Παραμύθι δίχως ήρωες...

Σε έναν πλανήτη, που τον έλεγαν Λακίεθ ζούσε ένα τέρας. Το φώναζαν Θρωσκάστηρ. Αυτό δεν ήταν το πραγματικό του όνομα. Όμως, το φώναζαν έτσι επειδή του άρεσε να κοιτάζει τα αστέρια. Μέχρι που ξέχασε την αρχική του ονομασία! Αλλά αυτό ήταν κάτι που…ουδόλως το απασχολούσε! Το Θρωσκάστηρ διέφερε από τα υπόλοιπα τέρατα του πλανήτη. Μπορεί μεν να ήταν τρομακτικό και άγριο, να ζούσε στα σκοτάδια και να του άρεσε να τρομάζει τους γύρω του αλλά ώρες - ώρες ένιωθε πως…δεν ανήκε εκεί! Ιδίως, όταν κοίταζε ψηλά…

Η έλξη για το στερέωμα έσμιγε με μια διάθεση αναζήτησης και αυτοπροσδιορισμού, τα οποία όμως ήταν όλα τόσο θολά και μπερδεμένα μέσα του, που ποτέ μα ποτέ δεν έβγαζε άκρη! Γι’ αυτό και προτιμούσε να απολαμβάνει την ομορφιά του νυχτερινού ουρανού δίχως πλέον να σκέφτεται. Αναζητούσε όμως παράλληλα και κάτι άλλο…Λαχταρούσε στην κυριολεξία, λίγη τρυφερότητα, λίγη συμπάθεια…αλλά κι αυτά, ποτέ δεν του εδόθησαν, ίσως διότι είχε μάθει να παίζει με ψυχές…

Κάποια φορά, τον κόσμο του Θρωσκάστηρος προσέγγισε με το σκάφος του ένα άλλο πλάσμα από έναν μακρινό αστερισμό. Αυτό το ον το έλεγαν Άκρονι…Ο Άκρονις ήταν ίσως χειρότερο τέρας από τον Θρωσκάστηρα. Νευρικός, οξύθυμος, φωνακλάς, εγωιστής, μωροφιλόδοξος, πάντα έκανε του κεφαλιού του και δεν άκουγε τίποτα και κανέναν! Γι’ αυτό και δεν άκουσε τις παραινέσεις των συντρόφων του να μην τραβήξει για αυτήν την γωνιά του Σύμπαντος, όπου ελλοχεύουν μεγάλοι κίνδυνοι…Πάντα όμως ήταν ξεκάθαρος και κρυστάλλινος σε αυτά που ένιωθε μή διστάζοντας ποτέ να τα εκφράσει…

Όταν τα δύο όντα αντίκρισαν το ένα το άλλο, έμειναν να κοιτάζονται σαν αποσβολωμένα! Τόσο διαφορετικά αλλά στο βάθος…τόσο όμοια! Αμέσως ο Άκρονις, κατάλαβε, ότι αυτό, που είχε στερηθεί το Θρωσκάστηρ ήταν η έλλειψη ή καλύτερα η απουσία της αγάπης απ’ την ζωή του και ως πιο εκφραστικός επεχείρησε να το αγγίξει, χωρίς καμιά προφύλαξη…Το όν από το Λακίεθ αν και κατά βάθος πολύ ευαίσθητο, δεν είχε συνηθίσει σε τέτοια δείγματα…αβροφροσύνης και νομίζοντας, ότι απειλείται, όρμησε και δάγκωσε τον Άκρονι στον ώμο! Το δάγκωμα δυστυχώς ήταν μοιραίο αφού το δηλητήριο που χύθηκε στην πληγή ήταν...αλλοίμονο πολύ ισχυρό και έκανε μέσα σε λίγα λεπτά την δουλειά του! Ο θαρραλέος αλλά ξεροκέφαλος μακρινός γείτονάς του δεν υπήρχε πλέον!

Και τότε μονομιάς ξεκαθάρισαν όλα! Έγιναν κρυστάλλινα, σαν τις προθέσεις του Άκρονι! Το Θρωσκάστηρ κατάλαβε τί σημαίνει να αγαπιέσαι! Κατάλαβε, ότι δεν είχε κανένα κοινό με τους ομοίους του πάνω σε αυτόν τον πλανήτη! Μα κυρίως, κατάλαβε, ότι την αγάπη δεν την εισέπραξε απ' τον Άκρονι…Την είχε ήδη μέσα του! Απλά, όταν το συνειδητοποίησε, δεν είχε σε κανέναν να την δώσει...!

Αυτό ήταν το μικρό παραμύθι μας...Δίχως happy end, όπως διεπιστώσατε! Τί να γίνει όμως...! Δεν έχουν όλα τα παραμύθια το προσδοκώμενο τέλος! Ούτε όλες οι πραγματικότητες...

Ξέρετε, κάποιες φορές, οι...δια-φορές μεταξύ των δύο παραπάνω καταστάσεων του ανθρωπίνου μυαλού, είναι αρκετά δυσδιάκριτες και αμβλυμένες, πράγμα που σημαίνει, ότι δεν είναι και τόσο εύκολο να αποφανθεί κανείς ή καλύτερα να...ιχνηλατήσει ποιά από τις δύο...νοητικές καταστάσεις βιώνει! Σε κάποιες περιπτώσεις, τα όρια είναι τόσο ρευστά όσο είναι και η ευθεία στο βάθος του ορίζοντα, η οποία φαίνεται να σμίγει (ή να χωρίζει) τον ουρανό με την θάλασσα, αποτελώντας ένα όχι και τόσο διακριτό σύνορο για το ανθρώπινο μάτι. Κάποιες φορές...τα πάντα μοιάζουν να "δένονται" σε ένα ενιαίο και αδιάσπαστο σύνολο...

Κι όσον αφορά τους ήρωες της παραπάνω ιστορίας...; Αυτοί οι ήρωες δεν υπάρχουν ούτε υπήρξαν ποτέ! Είναι φαντάσματα! Πλάσματα δηλαδή της φαντασίας μας. Ίσως να βρίσκονται ήδη μέσα μας και κάποτε - κάποτε να μας στοιχειώνουν…Ίσως πάλι, να τους ψάχνουμε και να τους δημιουργούμε, όπως ο Ευρυπίδης τον "από μηχανής Θεό", αναζητώντας μέσα απ’ αυτούς, την ταυτότητα της ύπαρξής μας…!

Σε αυτό το πρόσκαιρο ταξίδι την ζωής μας…! Κι όταν αυτό οδεύει προς το τέλος του…ίσως…ίσως αξίζει τον κόπο να αναρωτηθούμε:

«Αλλά γαρ ήδη ώρα απιέναι, εμοί μεν αποθανουμένω, υμιν δέ βιωσομένοις. Οπότεροι δέ ημων έρχονται επί άμεινον πράγμα, άδηλον παντί πλήν ή τω Θεω».

(Απολογία Σωκράτους, 42 e)

Αρμονία και ομορφιά για τη νέα χρονιά...

Ελπίζω να περάσατε όλοι σας μοναδικά, ανεπανάληπτα Χριστούγεννα. Εύχομαι ο νέος χρόνος, που σε λίγο ανατέλλει, να φέρει στον καθέναν μας αυτό, που επιθυμεί πραγματικά. Αυτό, που έχει ανάγκη για να μπορέσει να φέρει εις πέρας το σχέδιο, το οποίο έχει πλάσει ο Δημιουργός γι’ αυτόν. Ένα σχέδιο, με βάση το γενετικό του αρχέτυπο, τη γενετική του καταβολή. Διότι όλοι μας, έχουμε έρθει εδώ για να παίξουμε έναν συγκεκριμένο ρόλο, να εκτελέσουμε μια συγκεκριμένη αποστολή...

Θα ήθελα να ξεκινήσει αυτή η καινούρια χρονιά με έμπνευση και μουσική, οι οποίες αποτελούν την τροφή της Δημιουργίας. Με ελπίδα για ένα αισιόδοξο μήνυμα, που θα φωλιάσει στις ψυχές μας. Και θα παραμείνει. Ζεσταίνοντας τη γύμνια της. Τη γύμνια, που νιώθουμε όλοι μας με αυτά που βλέπουμε και ακούμε καθημερινά....

Πριν κάποια χρόνια, ενώ περπατούσα στο λιμάνι της Λέρου, κοίταξα προσεκτικά το βάθος του ορίζοντα. Ο ήλιος, είχε ήδη αρχίσει να κατεβαίνει και η θάλασσα ήταν τόσο γαλάζια και κρυστάλλινη, που δυσκολευόμουν να εντοπίσω τη νοητή, διαχωριστική γραμμή, η οποία τη χώριζε απ’ τον ουρανό. Ή μάλλον, δυσκολευόμουν να εντοπίσω τη φανταστική εκείνη ευθεία, που την έδενε, την έσμιγε μαζί του, κάνοντας το φως του ηλίου να αντανακλάται παιχνιδιάρικα τόσο στην ατμόσφαιρα όσο και στην επιφάνειά της, σχηματίζοντας τέτοιο συνδυασμό σχημάτων και χρωμάτων, που ήταν αδύνατο να τα συλλάβει η φαντασία και του μεγαλύτερου καλλιτέχνη. Νιώθοντας παραδομένος σ’ αυτή τη μαγεία, το μόνο που κατόρθωσα να σκεφτώ ήταν....μήπως τελικά όλα στο Σύμπαν ήταν ενιαία, μήπως δεν υπάρχει τίποτε άλλο εκτός από αρμονία και ομορφιά;

Λίγο καιρό μετά, από το κλεινόν άστυ πλέον, έγραφα ένα ποίημα για κάποια κοπέλα. Την ώρα, που προσπαθούσα να εμπνευστώ τις λέξεις, τελείως ασυναίσθητα, η σκέψη μου πέταξε πίσω, γυρίζοντας σ’ αυτό το απόγευμα της Λέρου, σ’ αυτήν την ομορφιά που γεύτηκα τότε. Ίσως, επειδή η γυναικεία φύση αποτελεί και αυτή έναν απ’ τους ορισμούς της ομορφιάς!

Απεφάσισα να δημοσιεύσω εδώ αυτό το ποίημα. Για μια πιο όμορφη χρονιά...

Για το πνεύμα της αιώνιας γυναίκας λοιπόν. Για την γυναίκα, που αξίζει, που δεν αλλοιώνει τη φύση της, που ξέρει να παραμένει κάθε στιγμή αληθινό θηλυκό. Που είναι παντού, μα δεν τη βλέπουμε. Μόνο την αισθανόμαστε, κάνοντάς την Μούσα μας. Αντλώντας έμπνευση απ’ αυτήν την ενσαρκωμένη πηγή της ομορφιάς και της αρμονίας, όπως ο διψασμένος αναζητά πηγή κρυστάλλινου νερού να ξεδιψάσει...

Για την Μαρία...την Χριστίνα...την Ελένη...την Αθηνά... την Βασιλική... Για την Μπεθ, την ηρωίδα του Χέμινγουεϊ, στο μυθιστόρημα «Ο Ήλιος ανατέλλει ξανά». Για την γνήσια, την απόλυτη γυναίκα, που σε οδηγεί πέρα απ’ τα ανθρώπινα όρια, δίνοντάς σου όραμα και σκοπό. Δυνάμεις, που δεν ήξερες, ότι είχες...

Γι’ αυτή τη γυναίκα, που είναι ένα απ’ τα λιγοστά πράγματα στη ζωή, για τα οποία αξίζει να ζήσει κανείς. Και να πεθάνει...

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ!

Δεν μπόρεσαν. Ξανοίχτηκες στη θάλασσα. Ίσως αγάπησες την έκτασή της πιο πολύ απ’ τον εαυτό σου. Ίσως για να βρεις τον αληθινό εαυτό σου. Εκεί. Τόσο αχανής μα και τόσο πεπερασμένη. Λες και μπορείς να αγγίξεις με τα δάχτυλά σου την ευθεία που σμίγει με τον ουρανό.


Η απεραντοσύνη είναι τελικά μέσα σου. Είσαι εσύ. Εκεί. Στο εκμαγείο των ειδών. Στη μήτρα της ζωής. Παρέα με τα δελφίνια.




Τελικά ξανοίχτηκαν κι αυτοί. Για το δικό τους ταξίδι. Κι όταν οι τριήρεις ξεκινούσαν για μέρη μακρινά, θα πέθαιναν για ένα σου χαμόγελο, όμως εσύ δεν τους το έδωσες…


Όταν τα λυσσασμένα κύματα χόρευαν γύρω τους στης θάλασσας τη μέθη, θα πέθαιναν για ένα σου χάδι, όμως εσύ δεν τους το έδωσες…


Όταν πια φτάνοντας στη νέα τους Ιθάκη, συναντούσαν τα βέλη των ιθαγενών, θα πέθαιναν για ένα σου φιλί κι όμως εσύ δεν τους το έδωσες…


Όταν οι Αθηναίοι π έ θ α ι ν α ν στα ερείπια της Ατλαντίδος, αντίκριζαν τη μορφή σου, σίγουροι πως κάπου θα σε ξαναδούν…

ΤΕΛΟΣ
(ή μήπως μια νέα αρχή…)

(σ.σ. Πατήστε pause στο My Music Playlist στην αρχή του blog για να σταματήσει το μουσικό πρόγραμμα και να μπορέσετε να ακούσετε σωστά τον ήχο των videos)