Το ποτήρι ξεχείλισε...

Η χθεσινή απόδραση Παλαιοκώστα- Ριζάι από τις φυλακές Κορυδαλλού προσέθεσε ένα ακόμα κύμα στην...τρικυμία εν κρανίω, που επικρατεί στην ασφάλεια του σωφρονιστικού μας συστήματος, η οποία είναι ανάλογη της εικόνας πλήρους αποσύνθεσης, που κυριαρχεί και συνεχίζει να διαιωνίζεται στο Υπουργείο Δημόσιας Τάξης. Κατά συνέπεια, το χθεσινό συμβάν δεν έδειξε κάτι το καινούριο. Αντίθετα, επιβεβαίωσε για ακόμα μια φορά, ότι η Ελλάς είναι ένα κράτος διάτρητο. Ένα κράτος καρναβάλι θα έλεγα, μιας και είμαστε στις Απόκριες. Με έναν κρατικό μηχανισμό ανύπαρκτο και ανίκανο να προστατεύσει και να παρέξει ασφάλεια στους πολίτες της.

Φανταστείτε εικόνα κράτους, όπου μπορεί το οτιδήποτε να κυκλοφορεί ελεύθερο στον ουρανό μας – και μάλιστα της Αθήνας – (από ελικόπτερο, Τουρκικό μαχητικό, U.F.O., έως και το...φλυτζάνι του τσαγιού μου) επειδή λέει (άκουσον, άκουσον) τα...5 ελικόπτερα της Ελληνικής Αστυνομίας δεν απογειώθησαν διότι όλοι οι χειριστές τους βρίσκονταν σε άδεια!!! Αξίζει περαιτέρω σχολιασμού; Όχι, δεν θα ασχοληθώ άλλο με το γεγονός. Διότι θέλω να σέβομαι τον εαυτό μου. Και εάν συνεχίσω τότε θα υποτιμήσω τόσο την δική μου νοημοσύνη όσο και την δική σας.

Θα πω μόνον τούτο. Ίσως ήταν λάθος η δημοσκόπηση, που ανήρτησα και την οποίαν βλέπετε στα αριστερά σας σχετικά με την δική σας πρόθεση ψήφου στις Ευρωεκλογές του Ιουνίου. Διότι πολύ απλά, πιστεύω, ότι κανένα πολιτικό κόμμα δεν είναι πλέον ικανό να δώσει τέρμα στην υπάρχουσα διάλυση ή μάλλον κατάντια, που επικρατεί στον Ελληνικό χώρο στις μέρες μας. Ούτε καν μια συγκυβέρνηση ενός αριθμού κομμάτων (εάν βεβαίως καταστεί κάτι τέτοιο εφικτό).

Τα πολιτικά κόμματα είναι προϊόντα του Κοινοβουλευτικού συστήματος, το οποίο με τη σειρά του είναι καρπός της αντιπροσωπευτικής Δημοκρατίας. Η έννοια της Δημοκρατίας όμως, δεν είναι πανάκεια. Η Δημοκρατία, όπως και η ολιγαρχία και η τυραννία και όλα τα πολιτεύματα, πρέπει να έχουν σαν στόχο, σαν κοινή συνισταμένη, το πώς θα ωφελήσουν την πατρίδα. Αυτός πρέπει να είναι ο τελικός προορισμός όλων των συστημάτων διακυβέρνησης. Εάν δεν ωφελούν αλλά αντιθέτως ζημιώνουν την Ελλάδα τότε δεν έχουν ουδεμίαν αξία ή μάλλον έχουν βλαπτική αξία για την πατρίδα μας.

Σε ένα κράτος, το οποίο γέννησε την αληθινή, την άμεση Δημοκρατία το σημερινό υποκατάστατό της δεν είναι παρά μια γραφική καρικατούρα, μια κατάντια δημοκρατίας, μια κεκαλυμμένη χούντα, η οποία είναι πολύ πιο επικίνδυνη απ’ την αυθεντική διότι φοράει προσωπείο. Φοράει μάσκα, κρύβοντας τα επιχειρηματικά και μεγαλοεκδοτικά κέντρα εξουσίας, τα οποία σε συνεργασία με τους σημερινούς πολιτικούς ορίζουν τις τύχες της χώρας.

Για να το διατυπώσω ορθότερα, το σημερινό πολιτικό μας σύστημα φοράει κουκούλα. Σαν αυτές των αναρχικών. Οι οποίοι ανάνδρως καταστρέφουν και εν συνεχεία εξαφανίζονται διότι δεν έχουν το θάρρος να αναλάβουν τις ευθύνες των πράξεών τους. Κι όμως, αυτοί οι εγκληματίες κατευθύνουν την χώρα. Ηχεί ίσως υπερβολικό αλλά είναι η πραγματικότητα. Την σημερινή Ελλάδα κυβερνούν οι αναρχικοί και οι τρομοκράτες, κάνοντας οτιδήποτε θελήσουν, οποιαδήποτε στιγμή το επιθυμήσουν. Ενίοτε βέβαια, χρησιμοποιούνται από τα κέντρα εξουσίας, που προανέφερα. Για να μην αναφερθώ στους ξένους πράκτορες, οι οποίοι αλωνίζουν ελεύθερα και δρουν ανενόχλητοι στο εσωτερικό μας, προωθώντας τα ανθελληνικά σχέδιά τους.

Αυτοί λοιπόν, που κυβέρνησαν τον τόπο αυτό απ’ την Μεταπολίτευση και ύστερα, ίσως και πιο πριν, έχουν φτιάξει λιθαράκι-λιθαράκι ένα σάπιο μοντέλο διακυβέρνησης, το οποίο εξυπηρετεί μόνο τα μικροκομματικά τους συμφέροντα ενώ ταυτόχρονα διαλύει τις δομές του κράτους, αποσαθρώνει τον κοινωνικό ιστό και υποθηκεύει το μέλλον της Ελλάδος. Τότε γιατί δεν αντιδρά ο κόσμος, θα ρωτήσετε.

Διότι εξαρτώνται. Εξαρτώνται από το φόβο μήπως χάσουν την θέση τους, όπου με κάποιο ρουσφέτι «βολεύτηκαν» σε έναν υδροκέφαλο Δημόσιο τομέα ξεπουλώντας τον ίδιο τον εαυτό τους, εξαρτώνται από τα δάνεια των τραπεζών, από τα χρέη των πιστωτικών καρτών, από την μάστιγα μιας καλπάζουσας ανεργίας, από την φτώχεια και την ακρίβεια, από το άγχος της καθημερινότητας...Θύματα των καταστάσεων , που οι ίδιοι οι πολιτικοί δημιούργησαν για να έχουν τον λαό υπό ομηρία. Και να τον ελέγχουν...

Αλλά το μεγαλύτερο κακό, το οποίο έκαναν στον Έλληνα πολίτη αυτοί, οι οποίοι είχαν και έχουν στα χέρια τους τα ηνία της χώρας μας τα τελευταία χρόνια, είναι ότι έκτισαν μιαν Ελλάδα χωρίς ιδανικά. Εξόρισαν την Ελληνική σκέψη, το λειτουργικότερο εργαλείο νόησης και λογικής, απ’ τους πνευματικούς ορίζοντες της νεολαίας, καθιστώντας την ευάλωτη στα συμφέροντα των κάθε λογής επιτηδείων.

Το έχω γράψει μα θα το ξαναγράψω. Το μεγαλύτερο κακό, που έκανε το ΠΑΣΟΚ στην Ελλάδα δεν έγινε απ’ τα σκάνδαλα και απ’ τα χρήματα που...αφήρεσε απ’ τον Δημόσιο κορβανά αλλά από κάτι που προσέθεσε! Από την νοοτροπία του ευκόλου κέρδους, του γρήγορου και αήθους πλουτισμού, η οποία συνετέλεσε τα μέγιστα στην ηθική σήψη και τη διαφθορά του καιρού μας. Και βεβαίως, το κλίμα δεν ανεστράφη ούτε τα τελευταία χρόνια επί Ν.Δ. παρά τις μεγάλες προσδοκίες όλων στο πρόσωπο του Κώστα Καραμανλή.

Δεν είναι όλοι οι πολιτικοί ίδιοι, θα μου πείτε. Συμφωνώ. Και εγώ απεχθάνομαι λογικές του ίδιου...καζανιού. Δείτε όμως ποιοί υπερισχύουν όσο τα πράγματα παραμένουν ως έχουν. Και δείτε το μέγεθος της ζημίας, που γίνεται στην Ελλάδα μας. Τίθεται πλέον ζήτημα επιβίωσης του έθνους μας. Αλλά ούτε και εμείς οι πολίτες είμαστε άμοιροι ευθυνών. Διότι οι σημερινοί πολιτικάντηδες είναι απλά έκφανση της γενικότερης παρακμής, η οποία διακατέχει την κοινωνία μας. Είναι απόρροια και αυτοί της σύνθεσης του εκλογικού σώματος, δυστυχώς. Διότι ο κάθε λαός έχει τους ηγέτες, που του αρμόζουν...

Φρονώ λοιπόν, πως μπροστά στο παρόν τέλμα, που έχει περιέλθει η χώρα μας, πρέπει να επέμβει ο στρατός μαζί με λίγους αληθινούς πατριώτες, (παρά το γεγονός, ότι υπάρχει...λειψανδρία ηγετών στις μέρες μας) που θα ρισκάρουν τα πάντα για την αγάπη τους προς την Ελλάδα, (αν και η στρατιωτική ηγεσία και τα υψηλόβαθμα στελέχη δεν είναι παρά πολιτικοί υπάλληλοι της εκάστοτε πολιτικής ηγεσίας) ούτως ώστε να καθαρίσουν ολοκληρωτικά την «Κόπρο του Αυγείου». Για να εξασφαλίσουν την κάθαρση, την εξυγίανση και την διαφάνεια σε κάθε πτυχή του Δημόσιου βίου της χώρας. Να εξασφαλίσουν τον σεβασμό στην έννομη τάξη, δυνάμενοι να εγγυηθούν την ασφάλεια των πολιτών και την τήρηση των νόμων.

Μα ο πλέον ουσιαστικός τους ρόλος θα είναι να επαναφέρουν την απωλεσθείσα ενότητα μεταξύ των Ελλήνων, δρώντας ως ενοποιητικός παράγον και προσδίδοντας όραμα στις νέες γενιές. Όραμα για να αγωνιστούν αφού πρώτα κατανοήσουν, ότι πρέπει να είναι περήφανοι, που εγενήθησαν Έλληνες και αφού πειστούν, ότι δεν υπάρχει μόνο αυτή η Ελλάς. Η Ελλάς των διεφθαρμένων πολιτικών...

Και όταν αλλάξει νοοτροπία και αποκτήσει πολιτική παιδεία και ο τελευταίος Έλληνας πολίτης τότε μπορούμε να ξαναπεράσουμε σε αληθινά δημοκρατικά πολιτεύματα, σύμφωνα με την ελεύθερη βούληση, του ελευθέρως σκεπτόμενου Ελληνικού λαού. Δίχως εξαρτήσεις. Διότι οι ακραίες καταστάσεις απαιτούν ακραία μέτρα. Διότι η Ελλάς δεν μπορεί να περιμένει. Σκεφθείτε το...

Εκ - δηλώσεις με νόημα...

Την Τετάρτη 18 Φεβρουαρίου 2009 έγινε στο ξενοδοχείο ΤΙΤΑΝΙΑ η κοπή της πίτας του καλού μου φίλου και βουλευτού του Λαϊκού Ορθοδόξου Συναγερμού, Αδώνιδος Γεωργιάδη. Ήταν μια υπέροχη βραδιά, όπου παρευρέθησαν αρκετοί βουλευτές του ΛΑ.Ο.Σ. πολιτευτές, στελέχη της «Ελληνικής Αγωγής» και της ΑΛΟΣ, ο ιδιοκτήτης του Blue Sky κ. Νικηφόρος Κισσανδράκης ενώ το παρόν έδωσε και ο βουλευτής της Ν.Δ. κ. Χαράλαμπος Καραθάνος. Την εκδήλωση ετίμησε με την παρουσία του και ο Πρόεδρος του ΛΑ.Ο.Σ. κ. Γιώργος Καρατζαφέρης, ο οποίος απηύθυνε χαιρετισμό ενώ βλέποντας την τεράστια αίθουσα του ΤΙΤΑΝΙΑ ασφυκτικά γεμάτη σχολίασε χαριτολογώντας: «Και του χρόνου σε στάδια...» για να σοβαρευτεί στη συνέχεια: «Πλησιάζει εκείνη η ώρα...»

Ήταν ένας Άδωνις εκπληκτικός...Με όρεξη και οίστρο! (Απόρροια του...άστρου!) Σχολίασε τους αγώνες, που δίνει η Κοινοβουλευτική ομάδα του ΛΑ.Ο.Σ. εντός Βουλής για την προάσπιση των εθνικών μας θεμάτων καθώς και την ανικανότητα αλλά και ατολμία των βουλευτών του κυβερνώντος κόμματος σε όλες τις κρίσιμες για την χώρα μας μάχες, αναφέροντας αρκετά παραδείγματα. Θα σχολιάσω μόνο ένα.

Κατά τις τελευταίες Δημοτικές εκλογές στην Αλβανία, το Αλβανικό παρακράτος χτύπησε την πόλη της Χιμάρας, το προπύργιο του Ελληνισμού, ούτως ώστε να εμποδίσει τους Βορειοηπειρώτες να εκλέξουν δικό τους Δήμαρχο. Δεν μπορείτε να φανταστείτε, τί είδους μεθοδεύσεις χρησιμοποίησαν...Απειλές, βιαιοπραγίες, φθάνοντας στο σημείο να....κλέψουν έως και την κάλπη και να αρχίσουν να τρέχουν, θυμίζοντας στους παλαιότερους εξ’ ημών, τον...Καλογιάννη, πρώην βουλευτή της Ν. Δ. Σκηνές απείρου κάλους δηλαδή!

Η συνέχεια όμως δεν είναι καθόλου για γέλια. Η Αλβανική αστυνομία συνέλαβε μια ομάδα Βορειοηπειρωτών (πέντε άνθρωποι όλοι κι όλοι) επειδή έψαλε τον εθνικό μας ύμνο! Πριν τους συλλάβουν, μια κυρία - εκ των πέντε - άρπαξε μια Ελληνική σημαία, την έβαλε πάνω της και τυλίχτηκε...Σ’ αυτή την γυναίκα, το Αλβανικό Δικαστήριο επέβαλε ποινή τριετούς φυλακίσεως, η οποία επεκυρώθη και απ’ το Εφετείο.

Θέλετε να μάθετε ποιά ήταν η επίσημη αντίδραση της Ελληνικής Κυβέρνησης; Ακούστε. Για να μην την αδικήσουμε, η Κυβέρνηση της Ν. Δ. ισοφάρισε τις...επικυρώσεις! Επεκύρωσε την είσοδο του Αλβανικού κράτους στο ΝΑΤΟ, εκφωνόντας πολιτικά λογύδρια για τα άλματα προόδου και εξέλιξης της Αλβανικής Δημοκρατίας τα τελευταία χρόνια, επαινώντας το Αλβανικό μοντέλο ανάπτυξης! Είναι να τρελαίνεται κανείς! Εμένα προσωπικά, μου θύμισε τον...βαθύ θαυμασμό του μακαρίτη Ανδρέα Παπανδρέου για τον Ραμίζ Αλία, εκθειάζοντας το μοντέλο υγιούς και αυτάρκους οικονομίας, ο οποίος είχε εγκλωβίσει, (συγγνώμη, εφαρμόσει ήθελα να πω) στην δεκαετία του 80. Γειά σου Ελλάδα με τους ηγέτες σου...

Αλλά το καλύτερο δεν σας το είπα...Βέβαια...Έχει κι άλλο! Κατά την συνεδρίαση του Ελληνικού Κοινοβουλίου, όπου η Ελλάς έδωσε και με τη βούλα την έγκριση και το πράσινο φως για την ένταξη της γείτονος χώρας στο Βορειοατλαντική Συμμαχία, ένας απ’ τους κύριους ομιλητές της Ν. Δ. ήταν ο βουλευτής κ. Μιλτιάδης Βαρβιτσιώτης. Τον γνωρίζετε όλοι σας φαντάζομαι. Είναι ο...υπηρέτης του Ελληνικού λαού, που εδήλωνε, ότι αποτελεί αναφαίρετο δικαίωμα του οποιουδήποτε να καίει την Ελληνική σημαία!

Αυτός λοιπόν ο ανεκδιήγητος άπατρις πολιτικάντης, ο οποίος οφείλει το αξίωμά του στο...κληρονομικό δικαίωμα του τζακιού του και μόνο (αυτός και άλλοι...200 βουλευτές του Ελληνικού Κοινοβουλίου...κατά τα άλλα είναι εναντίον της βασιλείας) ειδάλλως δεν θα ήταν ικανός να προσληφθεί ούτε σε θέση κλητήρα, άρχισε να αναφωνεί τις ίδιες αρλούμπες περί...Αλβανικής προόδου, περί ειρηνικής συνύπαρξης και σταθερότητας στην περιοχή καθώς και πόσο μεγάλο κέρδος είναι για όλους, η είσοδος της Αλβανίας στην Ευρώπη και στο ΝΑΤΟ. Ταυτόχρονα, καθ’ όλη την διάρκεια της συνεδρίασης, στην Βουλή παρευρίσκονταν και ο πρέσβης της Αλβανίας, ο οποίος παρακολουθούσε την όλη διαδικασία απ’ τα θεωρεία. Χωρίς ίχνος υπερβολής, μετά από κάθε φράση, που ολοκλήρωνε ο Μιλτιάδης Βαρβιτσιώτης, αμέσως έστρεφε το βλέμμα του προς τα θεωρεία για να δει το πρόσωπο του πρέσβη, αναζητώντας την επιδοκιμασία του! Το φοβικό σύνδρομο του...νεογραικυλισμού σε όλο του το μεγαλείο! «Τα λέω καλά κύριε, είσαστε απόλυτα ευχαριστημένος...;»

Αλλά πάλι...μήπως είμαι λίγο καχύποπτος βρε παιδί μου; Τί ζήτησε ο άνθρωπος; Λίγη αναγνώριση, λίγη…στοργή απ’ τον μεγαλόκαρδο πρέσβη. (Αυτό μου θύμισε την ταινία 300, όπου ο μεγαλόψυχος Θεός-Βασιλιάς Ξέρξης δείχνει έλεος σε όσους θα τον υπακούσουν!) Ανακύπτει όμως και έτερο ζήτημα. Ο Αλβανός πρέσβης είναι φιλοξενούμενος. Δεν έπρεπε κατά συνέπεια, ο Βαρβιτσιώτης να κάνει τα αδύνατα δυνατά για να ευχαριστήσει τον φιλοξενούμενό του; Δεν έχεις ακούσει για την ιερή έννοια της Ελληνικής φιλοξενίας κ. Σαρλά, που θαυμάζεις και την αρχαία Ελλάδα, θα μου πείτε; Και με το δίκιο σας....

Λοιπόν, όπως έχετε ήδη καταλάβει, αποφεύγω σκοπίμως να σοβαρευτώ διότι εάν το κάνω και εκφράσω ελεύθερα τις σκέψεις μου τότε θα χάσω το μέτρο και θα πάρει ο διάβολος όλους αυτούς τους ψωφοδεείς, δουλοπρεπείς, οσφυοκάμπτες ουτιδανούς, οι οποίοι ήταν και είναι στο τιμόνι της χώρας μας τα τελευταία 30 χρόνια. Ο Άδωνις δεν μπορεί και δεν πρέπει να το κάνει διότι ως πολιτικός θα εκτεθεί και θα πλήξει την δημόσια εικόνα του. Επιβάλλεται να κρατά κάποιες ισορροπίες αν και χθες, όποιος είχε παρευρεθεί στην εκδήλωση θα διαπίστωνε, πως ήταν και οξύς και καυστικός. Αλλά κυρίως απολαυστικός...

«Έπρεπε να μπει το ΛΑ.Ο.Σ. στη Βουλή για να ακουστεί ο όρος Βόρειος Ήπειρος. Έως τώρα, όλοι έλεγαν Νότια Αλβανία» είπε χαρακτηριστικά. Σχολιάζοντας δε τον Γιάννο Παπαντωνίου, ο οποίος όταν ήταν Υπουργός Εθνικής Οικονομίας επαίρετο, ότι επέτυχε το εθνικό μας όραμα, να ρίξει δηλαδή τον πληθωρισμό σε μονοψήφιο νούμερο, ο Άδωνης παρετήρησε πολύ εύστοχα τα εξής: «Όραμα δεν μπορεί να είναι ένα οικονομικό μέγεθος. Όραμα είναι η ελπίδα, η αναγέννηση, του έθνους, της κοινωνίας...Εμείς οι Έλληνες είμαστε ικανοί για το καλύτερο αλλά και για το χειρότερο. Μπορούμε να κάνουμε τον κόσμο ολόκληρο να παραμιλάει αλλά ταυτόχρονα μπορούμε και με μια κίνηση να τα γκρεμίσουμε όλα. Το έχει το γονίδιο της φυλής...Θυμηθείτε τον Μιλτιάδη, ο οποίος πέθανε στην φυλακή, τον Θεμιστοκλή, που για να γλυτώσει τη ζωή του βρήκε καταφύγιο στην αυλή του Πέρση βασιλιά, ο οποίος δεν πίστευε στα μάτια του, ότι τον είχε δίπλα του, θυμηθείτε τον Κολοκοτρώνη, τον Καποδίστρια και τόσους άλλους...Όραμα στη σημερινή Ελλάδα μπορεί να δώσει μόνο το ΛΑ.Ο.Σ. Ποιός άλλος μπορεί; Πείτε μου...Οι άτολμοι της Ν. Δ., οι οποίοι έρχονται και με βρίσκουν κατ’ ιδίαν, λέγοντάς μου σωστά τα λες, προχώρα ενώ στην κρίσιμη ώρα της ψηφοφορίας λακίζουν μπρος στο στενόμυαλο κομματικό συμφέρον; Δεν τους αποκαλώ “κότες” διότι οι κότες είναι χρήσιμα πτηνά. Μας δίνουν το κρέας τους, τα αυγουλάκια τους…ενώ αυτοί είναι κατά το Ομηρικό “άρουρα αχρεία”, άχρηστη γη δηλαδή! Μπορεί να δώσει όραμα ο Γιωργάκης Παπανδρέου; Αυτό είναι...ανέκδοτο! Μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ; Οι οποίοι 7 στους 10 επέλεξαν για αρχηγό του κόμματος τους τον Τσίπρα αντί του Κουβέλη, συγκρίνοντας τους δύο άνδρες...!Κόμμα μεγίστης πολιτικής σοβαρότητας, τί να σας πω!!! Και βεβαίως το ΚΚΕ ενώ είναι πολιτικά συνεπές στις όποιες θέσεις του καθ’ όλη την διάρκεια της ιστορίας του, αποτελεί πλέον σήμερα ένα ιδεολογικό απολίθωμα, ένα μαυσωλείο πολιτικής σκέψης, όπου σε λίγο θα χρειάζεται...αρχαιολόγος για να το φέρει στην επιφάνεια και ξεναγός, για να το επιδεικνύει στους τουρίστες».

Αυτά και άλλα πολλά είπε ο Άδωνις σε ένα ακροατήριο, που ρουφούσε την κάθε λέξη του. Θα σχολιάσω μια τελευταία ρήση του. Το μοναδικό πράγμα, με το οποίο εγώ προσωπικά διαφωνώ. «Η διαφορά μας με την Ν. Δ. είναι, ότι αυτή θέλει να πει τα πράγματα, που εμείς λέμε αλλά δεν μπορεί», είπε λίγο πριν κλείσει την ομιλία του. Πιστεύω, πως αυτό δεν ισχύει. Διότι πολύ απλά εάν ήθελε θα μπορούσε. Μου θυμίζει λίγο την γνωστή καραμέλα, που αναμασούσε η Ν. Δ. επί Κυβερνήσεως Μητσοτάκη, την περίοδο 90-93 αλλά εν μέρη την χρησιμοποιεί ακόμη και σήμερα, ότι δηλαδή «έχουμε την Κυβέρνηση αλλά δεν έχουμε την εξουσία». Μια Κυβέρνηση οφείλει να κάνει πράξη όλες τις προγραμματικές της εξαγγελίες, για τις οποίες επελέγη απ’ τον Ελληνικό λαό μέσω της ψήφου του. Εάν αυτό δεν είναι εφικτό να το κατορθώσει τότε επιβάλλεται να παραιτηθεί.

Εξάλλου, ουδείς βουλευτής – και αυτό εσύ Άδωνη το γνωρίζεις πολύ καλύτερα από εμένα – δεν είναι ούτε διπλή προσωπικότητα ούτε δύναται να βιώνει, επί μακρόν τουλάχιστον, καταστάσεις ψυχικού εξαναγκασμού και παρά ταύτα να συνεχίζει παίζει τον ρόλο του σαν καλοκουρδισμένη μηχανή, σαν τον καλύτερο ηθοποιό. Θα παραιτήτο. Διότι είναι άνθρωπος και όχι μηχανή. Τόσο απλά. Εάν ισχύει αυτό που λες τότε πρέπει η Κυβέρνηση να δώσει εξηγήσεις στον Ελληνικό λαό, αποκαλύπτοντας από ποιόν εξαρτάται, τί είδους πιέσεις δέχεται, οι οποίες την εμποδίζουν απ’ το να πράξει τον καθήκον της ως εκπρόσωπος της ελεύθερης βούλησης του Ελληνικού λαού και τέλος – το ακόμα χειρότερο – να βγει και να αποκαλύψει ποιών τα σχέδια εξυπηρετεί. Αρκετά ουτοπικό θα μου πείτε...

Την παράσταση όμως της εκδήλωσης – και...βασίλισσα της βραδιάς – έκλεψε η ωραιοτάτη κόρη του κ. Κωνσταντίνου Πλεύρη κ. Φαίνια Πλεύρη, η οποία με την χάρη και την απλότητά της μετέφερε τους χαιρετισμούς του αδερφού της και βουλευτή του ΛΑ.Ο.Σ. κ. Θάνου Πλεύρη μη δυνάμενος να δώσει το παρόν επειδή βρίσκονταν εκτός Ελλάδος.

Πριν κλείσω, θέλω να πω δύο λόγια για την Ευγενία Μανωλίδου. Αυτό το τόσο αυθόρμητο και υπερευαίσθητο πλάσμα, την εξαίρετη μουσικό και την σύντροφο του Αδώνιδος. Η οποία τον τελευταίο καιρό βάλλεται πανταχόθεν..Όποιος έχει την χαρά και την τιμή να την γνωρίσει εκ του σύνεγγυς, θα διαπιστώσει, ότι πρόκειται για προσωπικότητα, η οποία σπανίζει στην εποχή μας. Δυστυχώς...

Θα συμφωνήσει μαζί μου, πως η Ευγενία είναι απ’ τους λίγους γνήσιους και αυθεντικούς ανθρώπους, που υπάρχουν για να ομορφαίνουν την κοινωνία μας. Είναι δε τέτοια η απλότητα και η μετριοφροσύνη της καθώς και ο τρόπος σκέψης, με τον οποίον αντιλαμβάνεται τον κόσμο, ώστε κάποιες στιγμές αναρωτιέται και η ίδια εάν διαθέτει το...«γνώθι σ’ αυτόν»! Αυτό, που είπα προχθες στην Ευγενία θα το γράψω και εδώ. Πρέπει να κλείσει τα αυτιά της, να πιστέψει στον εαυτό της και να παραμείνει αυτό, που είναι. Αυτό το τελευταίο, ακόμα και να το θέλει δεν μπορεί να το αλλάξει αφού ο χαρακτήρας παραμένει...εγχάρακτος και άρα γονιδιακός.

Είναι ηλίου φαεινότερον κατά συνέπεια, το τί προσπαθούν να πετύχουν όλοι αυτοί οι όψιμοι κατήγοροι τοιούτων...τηλεπαιχνιδίων, που ενώ πριν καρφάκι δεν τους καίγονταν για την κατάντια της Ελληνικής Τηλεόρασης, τώρα με ύφος χιλίων καρδιναλίων, σήκωσαν το...λάβαρο της επανάστασης ελέω...χαμηλού επιπέδου! Ο σκοπός τους λοιπόν είναι να πλήξουν τον Άδωνη και όχι την Ευγενία. Άλλωστε, απ’ όσο μας έχει διδάξει η ιστορία, αυτό αποτελεί συνήθη ύπουλη πολεμική τακτική εναντίων όλων των μεγάλων ανδρών...

Προσωπικά – όπως και ο Άδωνις, ο οποίος το έχει δηλώσει ευθύς εξαρχής – διαφωνώ και με το ύφος και με την φιλοσοφία αυτού του είδους της τηλεόρασης. Θα πρέπει όμως να σεβασθούμε την ελευθερία επιλογής στον κάθε άνθρωπο καθώς και τα κριτήρια, με βάση τα οποία έγινε αυτή η επιλογή. Κριτήρια, που μόνο αυτός γνωρίζει. Όπως λοιπόν ο καθένας από εμάς πληρώνει ένα τίμημα για οποιαδήποτε πράξη και ενέργειά του στη ζωή, έτσι και στην περίπτωση της Ευγενίας, ο χρόνος θα δείξει και θα διανείμει τα αποτελέσματά του. Θετικά και αρνητικά...

Αντί λοιπόν να επιτιθέμεθα ανάνδρως σε μία κυρία, η οποία έχει δοξάσει την Ελλάδα διεθνώς, φρονώ πως θα ήταν προτιμότερο να αναρωτηθούμε για τις αιτιές, που οδηγούν προσωπικότητες της εμβελείας της Ευγενίας να αναγκάζονται να κάνουν αυτού του είδους την τηλεόραση για να προβάλλουν το έργο τους. Έργο, το οποίο ενώ αναγνωρίζεται, επαινείται και επιβραβεύεται σε ολόκληρο τον κόσμο, δυστυχώς εδώ στην Ελλάδα παραμένει στην αφάνεια. Έτσι γίνεται πάντα. Δεν θα μπορούσε να αλλάξει ο κανόν. Ούτε για την νεότερη μαέστρο όλων των εποχών...

Φυσικό περιβάλλον και αστικοποίηση

Θα ήθελα να λέγαμε κάποια πράγματα για την επιβάρυνση του φυσικού μας περιβάλλοντος και για τους κινδύνους, που δημιουργούνται και ελλοχεύουν από την διαρκώς αυξανόμενη αστικοποίηση. Κινδύνους και επιπτώσεις, όπου εμείς οι άνθρωποι των πόλεων βιώνουμε καθημερινά στο πετσί μας...

Από την πρώτη στιγμή που ο άνθρωπος εμφανίστηκε στον πλανήτη μας, παράλληλα με το να παράγει πολιτισμό άρχισε να παράγει και…ρύπους. Θα μπορούσαμε μάλιστα να θεωρήσουμε ότι και τα δύο αυτά στοιχεία της ανθρώπινης φύσης βαδίζουν χέρι-χέρι μεταξύ τους αφού η ρύπανση αρχίζει με την πρώτη καύση της φωτιάς, με τα αέρια που εκπέμπονται και με την τέφρα που κατακάθεται. Και αφού αυτό το αθώο τότε περιβαλλοντικά ον, του οποίου το μόνο μέλημα ήταν το πώς θα επιβιώσει στις συνθήκες που επικρατούσαν στη γη, είχε ήδη αρχίσει να ρυπαίνει το περιβάλλον, σκεφθείτε τί ποσοστό επιβάρυνσης για το φυσικό μας περιβάλλον είχε αρχίσει να προκαλείται από τη Βιομηχανική Επανάσταση και έπειτα...

Ταυτόχρονα, η καλύτερη διατροφή, το καθαρότερο νερό αλλά και η βελτιωμένη δημόσια υγεία, επέφεραν το 19ο αιώνα μια αλματώδη αύξηση του πληθυσμού, στην Ευρώπη και τη Βόρειο Αμερική, σε περιοχές δηλαδή που γνώρισαν την εκβιομηχάνιση και την οικονομική ανάπτυξη, η οποία αυτή επέφερε. Η αύξηση όμως του πληθυσμού καθώς και του βιοτικού επιπέδου, επιφέρει και τάση για κατανάλωση ενέργειας. Κατανάλωση ενέργειας προκαλεί ρύπανση. Ωστόσο, οι πληθυσμοί σ’ αυτές τις περιοχές έχουν πλέον σταθεροποιηθεί.

Μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, η αύξηση του μέσου όρου ζωής ενέτεινε περαιτέρω την περιβαλλοντική επιβάρυνση. Σήμερα, η τρέχουσα αύξηση του πληθυσμού παρατηρείται κυρίως σε πρόσφατα εκβιομηχανισμένες χώρες, όπως είναι η Λατινική Αμερική και η Αφρική. Ένας άλλος λόγος γι’ αυτό, αποτελεί το γεγονός, ότι τα συστήματα ασφάλισης και η κοινωνική πρόνοια στα κράτη του λεγόμενου «τρίτου κόσμου» είναι σχεδόν ανύπαρκτα. Κατά συνέπεια, η στήριξη και η εξασφάλιση αυτών των ανθρώπων έγκειται στα παιδιά τους. Είναι η επένδυση τους για το μέλλον...

Παράλληλα με τη μαζική αύξηση του πληθυσμού, κατά τις τελευταίες δεκαετίες διαμορφώθηκε μια σημαντική στροφή των κατοίκων από τις αγροτικές περιοχές στα μεγάλα αστικά κέντρα. «Όλοι οι μεγάλοι πολιτισμοί ξεκινάνε από τις πόλεις και ο άνθρωπος της ιστορίας πορεύεται σταθερά σαν κατασκευαστής πόλεων», έγραφε στις αρχές του περασμένου αιώνα ο Γερμανός φιλόσοφος Όσβαλντ Σπένγκλερ, ο οποίος εθαύμαζε τον Πλάτωνα. Στις μέρες μας, ο άνθρωπος παραμένει κατασκευαστής πόλεων και σε συντριπτικό ποσοστό, κάτοικος τους αλλά ο τρόπος με τον οποίο κτίζει και διαχειρίζεται τα νέα μοντέλα της κοινωνικής και παραγωγικής ζωής του τις τελευταίες δεκαετίες, παραπέμπει όχι στο να πορεύεται αλλά μάλλον να…παραπατάει από τη μέθη που του έχει προκαλέσει η απληστία του κέρδους και η συσσώρευση υλικών αγαθών.

Το 1950, υπήρχαν περίπου 750 εκατομ. άνθρωποι παγκοσμίως, που κατοικούσαν στις πόλεις και αντιπροσώπευαν μόλις το 25% του συνολικού πληθυσμού της γης. Οι επιστήμονες υπολογίζουν, ότι ως το 2025 το ποσοστό των κατοίκων των πόλεων θα έχει ξεπεράσει το 60% σ’ όλο τον κόσμο ενώ κατά τρόπο ευθέως ανάλογο προς την αύξηση του πληθυσμού, αυξάνεται και η επιφάνεια που καταλαμβάνουν οι οικισμοί. Το κτισμένο έδαφος επεκτείνεται διαρκώς, με ρυθμό περίπου 3% τον χρόνο.

Και όσο τα αστικά κέντρα διογκώνονται, τόσο οι απαιτήσεις τους σε φυσικούς πόρους, τεχνικές υποδομές και τεχνολογικό εξοπλισμό μεγαλώνουν. Για να ζήσουν και να λειτουργήσουν, χρειάζονται τροφή και νερό για τους κατοίκους τους, ενέργεια, καύσιμα και μέταλλα για τις παραγωγικές και αστικές λειτουργίες και πρώτες ύλες για τις βιομηχανικές και κατασκευαστικές δραστηριότητες. Καθώς όμως οι πόλεις λειτουργούν, εξάγουν στον ευρύτερο χώρο ένα τρομακτικό όγκο αέριων, στερεών και υγρών αποβλήτων. Οι «εκροές» αυτές δεν επιστρέφουν στην πόλη ως εισροές, όπως συμβαίνει με τα φυσικά οικοσυστήματα, αλλά αποβάλλονται στην ατμόσφαιρα, στο νερό και στο έδαφος, όπου κατά κάποιο τρόπο «αποθηκεύονται», επηρεάζοντας το περιβάλλον τεράστιων εκτάσεων, συμβάλλοντας στην αύξηση της μόλυνσης.

Από την άλλη μεριά, η ολοένα και εντονότερη εκμετάλλευση των γήινων πόρων έχει επιφέρει αλυσιδωτές συνέπειες στο φυσικό περιβάλλον του πλανήτη μας. Για παράδειγμα, όλες οι εύκολα καλλιεργήσιμες εκτάσεις – περίπου το 11% της ελεύθερης από πάγο γης – έχουν ήδη αποδοθεί στην καλλιέργεια τροφίμων ή σε άλλες ανθρώπινες δραστηριότητες. Η εκχέρσωση της γης με σκοπό την καλλιέργεια φυτών ή την εκτροφή βοοειδών συνήθως περιλαμβάνει την κοπή και την καύση παρθένων φυσικών δασών, δηλαδή την αποδάσωση.

Υπολογίζεται, ότι πριν την εμφάνιση της γεωργίας – δέκα χιλιάδες χρόνια πριν – τα δέντρα κάλυπταν τη μισή επιφάνεια της γης. Από αυτά τα αρχικά δάση, μόλις το ένα τέταρτο παραμένει σήμερα ανέπαφο. Και βεβαίως, η αποδάσωση προκαλεί με τη σειρά της μια νέα αλληλουχία δυσμενών οικολογικών επιπτώσεων, όπως είναι η μείωση της ατμοσφαιρικής υγρασίας, αφού τα δάση απελευθερώνουν πολύ μεγάλους όγκους υδρατμών στην ατμόσφαιρα που σχηματίζουν νέφη και πέφτουν ως βροχή. Συνέπεια αυτού; Φαινόμενα ξηρασίας ή ακόμη και λειψυδρίας.

Εκτός από τη μείωση της ατμοσφαιρικής υγρασίας, η απουσία των δασών εμποδίζει το νερό της βροχής να συγκρατηθεί στο έδαφος και να διεισδύσει στο χώμα, ούτως ώστε να ανανεωθούν τα υπόγεια αποθέματα ύδατος με πιθανό επακόλουθο ξανά την εμφάνιση λειψυδρίας. Και καθώς το έδαφος είναι απογυμνωμένο, αυξάνεται η επιφανειακή ροή του νερού της βροχής, η οποία τείνει να αποπλένει το χώμα, που σιγά σιγά χάνεται, με αποτέλεσμα να προκαλείται διάβρωση του εδάφους. Το νερό όμως συνεχίζει να κυλά ορμητικά πάνω στην επιφάνεια προκαλώντας καθιζήσεις και πλημμύρες, επιφέροντας δυσμενείς επιπτώσεις στην πανίδα και την χλωρίδα της περιοχής, οι οποίες απειλούνται.

Τέλος, γνωρίζουμε, ότι όταν τα δέντρα κόβονται, καίγονται ή αφήνονται να σαπίσουν, ο άνθρακας τους απελευθερώνεται ως διοξείδιο του άνθρακα στην ατμόσφαιρα. Περίπου 2 δισεκ. τόννοι ετησίως του αερίου αυτού εκλύονται κάθε χρόνο με αυτή τη διαδικασία. Η απώλεια αυτή των δασών, σημαίνει επίσης απώλεια των σημαντικότερων καταναλωτών του διοξειδίου του άνθρακα μέσω της διαδικασίας της φωτοσύνθεσης, με αποτέλεσμα την παραμονή λιγότερου διοξειδίου του άνθρακα στην ατμόσφαιρα. Η αύξηση του αερίου αυτού στα ατμοσφαιρικά στρώματα θεωρείται, από πολλούς επιστήμονες, ένας από τους βασικούς παράγοντες της εμφάνισης του φαινομένου του θερμοκηπίου, το οποίο συνδέεται με την παγκόσμια αύξηση της θερμοκρασίας και των κλιματικών αλλαγών.

Είδαμε λοιπόν τί είδους αλυσιδωτές αντιδράσεις μπορεί να προκαλέσει στα φυσικά οικοσυστήματα μόνο ένας παράγοντας της ανθρωπογενούς δραστηριότητας και της αστικοποίησης, η αποδάσωση. Βεβαίως, η δίψα του ανθρώπου για ανάπτυξη δεν σταματά εδώ. Τα αποθέματα σε ψάρια ακόμα και μέσα στη Μεσόγειο θάλασσα, σύμφωνα με έρευνες, μειώνονται λόγω της υπεραλίευσης. Όλα τα εύκολα προσβάσιμα αποθέματα πετρελαίου, γαιάνθρακα και φυσικού αερίου είναι ήδη υπό εκμετάλλευση ή έχουν εξαντληθεί. Η καύση αυτών των ορυκτών καυσίμων παρέχει την ενέργεια, η οποία είναι απαραίτητη για τη λειτουργία και την οργάνωση του αστικού περιβάλλοντος, ταυτόχρονα όμως εκλύει προϊόντα, όπως είναι για παράδειγμα το διοξείδιο του άνθρακα ή το διοξείδιο του θείου, τα οποία προκαλούν βλαπτικές επιδράσεις στην ατμόσφαιρα, δημιουργώντας φαινόμενα, όπως αυτό του θερμοκηπίου, την όξινη βροχή και την μείωση του ατμοσφαιρικού όζοντος. Τα παραπάνω φαινόμενα έχουν επιπτώσεις είτε μακροπρόθεσμες είτε ακόμα και βραχυπρόθεσμες, στην υγεία αλλά και στην ποιότητα ζωής των κατοίκων.

Παράλληλα με τους παραπάνω παράγοντες αστικοποίησης, η συστηματική καταστροφή της φύσης, δύναται να προκαλέσει και σημαντικές κοινωνικές διαταραχές. Σαν παράδειγμα, θα αναφέρω την λεηλασία, που λαμβάνει χώρα στα φυσικά οικοσυστήματα του Αμαζονίου εδώ και πολλά χρόνια. Πριν την καταστροφή των φυσικών πόρων για την υποτιθέμενη καλλιέργεια του εδάφους, οι οικογένειες των ιθαγενών ζούσαν εκεί και επεβίωναν με τους καρπούς των δέντρων και τα αλιεύματα του ποταμού. Η ανθρωπογενής όμως παρέμβαση τους οδήγησε στο να εκδιωχθούν απ’ τον φυσικό τους χώρο, με αποτέλεσμα να μετοικήσουν στις πόλεις, όπου άρχισαν να ζουν κάτω από άθλιες συνθήκες.


Η ανεργία ανάγκασε πολλούς απ’ αυτούς να εγκαταλείψουν τα παιδιά τους. Ακριβώς γι’ αυτό τον λόγο υπάρχουν σήμερα στην Βραζιλία περίπου 15 εκατομ. εγκαταλελειμμένα παιδιά, τα οποία στην καλύτερη των περιπτώσεων οδηγούνται στην παρανομία. Αρκετά απ’ αυτά σκοτώνονται από μπράβους μαγαζιών για να μην κλέβουν, όπως έκανε παλιά στην χώρα μας ο μπόγιας για τα αδέσποτα σκυλιά...Κάποια άλλα, ενδέχεται να καταλήξουν στην παιδική πορνεία ή τραγικότερα, σε εμπόριο οργάνων για μεταμοσχεύσεις. Κανείς δεν μπορεί να πει με σιγουριά, ποιά είναι τα πιο άτυχα...

Αυτή ακριβώς η οικονομική εξαθλίωση, η οποία προκαλεί και εξαθλίωση στην ανθρώπινη υπόσταση, είναι υπεύθυνη για τα αλυσιδωτά φαινόμενα των μεταναστεύσεων από τις αναπτυσσόμενες χώρες, τα οποία έχει γνωρίσει για τα καλά η χώρα μας τα τελευταία 20 χρόνια...

Και από τη στιγμή, που υφίσταται οικονομική ένδεια, αυτή αυξάνει ακόμη περισσότερο τις βλαπτικές επιπτώσεις στο φυσικό περιβάλλον. Το γεγονός αυτό, αποτελεί βιωματικό κανόνα και πρέπει να γίνει απολύτως κατανοητός. Η φτώχεια ισοδυναμεί με περιβαλλοντική επιβάρυνση. Είτε επειδή οι έχοντες και κατέχοντες φεύγουν μακριά από τις ρυπογόνες περιοχές – όπως είναι τα Λιόσια για παράδειγμα, για να θυμηθούμε την Ελληνική πραγματικότητα – είτε διότι η φτώχεια αυτή καθ’ αυτή προκαλεί την περιβαλλοντική υποβάθμιση. Το τελευταίο, παρατηρείται τόσο σε ατομικό επίπεδο επιβίωσης, όπου ένας φτωχός Ινδός θα κόψει ένα δέντρο για να μαγειρέψει και να ζεσταθεί όσο και σε εθνικό επίπεδο ασθενών οικονομικά κρατών, τα οποία θα προτιμήσουν να δαπανήσουν χρήματα για να κατασκευάσουν ένα νοσοκομείο για παράδειγμα, παρά να τοποθετήσουν φίλτρα σε κάποια εργοστάσια.

Σε 30 χρόνια, ο πληθυσμός της γης θα αυξηθεί αλματωδώς και θα προσεγγίσει τιμές, που σήμερα ίσως να μην μπορούμε καν να φανταστούμε. Το γεγονός αυτό, θα δημιουργήσει με την σειρά του νέες αυξημένες ανάγκες για τροφή και συντήρηση με αποτέλεσμα η παραγωγή να επιφέρει μια εκ νέου αύξηση της βιομηχανίας και άρα την αύξηση των ρύπων. Αυτός ο «αστικός κύκλος» (δική μου ορολογία, κατά το...αρκτικός κύκλος!) που είδαμε πριν, έχει υποθηκεύσει το μέλλον του πλανήτη, τείνοντας να λάβει ανυπολόγιστες καταστροφικές συνέπειες και επιπτώσεις στο ανθρώπινο είδος εάν δεν αντιδράσουμε όλοι σήμερα. Δηλαδή χθες...

Η προστασία του πλανήτη μας αποτελεί μια κοινή συνισταμένη πολλών παραγόντων και επιτυγχάνεται με τον όρο, ο οποίος τείνει να κυριαρχήσει στην εποχή μας ως «αειφορία». Αν και προέρχεται από το πανάρχαιο αεί+φέρω, ετέθη για πρώτη φορά το 1987 από την Έκθεση του Παγκόσμιου Συμβουλίου για το Περιβάλλον και ορίζει «την ανάπτυξη, η οποία ικανοποιεί τις ανάγκες του παρόντος χωρίς να διακυβεύει την ικανότητα των μελλοντικών γενεών να ικανοποιήσουν τις δικές τους». Με άλλα λόγια, η «αειφόρος ανάπτυξη» δεν έχει να κάνει μόνο με θέματα περιβάλλοντος αλλά είναι ένα είδος «ανθρώπινης φυσικής επιλογής», ένας εναλλακτικός τρόπος ζωής, που συνδυάζει την προστασία του φυσικού περιβάλλοντος με την οικονομική ανάπτυξη και την κοινωνική δικαιοσύνη και επιδιώκει την επιστροφή του ανθρώπου στο περιβάλλον που τον δημιούργησε.

«Αειφορία και βιώσιμη ανάπτυξη είναι η βελτίωση της ποιότητας της ζωής μέσα στα πλαίσια της φέρουσας ικανότητας των υποστηρικτικών οικοσυστημάτων» (IUCN, UNEP and WWF, 1991). Όλα τα στοιχεία που συνθέτουν ένα ζωντανό, φυσικό οικοσύστημα, βρίσκονται σε δυναμική ισορροπία μεταξύ τους, με αποτέλεσμα το σύστημα να διατηρεί την κατάστασή του σταθερή. Κάθε φορά που εκτρέπεται από την ισορροπία χωρίς να ξεφύγει από κάποια όρια, δημιουργούνται διορθωτικοί μηχανισμοί , οι οποίοι το επαναφέρουν στην πρότερη κατάστασή του. Κατά απόλυτα ανάλογο τρόπο, η κύρια λειτουργική ιδιότητα του ζωντανού κυττάρου είναι να διατηρεί σταθερό το εσωτερικό του περιβάλλον, φαινόμενο που ονομάζεται ομοιόσταση. Και όπως τα δισεκατομ. ζωντανά κύτταρα σχηματίζουν ιστούς και δομούν το ανθρώπινο σώμα, κατ’ ανάλογο τρόπο το σύνολο των πολλών και διαφορετικών οικοσυστημάτων συναποτελούν τον πλανήτη Γη, ο οποίος μπορεί να θεωρηθεί και ως ένα ενιαίο και αυθύπαρκτο οικοσύστημα.

Αποτελεί λοιπόν επιτακτική ανάγκη να υιοθετήσουμε ως στάση ζωής την επιστροφή του ανθρώπου στο φυσικό περιβάλλον. Να υιοθετήσουμε την εφαρμογή μιας περιβαλλοντικής πολιτικής, η οποία με την συμβολή και αξιοποίηση των νέων τεχνολογιών θα προωθήσει την φιλοσοφία επαναχρησιμοποίησης υλικών, διαφυλάττωντας τις φυσικές πρώτες ύλες του πλανήτη αλλά και την χρήση ηπίων, εναλλακτικών μορφών ενέργειας, (ηλιακή, αιολική, γεωθερμική) οι οποίες είναι οι πρώτες μορφές ενέργειας, που χρησιμοποίησε ο άνθρωπος και είναι ανεξάντλητες, οικονομικές και φιλικές προς το περιβάλλον. Να υιοθετήσουμε μια τέτοια πολιτική πρακτική, η οποία θα διευκολύνει την ενημέρωση του πολίτη και την πρόσβασή του σε πηγές πληροφόρησης, που σχετίζονται με την προστασία του φυσικού περιβάλλοντος και η οποία θα προάγει την ενεργό συμμετοχή του σε μείζονος σημασίας Περιβαλλοντικά θέματα. Το γεγονός αυτό αποτελεί υποχρέωση της Πολιτείας και θα συμβάλει στο χτίσιμο της εμπιστοσύνης μεταξύ του πολίτη και των Δημοσίων Αρχών.

Μα πιο σημαντικό, αποτελεί επιτακτική ανάγκη να υιοθετήσουμε περιβαλλοντική ευαισθησία. Εάν δεν την διαθέτουμε... Καθώς και ευήκοα ώτα. Για να ακούσουμε τις φωνές μέσα μας. Οι οποίες μας λένε, πως δεν μας ανήκει τίποτε απ’ αυτή τη φυσική ομορφιά, που μας περιβάλλει. Μας λένε, ότι έχουμε έρθει εδώ για να δημιουργήσουμε, περνώντας σε ένα ανώτερο επίπεδο και όχι για να καταστρέψουμε. Μας λένε τέλος, ότι άνθρωπος και φυσικό περιβάλλον είναι ουσιαστικά το ίδιο πράγμα. Αναπόσπαστα τμήματα ενός...χυλού ενέργειας, ο οποίος περικλύει ολόκληρο το Συμπαντικό δημιούργημα. Την Συμπαντική ομορφιά...Βλάπτοντας τη φύση, κάνουμε κακό στον ίδιο τον εαυτό μας. Για την ακρίβεια, βλάπτουμε μόνο τον εαυτό μας αφού η φύση διαθέτει εκείνες τις ασφαλιστικές δικλείδες και τους μηχανισμούς αυτοίασης, που θα της εξασφαλίσουν συντήρηση και...μακροημέρευση, σύμφωνα με τους νόμους τους Σύμπαντος.

Το πρόβλημα λοιπόν το έχουμε εμείς. Κι αν δεν αλλάξουμε μυαλά, η εξαφάνισή μας είναι μαθηματικώς βεβαία. Και η αντικατάστασή μας. Από...άλλους. Από όντα, τα οποία θα σέβονται αυτόν τον παράδεισο και θα τιμούν αυτούς, που τους τον έδωσαν...

Τιμή στους ήρωες...

Σήμερα είναι η μαύρη επέτειος των Ιμίων. 13 χρόνια πέρασαν πλέον απ’ την ημέρα, που η Τουρκία εισέβαλε και κατέλαβε με στρατιωτική επιχείρηση Ελληνικό έδαφος, χωρίς την άμεση και αυτονόητη αντίδραση απ’ την μεριά της τότε Ελληνικής πολιτικής ηγεσίας. Αντιθέτως, η στάση της Ελληνικής Κυβέρνησης είχε ως αποτέλεσμα τη θυσία του σημαιοφόρου ΕΚΤΩΡΑ ΓΙΑΛΟΨΟΥ, του αρχικελευστού ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ ΚΑΡΑΘΑΝΑΣΗ και του αρχικελευστού ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΒΛΑΧΑΚΟΥ. Θυσία, στο βωμό του πολιτικού ραγιαδισμού, ο οποίος στιγμάτισε και εξακολουθεί να στιγματίζει την εξωτερική μας πολιτική των τελευταίων 30 ετών.

Δεν είναι ώρα για πολλά λόγια, όση πικρία και αγανάκτηση να νιώθει κανείς. Είναι όμως ώρα για να κάψει μέσα μας η φλόγα της ιστορικής μνήμης. Και να μας ζεσταίνει για πάντα. Διότι η ιστορία διδάσκει...Διότι για να ατενίσουμε και να πορευθούμε στο μέλλον, πρέπει να λαμβάνουμε ως γνώμονα το παρελθόν. Διότι ένας λαός, ο οποίος δεν σέβεται την ιστορία του και δεν μαθαίνει από τα λάθη του παρελθόντος, τότε νομοτελειακά δεν μπορεί να έχει και μέλλον.

Και δυστυχώς, η σημερινή ζοφερή πραγματικότητα των συνεχών προκλήσεων αλλά και παραβιάσεων του εθνικού μας χώρου, με τα Τουρκικά μαχητικά να κοντοζυγώνουν τον Παρθενώνα και τις φρεγάτες τους να φτάνουν μέχρι το Λαύριο, επιβεβαιώνει, ότι δεν άλλαξε τίποτε ούτε στο μυαλό αλλά ούτε και στη συνείδηση των σημερινών ηγετών μας. Η ίδια απαράδεκτη, οσφυοκαμπτική, ταπεινωτική πολιτική πρακτική σχετικά με τους χειρισμούς των εθνικών μας θεμάτων, εξακολουθεί να διαιωνίζεται, όπως και τότε...

Τότε, που η χώρα μας απώλεσε εθνικό έδαφος και ένα μέρος της εθνικής της κυριαρχίας, το οποίο στη συνέχεια χαρακτηρίστηκε ως «γκρίζες ζώνες». Γνωρίζετε πολύ καλά την επίσημη απάντηση της Ελληνικής Κυβέρνησης. Ήταν βεβαίως, το δημόσιο «ευχαριστώ» του Κώστα Σημίτη προς τις ΗΠΑ, μέσα στο Ελληνικό Κοινοβούλιο, για το ρόλο τους στην αποκλιμάκωση των γεγονότων. Ή μήπως το «ευχαριστώ» απευθύνονταν για το ρόλο των Αμερικανών στην μετατροπή εδαφικής μας κυριότητας σε «ουδέτερη ζώνη» - κάτι που αντιστρατεύεται όλες τις διεθνείς συνθήκες - την οποία ο Έλληνας πολίτης δεν μπορεί καν να επισκεφθεί, πόσο μάλλον να αναρτήσει και να αφήσει εκεί τα εθνικά μας σύμβολα, όπως επεχειρήθη προχθές από Έλληνα δημοσιογράφο. Μήπως διεκδικούμε άλλη μια παγκόσμια πρωτοτυπία, ως η μοναδική χώρα στον κόσμο με μειωμένα κυριαρχικά δικαιώματα σε δικό της έδαφος;

Ο Κώστας Σημίτης λοιπόν....Πρώην πρωθυπουργός της Ελλάδος.....Ο οποίος στο βιβλίο του «Εθνικιστικός λαϊκισμός», καταγγέλλει «την χωρίς απήχηση Ελληνική και χριστιανική παράδοση» και αποκηρύσσει την «προσήλωση στις εθνικές, και θρησκευτικές ιδιαιτερότητες». Όλο του δε το συγγραφικό έργο βρίθει από αναφορές, με τις οποίες θεωρεί τον πατριωτισμό και την Χριστιανική πίστη ως εχθρούς της κοινωνικής προόδου...Μη λησμονώντας βεβαίως, ότι η ανεκδιήγητη συγγραφική ομάδα Ρεπούση είχε ορισθεί και επιλεγεί από τον ίδιο τον πρώην Πρωθυπουργό ενώ επί των Κυβερνήσεών του, αυτή η «στα χαρτιά Ελληνίδα» είχε διορισθεί ως αναπληρώτρια καθηγήτρια του Πανεπιστημίου Αθηνών.

Καλύτερα όμως να σταματήσω. Όπως είπα και πριν, δεν είναι ώρα για λόγια αλλά για περίσκεψη και περισυλλογή. Καθώς και για ανησυχία. Διότι αυτή η λειψανδρία ηγετών, αυτοί οι ριψάσπιδες που κυβερνούσαν αλλά και εξακολουθούν να κυβερνούν, είναι αυτοί που χειρίζονται τις τύχες του έθνους μας και υπονομεύουν το μέλλον των παιδιών μας...

Πάνω απ’ όλα όμως, σήμερα τιμούμε τους ήρωες. Οι οποίοι έπραξαν εις το ακέραιο το καθήκον τους και εξετέλεσαν με ακρίβεια την αποστολή τους, πεθαίνοντας για μας. Ας πράξουμε λοιπόν κι εμείς, στο βαθμό που αναλογεί στον καθένα μας, το καθήκον μας, εκλέγοντας και παραδίδοντας την εξουσία και τα ηνία της χώρας μας σε ανθρώπους που έχουν την Ελλάδα στην καρδιά τους. Σε αληθινούς πατριώτες...Διότι, όπως τα φύλλα των δέντρων δεν είναι όλα ίδια, κατ’ ανάλογο τρόπο, δεν έχουμε όλοι τον ίδιο βαθμό και το αυτό μέτρο πατριωτισμού. Η Ιστορία μας διδάσκει πως όσο Έλληνας ήταν ο Λεωνίδας, δυστυχώς άλλο τόσο ήταν και ο Εφιάλτης...

Εξοβελίστε λοιπόν τους απάτριδες, τους δειλούς και τους υποτακτικούς στη Σιωνιστική Νεοταξική πραγματικότητα απ’ τα πολιτικά πράγματα της χώρας μας. Όσο είναι ακόμα καιρός διότι σε λίγο ο δρόμος δεν θα έχει επιστροφή.

Το χρωστάμε. Σ’ αυτά τα τρία παληκάρια, των οποίων τιμούμε τη μνήμη. Ειδάλλως, η θυσία τους δεν θα σημαίνει τίποτε. Και θα αποβεί εις μάτην. Εσείς αποφασίζετε...

ΑΘΑΝΑΤΟΙ!

Όλη η αλήθεια για τον Πειραιά...

Το παρόν άρθρο, απευθύνεται κυρίως σ’αυτούς, που δεν είναι Πειραιώτες. Για να μάθουν επιτέλους και αυτοί την αλήθεια σε περίπτωση, που δεν είναι ενημερωμένοι. Είχα χρέος τιμής να το γράψω. Για να αποκαλύψω και να αποκαταστήσω μια αδικία, που όμοιά της ίσως να μην έχει υπάρξει άλλη, σε επίπεδο Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Σε επίπεδο πόλεων, όπου όλοι μας ζούμε και κινούμαστε. Σε επίπεδο ποιότητας ζωής του πολίτη...

Μια αδικία, την οποίαν επέβαλαν με το «έτσι θέλω» πολιτικά παιχνίδια καθώς και οι διαβόητοι πλέον βαρώνοι των media, οι οποίοι έχουν λάβει τέτοια υπερδιόγκωση ισχύος και εξουσίας, που χρόνια τώρα κατευθύνουν τα πολιτικά πράγματα της χώρας μας ανάλογα με τα συμφέροντά τους, δίχως να υπόκεινται σε κανενός είδους έλεγχο και περιορισμό.

Αυτό το «σκληρό πόκερ» παίχτηκε στις πλάτες των ανυποψίαστων συμπολιτών μου και είχε ως αποτέλεσμα την επιστροφή στα Δημοτικά πράγματα της πόλης μας, εκείνης της παράταξης, η οποία διέλυσε το Δήμο κατά το παρελθόν, υποθηκεύοντας το μέλλον του απλού Πειραιώτη.

Ας γυρίσουμε λίγο πίσω στο χρόνο. Κι ας θυμηθούμε...

Πειραιάς 1998: ΜΙΑ ΠΟΛΗ ΣΕ ΠΑΡΑΚΜΗ!

• Τα σκουπίδια έπνιγαν την πόλη. Το CNN χαρακτήριζε τον Πειραιά ως την τρίτη πιο βρώμικη πόλη του κόσμου μετά την Καλκούτα και το Κάιρο!
• Ένας Δήμος στα όρια της χρεοκοπίας. Οι εργαζόμενοι απεργούσαν διότι δεν πληρώνονταν! Ο δήμος Πειραιά δεν είχε καν ασφαλιστική και φορολογική ενημερότητα!
• Ένας Δήμος, που χρωστούσε σε όποιον...μιλούσε Ελληνικά, έχοντας απολέσει κάθε έννοια αξιοπιστίας. Η ΕΥΔΑΠ και ο ΟΤΕ είχαν αναγκαστεί να κόψουν αντίστοιχα το νερό και το τηλέφωνο! Το πράσινο της πόλης είχε γίνει...κίτρινο!
• Αντί έργων παρατημένα γιαπιά μιας και ουδείς εργολάβος δέχονταν να συνεργαστεί με το Δήμο, αφήνοντας όλα τα έργα εγκαταλελειμμένα
• Ο Πειραιάς μας, μια πόλη με παράδοση και ιστορία, ακούγονταν στο Πανελλήνιο μόνο για σκάνδαλα, απεργίες και σκουπίδια. Πειραιάς στα πρόθυρα...ολικής κρίσης ή μάλλον παράκρουσης!

Την παραπάνω κατάσταση παρακμής και αποσύνθεσης συνάντησε ο πρώην Δήμαρχος της πόλης μας κ. Χρήστος Αγραπίδης, όταν την παρέλαβε, τον Ιανουάριο του 1999 και μαζί και ένα...χρέος 52 δισεκατομμυρίων δραχμών! (γύρω στα 170 εκατομμύρια Ευρώ). Κι όμως, με σκληρή δουλειά και ασκώντας μια λελογισμένη και νοικοκυρεμένη οικονομική πολιτική, που είχε ως κύριους άξονες την δημοσιονομική εξυγίανση και τη διαφάνεια στο Δήμο κατόρθωσε να βγάλει τον Πειραιά από το παραπάνω τέλμα. Διεκδικώντας αποτελεσματικά, άλλοτε με διπλωματία και άλλοτε με πυγμή, πέτυχε να εξασφαλίσει από τη μή φίλα προσκείμενη σ’ αυτόν, πρώην Κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ του κ. Σημίτη, έναν οικονομικό διακανονισμό χρεών, ο οποίος και περιελάμβανε την ετήσια παρακράτηση εσόδων του Δήμου ύψους 3,2 δις δραχμές, ούτως ώστε να πληρωθούν τα χρέη του παρελθόντος.

Σ’ αυτό όμως το σημείο, θα μου επιτρέψετε να ξεκαθαρίσω το εξής: Δεν έχω την παραμικρή πρόθεση να παίξω το ρόλο του συνηγόρου του πρώην Δημάρχου Πειραιά αλλά ούτε και να συγγράψω μια....βαρύγδουπη πολιτική ομιλία, κάνοντας έναν εκτενή απολογισμό του έργου του συνδυασμού «ΩΡΑ ΠΕΙΡΑΙΑ», στοχεύοντας προς μια συγκεκριμένη πολιτική κατεύθυνση και με συγκεκριμένους πολιτικούς αποδέκτες. Τα προβλήματα κάθε πόλης δεν έχουν ούτε μπλε, ούτε πράσινες, ούτε κόκκινες ετικέτες. Άλλωστε, εγώ δεν είμαι πολιτικός. Παραφράζοντας λίγο τον...Λούκυ Λουκ, θα έλεγα, ότι είμαι ένας...φτωχός και μόνος Βιολόγος, ο οποίος είχε την χαρά και την τιμή να γνωρίσει εκ των έσω τον μόχθο και τις αγωνίες των συμπολιτών του, εργαζόμενος από το 2003 ως Ειδικός Σύμβουλος του Δημάρχου σε θέματα Περιβάλλοντος.

Θα μιλήσω λοιπόν μόνο για μένα. Θα μιλήσω για το έργο, το οποίο υλοποίησε η Διεύθυνση Περιβάλλοντος του Δήμου Πειραιά διότι κάθε κομμάτι αυτού του έργου φέρει και την δική μου σφραγίδα. Αλλά θα μιλήσω και ως απλός πολίτης. Ως ο τελευταίος Πειραιώτης. Ο οποίος εξαπατήθηκε. Σταματώντας την αναπτυξιακή πορεία της ίδιας του της πόλης. Εγκαταλείποντας τους ανθρώπους, οι οποίοι έβγαλαν τον Πειραιά από την μεγαλύτερη κρίση της ιστορίας του, αναστηλώνοντας το κύρος του, κάνοντάς τον με σκληρή προσπάθεια και πολύ μεράκι, μια πόλη πιο ανθρώπινη. Μια πόλη πιο όμορφή.

Σήμερα, δυο χρόνια και κάτι μήνες μετά τις τελευταίες Δημοτικές εκλογές, ένα αίσθημα πικρίας και απογοήτευσης πλημμυρίζει την ψυχή του κάθε υγειώς σκεπτόμενου Πειραιώτη, ο οποίος αρχίζει και συνειδητοποιεί τί ακριβώς συνέβη. Γι’ αυτό και μέρα με τη μέρα, αυτά τα συναισθήματα ολοένα και μεγαλώνουν, ολοένα και διογκώνονται. Και αναμιγνύονται με οργή.

Οργή, διότι η μάχη αυτών των εκλογών δεν δόθηκε με ίσους όρους. Διότι αποτελεί προσβολή και ευτελισμό των δημοκρατικών θεσμών αλλά και εξοβέλιση της κοινής λογικής, ο τρόπος και τα κριτήρια επιλογής για τη θέση του Δημάρχου της τρίτης μεγαλύτερης πόλης της Ελλάδος. Κριτήρια, τα οποία ουδόλως συμπεριέλαβαν το πρόγραμμα των συγκεκριμένων υποψηφίων, τις γνώσεις τους και την προσφορά τους στην πόλη, της οποίας διεξεδίκησαν το χρίσμα αλλά αντ’αυτού στήθηκε ένα τηλεοπτικό πανηγυράκι με προαποφασισμένο τον νικητή, μια πολιτική πασαρέλα βγαλμένη απ’ την τηλεοπτική show biz, με στοιχεία...tv personas! Αυτή είναι η νέα τάξη πραγμάτων στον Πειραιά!

Οργή τέλος, διότι αποτελεί υποτίμηση της νοημοσύνης του πολίτη η...ουρανόθεν επιλογή (και επιβολή) προσώπων με βάση το κομματικό συμφέρον, οι οποίοι δεν επιθυμούσαν καν οι ίδιοι, να βρίσκονται στους θώκους που βρίσκονται μην έχοντας την παραμικρή σχέση με την πόλη του Πειραιά, δίχως να συν-πάσχουν και να συν-βιώνουν με τον Πειραιώτη στην σκληρή καθημερινότητά του και που σε τελική ανάλυση η εκλογή τους επετεύχθη χάριν στην ασυλία που απολαμβάνουν και τις φιλικές σχέσεις τους με τους παντοδύναμους λεγόμενους μεγάλους τηλεοπτικούς διαύλους της χώρας μας.

Σταματώ όμως εδώ γιατί ήδη έχω χάσει το μέτρο και...ομιλώ πλέον ως πολιτικός! Είδατε τί κάνουν οι...κακές συναναστροφές!

Παρακάτω, θα δώσω κάποια στοιχεία σχετικά με τη δράση της Διεύθυνσης Περιβάλλοντος του Δήμου Πειραιά, έως το 2007. Μιας Διεύθυνσης Περιβάλλοντος, της οποίας πολιτικός της Προϊστάμενος ήταν ο τέως Αντιδήμαρχος Περιβάλλοντος κ. Γιάννης Σπυράκης, με τον οποίον είχαμε μια άκρως εποικοδομητική και αγαστή συνεργασία, κάνοντας το Τμήμα Περιβάλλοντος το πιο νευραλγικό και λειτουργικό τμήμα των Δημοτικών Υπηρεσιών. Διότι το Περιβάλλον δεν έχει κόστος...

Η διαφύλαξη του φυσικού μας πλούτου ήταν και είναι κατά συνέπεια, επιτακτική ανάγκη για τον Πειραιά, ο οποίος λόγω της ιδιαίτερης γεωγραφικής του θέσης με τα πολλά παράκτια οικοσυστήματα, αποτελεί κομβικό σημείο εμπορικής και οικονομικής δραστηριότητας καθώς και ξεχωριστό δίαυλο επικοινωνίας απ’ την αρχαιότητα μέχρι σήμερα. Αποτελεί όμως ταυτόχρονα και αρκετά ευάλωτο κομμάτι, κυρίως στη ρύπανση του θαλάσσιου περιβάλλοντος.

Από την πρώτη στιγμή, που η Δημοτική αρχή Αγραπίδη ανέλαβε την τύχη της πόλης, η Διεύθυνση Περιβάλλοντος προχώρησε σε σε μια σειρά έργων με κύριους άξονες την προστασία, τη συντήρηση και την αξιοποίηση του φυσικού περιβάλλοντος του Πειραιά. Ειδικότερα για την προστασία του υδάτινου μας πλούτου, πραγματοποιούνταν έως και το 2006, καθαρισμοί των ακτών της πόλης και απορρύπανση της επιφάνειας της θάλασσας με ειδικά σκάφη αντιρρυπαντικής προστασίας σε μια ακτογραμμή μήκους περίπου 7 χλμ. από το Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας έως και τη Σχολή Ναυτικών Δοκίμων.

Οι καθαρισμοί των ακτών λάμβαναν χώρα με την υποστήριξη μηχανικών μέσων και με αρκετή χειρωνακτική εργασία. Ο στόχος δεν ήταν άλλος από την προστασία και διαφύλαξη των υδάτινων οικοσυστημάτων της πόλης μας καθώς και την ανάπλαση χώρων των τοπικών παραλιών, ούτως ώστε να αποτελούν πόλο έλξης για τους κατοίκους του Πειραιά και των γύρω Δήμων.

Στην καθαρότητα των θαλασσών και των ακτών της πόλης μας αλλά και ολόκληρου του Σαρωνικού γενικότερα, έχει συμβάλλει αποφασιστικά η λειτουργία του Βιολογικού Καθαρισμού της Ψυττάλειας. Η δευτεροβάθμια και τριτοβάθμια επεξεργασία των αστικών λυμάτων, βρίσκεται σε πλήρη λειτουργία από το Καλοκαίρι του 2004 ενώ το λειτουργικό εργαλείο για τη διαχείριση της παραγόμενης λυματολάσπης, η Μονάδα Ξήρανσης, ετέθη σε δοκιμαστική λειτουργία τον Ιούνιο του 2007.

Βεβαίως, η Μονάδα Ξήρανσης έπρεπε να είχε ήδη κατασκευαστεί από το 2002 αλλά...χάθηκε στο δρόμο! Το προβλεπόμενο ποσό για την κατασκευή της, ύψους 30 εκατ. Ευρώ, δαπανήθηκε σε διάφορες υπερβάσεις προϋπολογισμών από την προηγούμενη Κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και η Μονάδα Ξήρανσης, απλά, δεν κατασκευάστηκε! Ας όψονται αυτοί, οι οποίοι μετέτρεψαν ένα ζήτημα της Δημόσιας Υγείας των πολιτών, όπως είναι η λειτουργία του Βιολογικού Καθαρισμού της Ψυττάλειας σε πολιτικό! Αυτό όμως αποτελεί ένα άλλο θέμα συζήτησης και ίσως το αντικείμενο κάποιου μελλοντικού άρθρου, ούτως ώστε να φωτιστεί επαρκώς και ο φάκελλος της Ψυττάλειας.

Παρ’ όλα αυτά, η εικόνα των θαλασσών και των ακτών του Σαρωνικού είναι κατά πολύ βελτιωμένη τα τελευταία χρόνια. Το γεγονός αυτό, διεπιστώθη απ’ την πρωτοβουλία του Δήμου Πειραιά να διενεργήσει δειγματοληπτικούς ελέγχους σε συνεργασία με εξειδικευμένα ερευνητικά κέντρα, όπως το Ιατρικό Τμήμα του Πανεπιστημίου Πατρών, για τον έλεγχο της ποιότητας των θαλασσίων υδάτων. Το συγκεκριμένο ερευνητικό πρόγραμμα, του οποίου είχα τη χαρά να είμαι ο επιβλέπων, ξεκίνησε τον Αύγουστο του 2004 και ολοκληρώθηκε επιτυχώς τον Νοέμβριο του 2006, αποκαλύπτοντας άκρως ενθαρρυντικά αποτελέσματα για την ποιότητα των υδάτων του Σαρωνικού σε μικροβιολογικό τουλάχιστον επίπεδο.

Με άλλα λόγια, όλες οι ακτές του Δήμου μας είναι κατάλληλες για κολύμβηση, αφού οι τιμές των μικροβίων που εξετάστηκαν κυμαίνονται εντός των ορίων που έχουν θεσπισθεί τόσο από την Ελληνική όσο και από την Ευρωπαϊκή Νομοθεσία. Τα παραπάνω στοιχεία, ήρθαν να επιβεβαιωθούν και από τις επίσημες αναλύσεις του Υ.ΠΕ.ΧΩ.ΔΕ. για τις ακτές του Δήμου μας κατά τη διάρκεια της επίσημης κολυμβητικής περιόδου (Μάιος-Σεπτέμβριος).

Συνέπεια αυτού, απετέλεσε η βράβευση της ακτής «Βοτσαλάκια» του Δήμου Πειραιά, για πρώτη φορά στην ιστορία της, με το διεθνή τίτλο της Γαλάζιας Σημαίας τον Ιούνιο του 2005. Η «Γαλάζια Σημαία» είναι ένα διεθνές σύμβολο ποιότητας για οργανωμένες ακτές και μαρίνες σε 36 χώρες της Ευρώπης αλλά και σε άλλα μέρη του κόσμου. Η βράβευση της πλαζ «Βοτσαλάκια», πέραν της καθαρότητας των υδάτων, αντανακλά τις προσπάθειες που έγιναν για την οργάνωση, την ασφάλεια και την αξιοποίησή της ενώ προσέδωσε νέα ώθηση στην τουριστική ανάπτυξη και στην προβολή της περιοχής αλλά και ολόκληρης της Αττικής.

Το 1999, το λιγοστό πράσινο του Πειραιά είχε χρώμα...καφέ και κίτρινο. Ήταν απότιστο αφού η ΕΥΔΑΠ είχε κόψει το νερό στο Δήμο, απεριποίητο και γεμάτο σκουπίδια. Η δραματική μείωση του αστικού πρασίνου, η οποία είχε αγγίξει τα όρια της επικινδυνότητας, έδωσε τη θέση της στις συνεχείς δεντροφυτεύσεις, καθώς και στη δημιουργία, αναμόρφωση και συντήρηση κήπων, πάρκων και κηπαρίων, σε μια προσπάθεια αύξησης και αναβάθμισης πνευμόνων πρασίνου. Η σημερινή εικόνα της πόλης μιλάει από μόνη της. Από την πρώτη στιγμή της οκταετίας Αγραπίδη έως και το έτος 2006, το πράσινο είχε την τιμητική του.

- Φυτεύθηκαν συνολικά περίπου 120.000 φυτά (ετήσια ανθοφόρα, θάμνοι, δέντρα, ποώδη) σε κήπους, πλατείες, πεζοδρόμια, σχολεία κ.α.
- Τοποθετήθηκαν περίπου 350 παγκάκια σε πάρκα, πλατείες, ιερούς ναούς κ.λ.π.
- Δημιουργήθηκαν νέοι χώροι πρασίνου ή αναπλάστηκαν και ενεπλουτίσθησαν οι ήδη υπάρχοντες όπως:
1. Η πλατεία Κοραή: ανάπλαση χώρου, εγκατάσταση χλοοτάπητα αυτόματου ποτίσματος, δεντροφυτεύσεις.
2. Η πλατεία Κανάρη: ανάπλαση χώρου, εγκατάσταση χλοοτάπητα αυτόματου ποτίσματος, δεντροφυτεύσεις.
3. Ο Τινάνιος κήπος: ανάπλαση χώρου, εγκατάσταση χλοοτάπητα αυτόματου ποτίσματος, δεντροφυτεύσεις.
4. Η πλατεία Γεννηματά: μερική ανάπλαση της πλατείας, όπου τοποθετήθηκε ξύλινη πέργκολα, περίφραξη, σιντριβάνι και έγινε εγκατάσταση χλοοτάπητα.
5. Η πλατεία Καραϊσκάκη: ανάπλαση πρασίνου, ανάπλαση πλακόστρωσης, τοιχίων και παρτεριών.
6. Η πλατεία Γιαννοπούλου & Ζερβού: ανάπλαση πρασίνου-εγκατάσταση αυτόματης άρδευσης.
7. Η πλατεία Ευαγγελισμού: ανάπλαση πρασίνου.
8. Η πλατεία της οδού Βασιλικών & Μουτσοπούλου: ανάπλαση πρασίνου.
9. Η πλατεία Τερψιθέας: ανάπλαση χώρου, εγκατάσταση χλοοτάπητα αυτόματου ποτίσματος, δεντροφυτεύσεις, δημιουργία παιδικής χαράς.
10. Ο Λόφος Βώκου.
11. Το πάρκο Δηλαβέρη.
12. Ο Κήπος «Μνημείου Θύρας 7»: καρτασκευή τοιχίων και παρτεριών, ανάπλαση πρασίνου, εγκατάσταση αυτόματης άρδευσης.
13. Το κηπάριο Κοπής.
14. Το κηπάριο Σταθμού Πελοποννήσου.
15. Η πλατεία Βλαχάκου.
16. Ο κήπος C 130.
17. Ο κήπος Λυρικού.
18. Ο κήπος Προμηθέα.
19. Η πλαζ Φρεαττύδος: ανάπλαση χώρου, εγκατάσταση χλοοτάπητα αυτόματου ποτίσματος, δεντροφυτεύσεις.
20. Η πλαζ Βοτσαλάκια: ανάπλαση χώρου, εγκατάσταση χλοοτάπητα αυτόματου ποτίσματος, δεντροφυτεύσεις.
21. Οι παιδικές χαρές Δυρός, Πηγάδα, Καρπάθου, Παλατάκι: ανάπλαση χώρου, αλλαγή οργάνων, εγκατάσταση χλοοτάπητα.
- Τοποθετήθηκαν οι νησίδες Φρεαττύδος, Ζαννή, Τρικούπη: εγκατάσταση μεταλλικής περίφραξης και ανάπλαση νησίδος.
- Δημιουργία των παρτεριών Ζέας, Αγίου Νικολάου, Ζαννή & Α. Μουτσοπούλου, Πλατεία Ιπποδαμείας, Οδού Τζαβέλα.
- Κάθε χρόνο μέσα στη διάρκεια της οκταετίας, εφαρμόσθηκε βιολογική καταπολέμηση εντόμων, τα οποία προσβάλλουν λεύκες, πεύκα και νεραντζιές σε συνεργασία με το Μπενάκειο Φυτοπαθολογικό Ινστιτούτο.

Αρχές Απριλίου 2006 και επιτέλους ο Πειραιάς απέκτησε ανακύκλωση! Ο σχεδιασμός του προγράμματος προέβλεπε την έναρξή του πολύ νωρίτερα αλλά κάτι η γραφειοκρατία του Δημοσίου, κάτι οι χρονοβόροι μειοδοτικοί διαγωνισμοί, κάτι οι προσφυγές από την μειοψηφία του τότε Δημοτικού Συμβουλίου, η οποία δεν άφηνε σε χλωρό κλαρί κάθε ψήφισμα απ’ την πλειοψηφούσα αρχή για αναβάθμιση της πόλης μας, επέφεραν αυτή την καθυστέρηση καταλήγοντας στην παραπάνω ημερομηνία.

Παρ’ όλα αυτά, το γεγονός αυτό ήταν ένα μεγάλο βήμα για τον Πειραιά διότι για πρώτη φορά στην ιστορία της πόλης μας εφαρμόσθηκε ένα πρόγραμμα επαναχρησιμοποίησης υλικών, το οποίο απευθύνονταν στον πολίτη του Πειραιά και είχε σαν στόχο την ενημέρωση και την ευαισθητοποίηση του σχετικά με την προστασία του φυσικού περιβάλλοντος και με τη σταδιακή παραγωγή και εξοικονόμηση ενέργειας μέσω της χρήσεως δευτερογενών πρώτων υλών αφού οι φυσικές πρώτες ύλες σε παγκόσμια κλίμακα, όπως είναι το πετρέλαιο ή ο γαιάνθρακας, βαίνουν προς εξάντληση.

Η σύμβαση με την μειοδότρια εταιρεία «RECYCLING SOLUTIONS» περιελάμβανε ένα διετές πιλοτικό πρόγραμμα, του οποίου το συνολικό κόστος υλοποίησης του, όπως είναι η ανεύρεση και η λειτουργία κέντρου διαλογής καθώς και η τοποθέτηση άνω των 100 κάδων σε κεντρικά σημεία της πόλης μας αλλά και εκτός κέντρου, πάντα καθ’ υπόδειξη του Δήμου Πειραιά, ανέλαβε εξ’ ολοκλήρου η εταιρεία δίχως να επιβαρυνθεί ο Πειραιώτης ούτε μια δραχμή. Τα ανακυκλούμενα υλικά στην φάση αυτή ήταν τριών ειδών: χαρτί (χαρτόνι), μέταλλο και γυαλί, γι αυτό και κάθε κάδος της εταιρείας παρουσίαζε τρία ευδιάκριτα χωρίσματα, αναγράφοντας εκ παραλλήλου έντυπες πληροφορίες, ούτως ώστε να υπάρξει ευκολότερη πρόσβαση στο δημότη και να αποφευχθούν παρανοήσεις, όπως για παράδειγμα η τοποθέτηση απορριμμάτων εντός των κάδων ανακύκλωσης.

Ανάλογες πρωτοβουλίες και πολιτικές πρακτικές, επιβάλλεται να βρίσκουν μιμητές διότι τα οφέλη, τα οποία προκύπτουν από την εφαρμογή οργανωμένων προγραμμάτων ανακύκλωσης με τη συμβολή της Τοπικής Αυτοδιοίκησης είναι πολυποίκιλα. Εκτός των αμιγώς περιβαλλοντικών, όπως είναι η εξοικονόμηση χώρου εναπόθεσης των απορριμμάτων λογω της συνεχούς αύξησης του όγκου τους, ταυτόχρονα άπτονται και συγκεκριμένων κοινωνικοοικονομικών παραμέτρων, όπως για παράδειγμα η καταπολέμηση της ανεργίας και η μείωση των τιμών.

Ο Δήμος Πειραιά είχε σαν στόχο την ενημέρωση του πολίτη καθώς και την ενεργό συμμετοχή του σε μείζονος σημασίας Περιβαλλοντικά θέματα. Η συμμετοχή του κοινού στις λεγόμενες δραστηριότητες «βιώσιμης ανάπτυξης», απαιτεί άμεση πρόσβαση του Πειραιώτη σε πηγές πληροφόρησης σε σχέση με το περιβάλλον, ανταλλαγή των απόψεών του με το Δήμο αλλά ταυτόχρονα και εθελοντική προσφορά του ιδίου σε θέματα καίριου Περιβαλλοντικού ενδιαφέροντος, όπως η διαχείριση σκουπιδιών και η ανακύκλωση, με αποτέλεσμα την διευκόλυνση της συμμετοχής του στην λήψη των αποφάσεων. Όλα τα παραπάνω οδηγούν σε μια και μόνη κατεύθυνση. Στη δημιουργία διαφάνειας και στο «χτίσιμο» εμπιστοσύνης μεταξύ του πολίτη και των Δημόσιων Αρχών.

Για το σκοπό αυτό, η Διεύθυνση Περιβάλλοντος του Δήμου Πειραιά διενεργούσε απ’ το έτος 2003 κι ύστερα, Περιβαλλοντικές εκπαιδευτικές δραστηριότητες, όπως για παράδειγμα άρθρα σε εφημερίδες, ομιλίες, συμμετοχή του προσωπικού του Δήμου σε ραδιοφωνικά και τηλεοπτικά προγράμματα, (στο Ραδιοφωνικό Σταθμό του Δήμου μας στο Κανάλι 1 του Πειραιά), προσκλήσεις σε διαλέξεις από Σχολεία και Πανεπιστήμια κ.ο.κ. Εκτός αυτού, υπήρχε πάντα ελεύθερη επικοινωνία μεταξύ Δημοτικής Αρχής και του κοινού καθώς και άμεση ενημέρωση προς κάθε ενδιαφερόμενο αφού στα γραφεία του Τμήματος Περιβάλλοντος επί της οδού Κουντουριώτου 100, όπου βρίσκονταν και το προσωπικό μου γραφείο, λειτουργούσε κέντρο πληροφόρησης του Δημότη για το φυσικό περιβάλλον και τη διαφύλαξη του με διανομή τόσο εντύπου υλικού (φυλλάδια, αφίσες, κ.λ.π.) όσο και ψηφιακού (CD ROM). Ο κύριος σκοπός δεν ήταν άλλος από την ευαισθητοποίηση του πολίτη για την αναγκαιότητα της προστασίας της φύσης, που είναι και το πρώτο βήμα για την περιβαλλοντική του εκπαίδευση.

Με τη συνεργασία της Διεύθυνσης Περιβάλλοντος και της Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Διεύθυνσης Εκπαίδευσης, όπως για παράδειγμα με το 9ο Λύκειο Πειραιά, από το οποίο είχα την τιμή να αποφοιτήσω ή με το 11ο Δημοτικό σχολείο Πειραιά, η Δημοτική Αρχή Αγραπίδη πραγματοποιούσε επί σειρά ετών κάτι ανάλογο του ήδη παγιωμένου θεσμού του «οικολογικού σχολείου», ο οποίος εφαρμόζεται επιτυχώς σε χώρες της Ευρώπης και της Αμερικής. Στόχος του προγράμματος είναι η ένταξη του παιδιού σε μια φιλοσοφία οικολογικού τρόπου ζωής μέσα από μια σειρά δραστηριοτήτων, οι οποίες περιελάμβαναν ανακοινώσεις, ομιλίες σχετικά με την προστασία του φυσικού μας πλούτου, την χρήση νέων εναλλακτικών πηγών ενέργειας, την ανακύκλωση και επαναχρησιμοποίηση υλικών καθώς και γενικότερων θεμάτων περιβαλλοντικής αγωγής, εκθέσεις ζωγραφικής στους διαδρόμους των σχολείων με θεματολογία μέσα από το φυσικό περιβάλλον καθώς και πρακτική εξάσκηση στις αυλές των σχολείων με την εκτέλεση δεντροφυτεύσεων και εφαρμογών των χρήσεων του νερού.

Η εφαρμογή των παραπάνω προγραμμάτων με τη συμμετοχή της Σχολικής Κοινότητας δημιουργεί τις κατάλληλες συνθήκες, ούτως ώστε η προστασία του φυσικού περιβάλλοντος να μετεξελιχθεί σε στάση ζωής, η οποία θα υιοθετηθεί απ’ τις νέες γενιές. Σ’ αυτήν την Περιβαλλοντική ευαισθητοποίηση του Δημότη, συνέβαλαν, η διεξαγωγή διαγωνισμών και εκδηλώσεων, όπως ο εορτασμός της Παγκόσμιας Ημέρας Περιβάλλοντος καθώς και ο διαγωνισμός της «Πράσινης Βεράντας», ο οποίος αποτελεί ένα πρωτοποριακό για τα Ελληνικά δεδομένα πρόγραμμα. Το μήνυμα της συγκεκριμένης δραστηριότητας είναι η αύξηση του αστικού πρασίνου και η ποιοτική αναβάθμιση της ζωής των κατοίκων των μεγαλουπόλεων.

Να μη λησμονούμε τα θετικά αποτελέσματα που πηγάζουν από τις μετρήσεις σε καθημερινή βάση των αέριων ρύπων, που εκπέμπονται και ενυπάρχουν στην ατμόσφαιρα της πόλης μας, τις οποίες διενεργούσε και ευτυχώς διενεργεί ακόμη ο Σταθμός Μέτρησης Ατμοσφαιρικής Ρύπανσης του Δήμου μας στην πλατεία Ιπποδαμείας και βεβαίως τα εξελικτικά βήματα στον τομέα των αδεσπότων ζώων, όπου έπρεπε να βρεθεί πάλι ο Δήμος Πειραιά το έτος 2001, για να παραχωρήσει έκταση 5 στρεμμάτων, ούτως ώστε να κατασκευασθεί και να λειτουργήσει το Διαδημοτικό Κυνοκομείο στο Σχιστό Περάματος. Αυτό το Διαδημοτικό Κέντρο Περίθαλψης Αδεσπότων Ζώων (Δι.Κε.Π.Α.Ζ.) είναι το μοναδικό αρμόδιο όργανο, υπεύθυνο για την περισυλλογή συγκεκριμένων αδεσπότων σκύλων με σκοπό τον κτηνιατρικό έλεγχο, την στείρωση, τον εμβολιασμό και την ιατρική τους παρακολούθηση και εάν δεν παρεμποδίζονταν η λειτουργία του από το...υστερικό κατιναριό των λεγόμενων φιλοζωικών σωματείων, τα οποία στέκονται στο φιλόζωον προσπερνώντας το...φιλάνθρωπον (κατά τα άλλα όμως αρνάκι το Πάσχα τρώνε...) τότε τα πράγματα θα ήταν πολύ καλύτερα.

Θα μπορούσα να συνεχίσω να γράφω για ώρες σχετικά με την προσφορά της Διεύθυνσης Περιβάλλοντος στην καθημερινή ζωή του Πειραιώτη, συμβάλλοντας και αυτή, έστω στο όποιο λιθαράκι της αναλογούσε, στην βελτίωση της ποιότητας ζωής των συμπολιτών μου αλλά δεν θέλω να σας κουράσω περαιτέρω. Αυτό το έκανα διότι το χρωστούσα. Πάνω απ’ όλα στον εαυτό μου. Διότι ο Πειραιάς είναι η πόλη, που γεννήθηκα και που συνεχίζω να ζω. Είναι η πόλη που αγαπώ. Το χρωστούσα επίσης, στους ανθρώπους που και αυτοί ως γνήσιοι Πειραιώτες πάλεψαν με χίλιες δυο αντιξοότητες αλλά τελικά κατόρθωσαν να συντονίσουν τις ψυχές τους στα προβλήματα, στους καημούς και τις αγωνίες των συμπολιτών μας. Κατόρθωσαν να αφουγκρασθούν τους παλμούς της καρδιάς του απλού Πειραιώτη διότι έγιναν ένα με αυτόν, συνέπασχαν μαζί του, ποτέ δεν κρύφτηκαν μέσα στο γυάλινο κόσμο τους παριστάνωντας τους «σωτήρες»...

Με έμβλημα την αγάπη και το πάθος για την πόλη μας και με όπλα το μεράκι και την όρεξη για δουλειά, παραδώσαμε έναν Πειραιά με ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΨΗΛΑ. Αυτό πρέπει να γίνει κτήμα στη συνείδηση του κάθε Έλληνα. Διότι η αλήθεια λάμπει σαν ήλιος...

Το έργο της Διεύθυνσης Περιβάλλοντος αλλά και οποιασδήποτε άλλης υπηρεσίας του Δήμου αποτελεί μαγιά για το μέλλον για τη βελτίωση της εικόνας της πόλης μας. Έναν Πειραιά, τον οποίον όλοι μαζί χτίσαμε και του οποίου η σημερινή εικόνα δεν έχει καμία σχέση με αυτή του παρελθόντος. Έναν Πειραιά, που όλοι μας έχουμε ιερό χρέος να συνεχίσουμε την ένδοξη ιστορία του και να διαφυλάξουμε τη φυσική του ομορφιά προσαρμοζόμενοι στις αναγκαιότητες των εποχών. Έναν Πειραιά τέλος, ο οποίος δύναται να μετεξελιχθεί σε μια πόλη πρότυπο για το μέλλον, συνδυάζοντας την παράδοση με τη σύγχρονη τεχνολογία, εάν κατανοήσουμε ότι η πόλη μας είμαστε εμείς οι ίδιοι. Η πορεία μας, οι στόχοι μας, τα οράματά μας, είναι αυτά που θα απεικονίσουν τη σφραγίδα του Πειραιά στο αύριο.

Εύχομαι, ο σημερινός Δήμαρχος-φάντασμα, ο οποίος διαρκώς...ίπταται για άλλες πολιτείες, να προσγειωθεί και στην δική μας και αναλογιζόμενος των ευθυνών του, έστω και μετά από δυο νεκρά χρόνια Δημαρχιακής θητείας, να πράξει κάτι το ουσιαστικό για την πόλη, η οποία τον ετίμησε με την εμπιστοσύνη της, δίνοντάς του το χρίσμα του ανώτατου άρχοντα. Του πρώτου πολίτη...