Ελπίζω να περάσατε όλοι σας μοναδικά, ανεπανάληπτα Χριστούγεννα. Εύχομαι ο νέος χρόνος, που σε λίγο ανατέλλει, να φέρει στον καθέναν μας αυτό, που επιθυμεί πραγματικά. Αυτό, που έχει ανάγκη για να μπορέσει να φέρει εις πέρας το σχέδιο, το οποίο έχει πλάσει ο Δημιουργός γι’ αυτόν. Ένα σχέδιο, με βάση το γενετικό του αρχέτυπο, τη γενετική του καταβολή. Διότι όλοι μας, έχουμε έρθει εδώ για να παίξουμε έναν συγκεκριμένο ρόλο, να εκτελέσουμε μια συγκεκριμένη αποστολή...
Θα ήθελα να ξεκινήσει αυτή η καινούρια χρονιά με έμπνευση και μουσική, οι οποίες αποτελούν την τροφή της Δημιουργίας. Με ελπίδα για ένα αισιόδοξο μήνυμα, που θα φωλιάσει στις ψυχές μας. Και θα παραμείνει. Ζεσταίνοντας τη γύμνια της. Τη γύμνια, που νιώθουμε όλοι μας με αυτά που βλέπουμε και ακούμε καθημερινά....
Πριν κάποια χρόνια, ενώ περπατούσα στο λιμάνι της Λέρου, κοίταξα προσεκτικά το βάθος του ορίζοντα. Ο ήλιος, είχε ήδη αρχίσει να κατεβαίνει και η θάλασσα ήταν τόσο γαλάζια και κρυστάλλινη, που δυσκολευόμουν να εντοπίσω τη νοητή, διαχωριστική γραμμή, η οποία τη χώριζε απ’ τον ουρανό. Ή μάλλον, δυσκολευόμουν να εντοπίσω τη φανταστική εκείνη ευθεία, που την έδενε, την έσμιγε μαζί του, κάνοντας το φως του ηλίου να αντανακλάται παιχνιδιάρικα τόσο στην ατμόσφαιρα όσο και στην επιφάνειά της, σχηματίζοντας τέτοιο συνδυασμό σχημάτων και χρωμάτων, που ήταν αδύνατο να τα συλλάβει η φαντασία και του μεγαλύτερου καλλιτέχνη. Νιώθοντας παραδομένος σ’ αυτή τη μαγεία, το μόνο που κατόρθωσα να σκεφτώ ήταν....μήπως τελικά όλα στο Σύμπαν ήταν ενιαία, μήπως δεν υπάρχει τίποτε άλλο εκτός από αρμονία και ομορφιά;
Λίγο καιρό μετά, από το κλεινόν άστυ πλέον, έγραφα ένα ποίημα για κάποια κοπέλα. Την ώρα, που προσπαθούσα να εμπνευστώ τις λέξεις, τελείως ασυναίσθητα, η σκέψη μου πέταξε πίσω, γυρίζοντας σ’ αυτό το απόγευμα της Λέρου, σ’ αυτήν την ομορφιά που γεύτηκα τότε. Ίσως, επειδή η γυναικεία φύση αποτελεί και αυτή έναν απ’ τους ορισμούς της ομορφιάς!
Απεφάσισα να δημοσιεύσω εδώ αυτό το ποίημα. Για μια πιο όμορφη χρονιά...
Για το πνεύμα της αιώνιας γυναίκας λοιπόν. Για την γυναίκα, που αξίζει, που δεν αλλοιώνει τη φύση της, που ξέρει να παραμένει κάθε στιγμή αληθινό θηλυκό. Που είναι παντού, μα δεν τη βλέπουμε. Μόνο την αισθανόμαστε, κάνοντάς την Μούσα μας. Αντλώντας έμπνευση απ’ αυτήν την ενσαρκωμένη πηγή της ομορφιάς και της αρμονίας, όπως ο διψασμένος αναζητά πηγή κρυστάλλινου νερού να ξεδιψάσει...
Για την Μαρία...την Χριστίνα...την Ελένη...την Αθηνά... την Βασιλική... Για την Μπεθ, την ηρωίδα του Χέμινγουεϊ, στο μυθιστόρημα «Ο Ήλιος ανατέλλει ξανά». Για την γνήσια, την απόλυτη γυναίκα, που σε οδηγεί πέρα απ’ τα ανθρώπινα όρια, δίνοντάς σου όραμα και σκοπό. Δυνάμεις, που δεν ήξερες, ότι είχες...
Γι’ αυτή τη γυναίκα, που είναι ένα απ’ τα λιγοστά πράγματα στη ζωή, για τα οποία αξίζει να ζήσει κανείς. Και να πεθάνει...
ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ!
Δεν μπόρεσαν. Ξανοίχτηκες στη θάλασσα. Ίσως αγάπησες την έκτασή της πιο πολύ απ’ τον εαυτό σου. Ίσως για να βρεις τον αληθινό εαυτό σου. Εκεί. Τόσο αχανής μα και τόσο πεπερασμένη. Λες και μπορείς να αγγίξεις με τα δάχτυλά σου την ευθεία που σμίγει με τον ουρανό.
Η απεραντοσύνη είναι τελικά μέσα σου. Είσαι εσύ. Εκεί. Στο εκμαγείο των ειδών. Στη μήτρα της ζωής. Παρέα με τα δελφίνια.
Τελικά ξανοίχτηκαν κι αυτοί. Για το δικό τους ταξίδι. Κι όταν οι τριήρεις ξεκινούσαν για μέρη μακρινά, θα πέθαιναν για ένα σου χαμόγελο, όμως εσύ δεν τους το έδωσες…
Όταν τα λυσσασμένα κύματα χόρευαν γύρω τους στης θάλασσας τη μέθη, θα πέθαιναν για ένα σου χάδι, όμως εσύ δεν τους το έδωσες…
Όταν πια φτάνοντας στη νέα τους Ιθάκη, συναντούσαν τα βέλη των ιθαγενών, θα πέθαιναν για ένα σου φιλί κι όμως εσύ δεν τους το έδωσες…
Όταν οι Αθηναίοι π έ θ α ι ν α ν στα ερείπια της Ατλαντίδος, αντίκριζαν τη μορφή σου, σίγουροι πως κάπου θα σε ξαναδούν…
ΤΕΛΟΣ
(ή μήπως μια νέα αρχή…)
(ή μήπως μια νέα αρχή…)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου