μέχρι που έφτασαν πάνω στη Γη, βασιζόμενος και αυτός στην σπορά νέων όντων απ’ τους κατώτερους θεούς, όπως αυτή περιγράφεται στη Θεογονία του Τιμαίου από τον Πλάτωνα.
Το 1974, ο άνθρωπος, που ανεκάλυψε το DNA, και τιμήθηκε με το βραβείο Νόμπελ Ιατρικής Φυσιολογίας, ο Βρεττανός Βιολόγος Francis Crick, μορφοποίησε την θεωρία της πανσπερμίας, υποστηρίζοντας, ότι η ζωή, όπως την γνωρίζουμε σήμερα, δεν ενεφανίσθη αυτοδύναμα στον πλανήτη μας αλλά ήρθε από ένα άλλον πλανήτη έξω απ’ το πλανητικό μας σύστημα με φορείς μικροοργανισμούς, τους οποίους μετέφεραν πολύ εξελιγμένα λογικά όντα. Σύμφωνα με τον Crick, αυτά τα όντα μετεφέρθησαν με διαστημόπλοια και ράντισαν κυριολεκτικά την επιφάνεια του πλανήτη μας με μικροοργανισμούς. Η υπόθεση αυτή ονομάστηκε θεωρία της κατευθυνόμενης πανσπερμίας και υπεστηρίχθη με πληθώρα βιοχημικών ενδείξεων και αιτιάσεων, όπως για παράδειγμα το γεγονός ότι δεν υπάρχει αντιστοιχία μεταξύ της χημικής σύνθεσης του γήινου περιβάλλοντος, όπου ευρίσκεται εν αφθονία το Χρώμιο και το Νικέλιο και εκείνης των έμβιων οργανισμών, οπου στις ενζυμικές αντιδράσεις των κυττάρων τους παίζει σημαντικό ρόλο το σπάνιο χημικό στοιχείο Μολυβδένιο.
Μάλιστα, όταν ο Crick έκανε τις δημοσιεύσεις του, δεν ήσαν γνωστά και νεότερα επιστημονικά δεδομένα, σύμφωνα με τα οποία αρκετοί μετεωρίτες είναι δυνατό να λειτουργήσουν σαν κελύφη προστασίας μικροοργανισμών, οι οποίοι θα μπορούσαν να επιβιώσουν από την κοσμική ακτινοβολία και να φτάσουν στη Γη. Η ίδια η NASA αναφέρεται σε αρκετές μορφές απολιθωμένων βακτηρίων σε πετρώματα μετεωριτών.
Είναι λοιπόν προφανές, πως η διαστημική μας γειτονιά δεν διεκδικεί την αποκλειστικότητα της ζωής, με την έννοια, που της έχουν προσδώσει οι ανθρώπινες αισθήσεις, αυτής των βιολογικών συστημάτων. Με άλλα λόγια.....υπάρχουν και αλλού πορτοκαλιές! Κατά συνέπεια, είχε απόλυτο δίκιο το χαλκόχρωμο ανθρωπόμορφο πλάσμα απ’ αυτόν τον μακρινό Γαλαξία. Είμαστε ένας κόκκος άμμου σε σχέση με την έκταση της μεγαλοπρέπειας του ορατού μας και μόνο συνολικού δημιουργήματος. Κι όμως, τόσο εγωιστές συνάμα.....
Αλλά πάλι, αυτό το ερώτημά του για τον Δημιουργό.....Αλήθεια, γιατί αυτός να επιλέξει τη γη μας για να στείλει το γιό του; Ή μήπως τον στέλνει σε κάθε πλανητικό σύστημα, σε κάθε πλανήτη, που συμβιώνουν νοήμονα όντα; Από το ερώτημα του εξωγήινου όντος πάντως, δεν διεφάνη κάτι τέτοιο, που σημαίνει πώς μάλλον αυτή η φυλή εκεί πέρα, στις εσχατιές του Σύμπαντος, δεν θα ταν απ’ τους τυχερούς......
Ακούστε, το ανέφερα και προηγουμένως μα θα το ξαναγράψω. Είναι τουλάχιστον αφελές να αναζητουμε τα κριτήρια επιλογής του Δημιουργού των Πάντων την ώρα, που με την υπάρχουσα ανθρώπινη φυσιολογία που διαθέτουμε, δυνάμεθα να αντιληφθούμε το Σύμπαν μέχρι κάποια όρια. Όσο ισχυρά όργανα και αν αποκτήσουμε, η φυσιολογία του ανθρωπίνου εγκεφάλου θα είναι πάντα η ίδια και με βάση αυτήν, αντιλαμβανόμαστε μόνο το γνωστό μας παρατηρούμενο Σύμπαν, αυτό που οι αρχαίοι Στωικοί φιλόσοφοι ονόμαζαν Κόσμο. Για τους αρχαίους Έλληνες φιλοσόφους, άλλο ο Κόσμος κι άλλο το Σύμπαν. Κόσμος είναι το κομμάτι εκείνο του Σύμπαντος, που εμπίπτει στην μελέτη των αισθήσεών μας, άρα και των μετρήσεών μας.
Κατά συνέπεια, η ανθρώπινη Βιολογία μας έχει εγκλωβίσει σε έναν τρισδιάσταο κόσμο, μην μπορώντας να αντιληφθεί μορφές και σχήματα, που δεν περιγράφονται από την Ευκλείδια Γεωμετρία και που οι διαστάσεις τους είναι περισσότερες από τρεις. Όμως, είναι πλέον κοινά αποδεκτό, ότι το Σύμπαν στο σύνολό του, στην ολότητά του δεν περιγράφεται από την Ευκλείδια Γεωμετρία και οι διαστάσεις του είναι τουλάχιστον τέσσερις (χρόνος). Η πειραματικώς αποδεδειγμένη θεωρία της Σχετικότητας υπαγορεύει, ότι το Σύμπαν μας δε είναι Ευκλείδιο και διέπεται από μια γεωμετρία, που λέγεται RIEMANN. Η δε Κβαντομηχανική, εδώ και αρκετά χρόνια τώρα, κάνει λόγο για σωματίδια, τα οποία εκπέμπονται στο παρόν και εκετελούν τροχιές στο παρελθόν.....
Έχουμε δηλαδή, μια εσφαλμένη γνώμη για το πραγματικό Σύμπαν. Αγνοούμε τη φύση και την υφή των τετραδιάστατων αντικειμένων και ακόμα περισσότερο αγνοούμε τους νόμους, που τα διέπουν. Λογικά, πρέπει να είναι προεκτάσεις των δικών μας νόμων αλλά.....Τί είπα μόλις τώρα; Λογικά; Με βάση ποιά λογική; Των ατελών ανθρώπινων αισθήσεων; Οι οποίες βλέπουν και ακουνε συγκεκριμένες συχνότητες; Εδώ ακόμη και στον ίδιο μας τον πλανήτη, μορφές ζωής, οι οποίες συμβιώνουν με εμάς, αντιλαμβάνονται το εξωτερικό περιβάλλον με τελείως διαφορετικό τρόπο. (Τα φίδια βλέπουν στο υπέρυθρο, δηλαδή την θερμότητα, τα δελφίνια ακούνε υπερήχους κ.ο.κ.) Μόνο με τη νόηση και με χρηστικό εργαλείο τα μαθηματικά, θα μπορέσουμε να προσεγγίσουμε αυτούς τους νόμους. Τους νόμους του μή αισθητού από εμάς Σύμπαντος.
Από τη στιγμή λοιπόν, που δεν γνωρίζουμε το μέγεθος της δημιουργίας σε όλη του την έκταση, είναι αστείο να προσπαθούμε να υπεισέρθουμε στη λογική του Δημιουργού και να επιχειρήσουμε να αναλύσουμε τα κριτήρια των επιλογών του. Ακόμα και έτσι όμως, αναφερόμενοι στο γνωστό και παρατηρίσιμο Σύμπαν, στο τμήμα εκείνο του Σύμπαντος, το οποίο όπως είδαμε είναι αντιληπτό απ’ την ανθρώπινη φυσιολογία, στο Σύμπαν εκείνο, στο οποίο η γη μας είναι ένας απλός κόκκος άμμου, ο γήινος άνθρωπος είναι ο εκλεκτός! Μοιάζει επιλεγμένος σε σχέση με κάθε άλλον εξωγήινο πολιτισμό. Γιατί;
Η απάντηση ακούει στο όνομα «Ανθρωπική Αρχή». Πρόκειται για μια θεωρία με την έννοια της φιλοσοφικής προσέγγισης, η οποία όμως στις μέρες μας τείνει να γίνει πλήρως αποδεκτή απ’ την παγκόσμια επιστημονική κοινότητα. Σύμφωνα με μία εκ των εκδοχών της, η οποία καλείται Ισχυρή Ανθρωπική Αρχή, «οι ιδιότητες του Σύμπαντος πρέπει να είναι τέτοιες ούτως ώστε, κάποια στιγμή να μπορεί να αναπτυχθεί ζωή». Συνεπώς, ολόκληρο το Συμπαντικό οικοδόμημα μοιάζει να εκτελεί συγκεκριμένο λειτουργικό σχέδιο, με μοναδικό κριτήριο την ύπαρξη του ανθρώπου.
Οι τροχιές αλλά και οι αναλογίες των πλανητών του ηλιακού μας συστήματος είναι συμβατές με τον σχηματισμό της ζωής στη Γη. Οι παραμικρότερες αποκλίσεις θα οδηγούσαν σε φυσικές συνθήκες μή επιτρεπτές για την επιβίωση του ανθρώπου στον πλανήτη μας. Το ίδιο ισχύει και για ολόκληρο τον Γαλαξία μας αφού η προηγούμενη γενιά άστρων είναι απαραίτητη για τη δημιουργία των βαρύτερων στοιχείων, τα οποία και παίζουν καταλυτικό ρόλο στην εμφάνιση της ζωής. Η παρούσα αυτή ανθρωποκεντρική συμμετρία, προεκτείνεται σε σχέση πλέον με άλλους Γαλαξίες, οι οποίοι ενυπάρχουν σε ολόκληρο το παρατηρίσιμο Σύμπαν και διαιωνίζεται για λογαριασμό του ανθρώπου με απίστευτο βαθμό ακρίβειας.
Εάν για παράδειγμα, αλλάζαμε έστω και απειροελάχιστα την τιμή του ηλεκτρικού φορτίου του ηλεκτρονίου, τότε τα άστρα δεν θα μπορούσαν να καίνε ήλιο στο εσωτερικό τους και άρα να το μετατρέπουν σε άνθρακα και οξυγόνο, τροφοδοτώντας τους πλανήτες με ενέργεια, η οποία είναι απαραίτητη προϋπόθεση για την ύπαρξη ζωής. Ο Steven Hawking υποστηρίζει, ότι οι τιμές των παγκόσμιων φυσικών σταθερών «φαίνεται πως έχουν ρυθμιστεί με πολύ λεπτή ακρίβεια ώστε να κάνουν δυνατή την ύπαρξη ζωής». Καταλήγει δε, πως «αυτό κάποιος θα μπορούσε να το θεωρήσει ως απόδειξη ενός Θεϊκού σκοπού στην δημιουργία και στην επιλογή των νόμων της φύσεως», παρά το γεγονός, ότι δεν διακρίνεται ιδιαίτερα για την έντονη θρησκευτικότητά του.
Ο διάσημος Άγγλος αστρονόμος Sir FRED HOYLE, ο οποίος δηλώνει και αυτός πως δεν είναι Χριστιανός, στο βιβλίο του «ΤΟ ΝΟΗΜΟΝ ΣΥΜΠΑΝ» γράφει: «...ως βιοχημικοί, ανακαλύπτουμε όλο και περισσότερα για το φοβερά πολύπλοκο της ζωής, όπου είναι φανερό ότι η πιθανότητα, να έχει προέλθει από κάποιο τυχαίο γεγονός είναι τόσο ελάχιστη που μπορεί να αγνοηθεί εντελώς. Η ζωή αποκλείεται να προήλθε τυχαία». Ο Hoyle παραδέχεται, ότι θα πρέπει να υπήρξε κάποια «ευφυΐα», πίσω από την εμφάνιση της ζωής στη Γη. Η κοσμική φιλοσοφική απεικόνιση των παραπάνω, θα έδινε αναρίθμητους κύκλους, στους οποίους κινούνται και ισορροπούν όλα τα αστρικά συστήματα έως τον τελευταίο Γαλαξία και οι οποίοι έχουν ως κέντρο τη γη μας. Τον ίδιο τον άνθρωπο.
Καταλήγουμε δηλαδή στο συμπέρασμα, ότι το Σύμπαν υπάρχει για λογαριαμό του ανθρώπου και ο άνθρωπος υπάρχει για λογαριασμό του Σύμπαντος, όπως έλεγε και ο Πλωτίνος. Αυτή η ρήση, μου θυμίζει μια σκέψη του μοναδικού Παύλου Πισσάνου, ο οποίος στο βιβλίο του «Από τον Αριστοτέλη στον Hawking» γράφει: «Ο άνθρωπος και το Σύμπαν είναι δύο Σύμπαντα, που το ένα χωρά μέσα στο άλλο». Αφού λοιπόν η φιλοσοφική ερμηνεία της «Ανθρωπικής αρχής» ταυτίζεται και πιστοποιείται με τα σύγχρονα επιστημονικά δεδομένα, η διαπίστωση, του προσδιορισμού της από τους αρχαίους Έλληνες σοφούς, προκαλεί δέος.
Θυμηθείτε το αρχαίο Ελληνικό ρητό «πάντων μέτρον άνθρωπος».....
Θυμηθείτε τα λόγια του Ιησού Χριστού στο κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο: «Πάτερ εν εμοί, καγώ εν σοι, ίνα και αυτοί εν ημίν εν ώσιν». (Καταδεικνύει, ότι ο Πατέρας, ο Υιός και ο άνθρωπος ανήκουν στην ίδια μονάδα. Το ένα. Το ένα, του Πυθαγόρα και του Πλωτίνου.....)
Ο Ιησούς. Όλοι τον γνωρίζουμε. Διότι σε όλους είναι μέσα μας. Είναι ο γιός του Θεού, ο οποιός επέλεξε να έρθει στη γη, σ’ αυτό τον κόκκο της άμμου, για να ενσαρκωθεί και να σταυρωθεί. Διότι........
ΠΟΛΥ ΑΓΑΠΗΣΕ