Ποίηση και τιμωρία!

Πριν λίγες ημέρες, είχα επισκεφθεί ξανά το αγαπημένο μου Λουτράκι. Το δυνατό μπουρίνι, που ξέσπασε στον Κορινθιακό, μπορεί να έκανε...φύρδην μίγδην τον ρυθμό ζωής της περιοχής, αυξάνοντας δίχως ντροπή τα επίπεδα της...εντροπίας της πόλης του Λουτρακίου, άλλαξε όμως άρδην, με σχεδόν μαγικό τρόπο, την...τοπογεωγραφία του φυσικού οικοσυστήματος!! Το χώμα βάφτηκε όχι...κόκκινο αλλά από υγρό σπέρμα αμέτρητων δροσοσταλίδων, οι οποίες ωσάν υγρά διαμάντια, γονιμοποιούσαν την μήτρα της ζωής, την μητέρα γη, θυμίζοντας αρχετυπικές τελετές των Καβειρίων μυστηρίων!! Η κατανυκτική αγόρευση της φύσης σε όλη της την μεγαλοπρέπεια, μιλώντας σε έναν κώδικα ασύλληπτο από την ανθρώπινη διανόηση, ακατάληπτο από τις ανθρώπινες αισθήσεις, παρ' όλα αυτά όμως είχε την δύναμη να τις ενοποιήσει, ιχνηλατώντας τον βαθιά κρυμμένο, σχεδόν ξεχασμένο εσωτερικό μας εαυτό, καταδεικνύοντας, ότι μόνο με την ενδοσκόπηση θα ενώσομεν εαυτούς με τον αιώνιο και αέανο...χυλό της Συμπαντικής ενέργειας, της οποίας αποτελούμε τμήμα. Συνεπώς, ο άνθρωπος και το Σύμπαν είναι 2 κόσμοι, που ο ένας χωρά μέσα στον άλλον!!

Ας ταξιδέψουμε τώρα πίσω στο χρόνο για να…διακτινιστούμε σε ένα παρόμοιο βροχερό περιβάλλον μετά από μια δυνατή μπόρα στην ακτή του Σκαραμαγκά. Βρισκόμαστε στον Απρίλιο του 1910. Η επιβλητική σαγήνη του τοπίου, καρπός μιας αόρατης σκηνοθεσίας, η οποία επιτάσσει την εναλλαγή των φυσικών φαινομένων σε έναν στροβιλισμό, που γίνεται δίνη, ωθώντας τα στοιχεία της φύσης να πάλονται σε ένα αρχέγονο χορευτικό...ταγκό, σπάει ξάφνου από μιαν απρόσμενη εικόνα, η οποία δεν ανήκει στο…σκηνικό! Ένας αναβάτης ιππεύει δίχως σέλα ένα άσπρο περήφανο άτι, το οποίο καλπάζει παράλληλα με την ακτή. Ξάφνου, η φωνή του αναβάτη «τσαλακώνει» την γαλήνη του τοπίου, προστάζοντας το άλογο να σταματήσει. Αυτό, ανταποκρίνεται υπάκουα στις κινήσεις των ποδιών του ανθρώπου, σταματά και αλλάζει απότομα κατεύθυνση, έχοντας μπροστά του την θάλασσα. 

Περνούν λίγα δευτερόλεπτα πλήρους στατικότητας, λες και σταμάτησε ο χρόνος, λες  και «πάγωσε» η εικόνα.  Ο ιππέας στρέφει το κεφάλι του ολόγυρά του για να μεγαλώσει το οπτικό του πεδίο σαν να θέλει να «ρουφήξει», να αφομοιώσει κάθε πινελιά της οπτικής πανδαισίας του τοπίου και η αναπνοή του ενώνεται με τον υγρό αέρα. Παίρνει ακόμα μια βαθιά ανάσα και τσιγκλάει με δύναμη το άλογο για να καλπάσει προς την θάλασσα. Εκείνο χλιμιντρίζοντας, εφορμά σαν αφηνιασμένο προς το απέραντο γαλάζιο.

Άλογο και αναβάτης, νομίζεις πως πετούν, θυμίζοντας τον Πήγασο, το ιπτάμενο άτι της Ελληνικής Μυθολογίας! Το κεφάλι του ιππέα είναι στολισμένο με αγριολούλουδα αλλά η ταχύτητα του καλπασμού είναι τέτοια, που άλογο και ιππέας έχουν γίνει ένα! Μια ενιαία οντότητα! Αυτός ο σύγχρονος Κένταυρος χυμάει και εισέρχεται στην θάλασσα. Ξάφνου, ο αναβάτης σηκώνει το χέρι του και αγγίζει με αυτό τον δεξιό του κρόταφο. Ύστερα ακούγεται ένας πυροβολισμός και ο ίδιος βυθίζεται στο νερό της θάλασσας. Το άλογο τρομαγμένο επιστρέφει σώο στην στεριά. 12 μέρες μετά, το πτώμα του Πανέλληνα Περικλή Γιαννόπουλου ξεβράστηκε στην ακτή, επιστρέφοντας στην μητέρα γη. Στην τσέπη του δεν βρέθηκε τίποτε άλλο παρά μόνο ένα κέρμα. Αυτό ήταν η πληρωμή του βαρκάρη για να τον περάσει απέναντι από τον Αχέροντα ποταμό στα Ηλύσια Πεδία.

Αναχωρούμε ξανά και διακτινιζόμαστε στην Ήπειρο, πάλι μήνα Απρίλη και συγκεκριμένα στις 23 Απριλίου 1941. Την ημέρα εκείνη υπογράφεται στην Θεσσαλονίκη η συνθηκολόγηση και το πρωτόκολλο παράδοσης του Ελληνικού οπλισμού, μεταξύ του Γεωργίου Τσολάκογλου και του Γερμανού Άλφρεντ Γιόντλ. Το γεγονός αυτό απετέλεσε...κεραυνό εν αιθρία για τους Έλληνες αξιωματικούς και ιδιαίτερα για τους υπερασπιστές των οχυρών της γραμμής Μεταξά, οι οποίοι λίγες μέρες πριν καθήλωσαν την πολεμική μηχανή των Ναζί, επίγεια και εναέρια. Τα οχυρά ουδέποτε κατελήφθησαν και οι υπερασπιστές τους απεδείχθησαν άξιοι συνεχιστές της ηρωικής παράδοσης των προκατόχων τους του Ελληνοϊταλικού πολέμου. Επέφεραν τεράστιες απώλειες στον εχθρό αλλά υπεχρεώθησαν εις παράδοσιν. Αυτοί οι ήρωες ένιωσαν προδομένοι. Τώρα, νιώθουν, ότι προδόθηκαν για δεύτερη φορά...

Κοντά στο Τεπελένι, μια δυνατή φωνή καλούσε, όσους υπηρετούσαν στο τάγμα του πρώτου Πεδινού. Ήταν ο ταγματάρχης του πυροβολικού Κωνσταντίνος Βερσής, ο οποίος καβάλα στο άλογό του, με ζωγραφισμένη την συγκίνηση στο πρόσωπό του, άρχισε να αγκαλιάζει τους άνδρες του με τα μάτια. Αφού μαζεύτηκαν όλοι γύρω του, εξεφώνησε έναν φορτισμένο συναισθηματικά λόγο, που τελείωνε ως εξής: «Παιδιά μου, προδοθήκαμε. Κάναμε το χρέος μας. Φεύγω από κοντά σας υπερήφανος για σας. Καλή πατρίδα, καλή λευτεριά!». Όλοι είχαν βουρκώσει. Ο ταγματάρχης σταμάτησε την ομιλία του και τσίγκλισε με το πόδι του το άλογό να ξεκινήσει. Ξεμακραίνοντας αργά πάνω στο άλογό του, θαρρείς κάθε βήμα ζύγιζε μια αιωνιότητα. Μια αιωνιότητα ντροπής και πίκρας, που βάραινε τα στήθια κάθε άνδρα του τάγματος, καθώς τον κοιτούσαν σαν αποσβολωμένοι να απομακρύνεται...

Άλογο και καβαλάρης έγιναν κι εδώ ένα! Όχι όμως από την ξέφρενη μέθη της...μέθεξης του επέκεινα αλλά από την θλίψη και την απόσταση, που κάνει τις καρδιές κρύες σαν την πέτρα. Η ολότητα του Κενταύρου ολοένα και μίκραινε στα μάτια των στρατιωτών, καθώς το άλογο συνεχώς απομακρύνονταν μέχρι, που έγινε μια τόση δα κουκκίδα και χάθηκε από το οπτικό τους πεδίο. Τότε ακούστηκε ένας πυροβολισμός. Ο ταγματάρχης είχε στρέψει το πιστόλι του στον κρόταφο και αυτοκτόνησε. 

Για την ακρίβεια, ήταν ένα τελετουργικό θυσίας. Ένα τελετουργικό καταστροφής και μή παράδοσης των πυροβόλων! Μή παράδοσης της ψυχής τους στον εχθρό. Το ίδιο έπραξαν και άλλοι ανδρείοι Έλληνες αξιωματικοί, όπως ο Ταξίαρχος Ζήσης, τό ίδιο έπραξε και ο Πρωθυπουργός της Ελλάδος Αλέξανδρος Κορυζής, ο οποίος ομοίως αυτοκτόνησε λίγες ημέρες πριν, στις 18 Απριλίου 1941. Οι άνθρωποι αυτοί, τόσο με την ζωή τους, όσο και με τον θάνατό τους, ολοκλήρωναν μια μυητική διαδικασία, μια ιεροτελεστία αναγέννησης του Ελληνισμού σε κάθε...ψυχικό τους κύτταρο, μεταλαμπαδεύοντας την σε ολόκληρη την οικουμένη!! Οι άνθρωποι αυτοί τόσο με την ζωή τους, όσο και με το θάνατό τους κατέδειξαν, τί σημαίνει να γεννηθείς Έλληνας. Οι άνθρωποι αυτοί με όχημα την τιμή, την αξιοπρέπεια και την φιλοπατρία ένωσαν το τέλος ενός ταξιδιού και την αρχή ενός καινούριου..

Αναπολώντας όλα αυτά, ε διάβολε, δεν μπορώ να μην τα παραλληλίσω με τους σύγχρονους...αρχηγέτες μας!! Τελευταία μας διακτίνιση...το σήμερα. Οι νυν πολιτικοί μας τ(ρ)αγοί ενοποίησαν και αυτοί διαστάσεις!! Παρά τις διαφορετικές...τάσεις, λόγω της πληθώρας των...συνιστωσών και την διάσταση απόψεων, εν τούτοις, έδωσαν ηρωική διαπραγμάτευση στα πεντάστερα ξενοδοχεία των Βρυξελλών, ουρώντας σε...ξένα δοχεία, στερούμενοι τις αγκάλες του Μορφέα (τις ανα-πλήρωσαν όμως από τις αγκάλες του Γιούνκερ) για να μπορούμε εμείς σήμερα να λογιζόμεθα, μακριά από αναχρονιστικούς...λογισμούς και κοντόφθαλμες εθνικιστικές κορώνες, να λογιζόμεθα λέγω, ως μέρος (ο καμπινές των ξενοδοχείων που λέγαμε) της Ευρωπαϊκής οικογένειας, ως αποικία (συγγνώμη, πολιτεία ήθελα να πω) της ενωμένης Ευρώπης!

Οι...πολέμαρχοι του ΣΥΡΙΖΑ σημείωσαν νίκη περηφανή!! Κατέκτησαν το Ευρωπαϊκό ιδεώδες!! Γεύτηκαν το νέκταρ της Ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης!! Τί κι αν άλλαξε όλη η...κλήρωση! Η σύνθεση της Κυβέρνησης, εννοώ!! Τί και αν μεταλλάχθηκαν για να το κατορθώσουν!! Τουναντίον, ξε-γέλασαν τους κουτόφραγκους τους Ευρωπαίους και τους έβαλαν σε νέο πρόγραμμα στήριξης!! 80 δισ. παραδάκι θα πέσει!! Τόσο πάει ο μπεζαχτάς!! Με τον λαουτζίκο να φωνάζει μονίμως…μπε!! Όση και αποπληρωμή τόκων να γίνει, κάτι θα μείνει για να κονομήσουν!! Τί είπατε;; Ποιός θα πληρώσει την νύφη ή μάλλον το...μάρμαρο;; Λεπτομέρειες!! Ίσως ο νικητής της μονομαχίας Διγενή-Χάρου στα...μαρμαρένια αλώνια!! 

Συνεπώς, οι φωστήρες της Κυβέρνησής μας, τώρα νιώθουν πλήρεις!! Κατενόησαν επιτέλους τί εστί βερίκοκο! Δηλαδή τί εστί... Ευρωπαϊκή ιδέα!! Όψιμοι, νεότευκτοι Ευρωπαϊστές, σπεύδουν απύλωτα να...υπερχειλίσουν από το όραμα του Ευρωπαϊκού τοκογλυφικού μεγαλείου!! Όσο για τα δικά μας...χείλη;;; Ξερά και διψασμένα, γυρεύουνε στην άσφαλτο νερό...

Τα σέβη μου.

Αρμονία και ομορφιά για τη νέα χρονιά...

Ελπίζω να περάσατε όλοι σας μοναδικά, ανεπανάληπτα Χριστούγεννα. Εύχομαι ο νέος χρόνος, που σε λίγο ανατέλλει, να φέρει στον καθέναν μας αυτό, που επιθυμεί πραγματικά. Αυτό, που έχει ανάγκη για να μπορέσει να φέρει εις πέρας το σχέδιο, το οποίο έχει πλάσει ο Δημιουργός γι’ αυτόν. Ένα σχέδιο, με βάση το γενετικό του αρχέτυπο, τη γενετική του καταβολή. Διότι όλοι μας, έχουμε έρθει εδώ για να παίξουμε έναν συγκεκριμένο ρόλο, να εκτελέσουμε μια συγκεκριμένη αποστολή...

Θα ήθελα να ξεκινήσει αυτή η καινούρια χρονιά με έμπνευση και μουσική, οι οποίες αποτελούν την τροφή της Δημιουργίας. Με ελπίδα για ένα αισιόδοξο μήνυμα, που θα φωλιάσει στις ψυχές μας. Και θα παραμείνει. Ζεσταίνοντας τη γύμνια της. Τη γύμνια, που νιώθουμε όλοι μας με αυτά που βλέπουμε και ακούμε καθημερινά....

Πριν κάποια χρόνια, ενώ περπατούσα στο λιμάνι της Λέρου, κοίταξα προσεκτικά το βάθος του ορίζοντα. Ο ήλιος, είχε ήδη αρχίσει να κατεβαίνει και η θάλασσα ήταν τόσο γαλάζια και κρυστάλλινη, που δυσκολευόμουν να εντοπίσω τη νοητή, διαχωριστική γραμμή, η οποία τη χώριζε απ’ τον ουρανό. Ή μάλλον, δυσκολευόμουν να εντοπίσω τη φανταστική εκείνη ευθεία, που την έδενε, την έσμιγε μαζί του, κάνοντας το φως του ηλίου να αντανακλάται παιχνιδιάρικα τόσο στην ατμόσφαιρα όσο και στην επιφάνειά της, σχηματίζοντας τέτοιο συνδυασμό σχημάτων και χρωμάτων, που ήταν αδύνατο να τα συλλάβει η φαντασία και του μεγαλύτερου καλλιτέχνη. Νιώθοντας παραδομένος σ’ αυτή τη μαγεία, το μόνο που κατόρθωσα να σκεφτώ ήταν....μήπως τελικά όλα στο Σύμπαν ήταν ενιαία, μήπως δεν υπάρχει τίποτε άλλο εκτός από αρμονία και ομορφιά;

Λίγο καιρό μετά, από το κλεινόν άστυ πλέον, έγραφα ένα ποίημα για κάποια κοπέλα. Την ώρα, που προσπαθούσα να εμπνευστώ τις λέξεις, τελείως ασυναίσθητα, η σκέψη μου πέταξε πίσω, γυρίζοντας σ’ αυτό το απόγευμα της Λέρου, σ’ αυτήν την ομορφιά που γεύτηκα τότε. Ίσως, επειδή η γυναικεία φύση αποτελεί και αυτή έναν απ’ τους ορισμούς της ομορφιάς!

Απεφάσισα να δημοσιεύσω εδώ αυτό το ποίημα. Για μια πιο όμορφη χρονιά...

Για το πνεύμα της αιώνιας γυναίκας λοιπόν. Για την γυναίκα, που αξίζει, που δεν αλλοιώνει τη φύση της, που ξέρει να παραμένει κάθε στιγμή αληθινό θηλυκό. Που είναι παντού, μα δεν τη βλέπουμε. Μόνο την αισθανόμαστε, κάνοντάς την Μούσα μας. Αντλώντας έμπνευση απ’ αυτήν την ενσαρκωμένη πηγή της ομορφιάς και της αρμονίας, όπως ο διψασμένος αναζητά πηγή κρυστάλλινου νερού να ξεδιψάσει...

Για την Μαρία...την Χριστίνα...την Ελένη...την Αθηνά... την Βασιλική... Για την Μπεθ, την ηρωίδα του Χέμινγουεϊ, στο μυθιστόρημα «Ο Ήλιος ανατέλλει ξανά». Για την γνήσια, την απόλυτη γυναίκα, που σε οδηγεί πέρα απ’ τα ανθρώπινα όρια, δίνοντάς σου όραμα και σκοπό. Δυνάμεις, που δεν ήξερες, ότι είχες...

Γι’ αυτή τη γυναίκα, που είναι ένα απ’ τα λιγοστά πράγματα στη ζωή, για τα οποία αξίζει να ζήσει κανείς. Και να πεθάνει...

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ!

Δεν μπόρεσαν. Ξανοίχτηκες στη θάλασσα. Ίσως αγάπησες την έκτασή της πιο πολύ απ’ τον εαυτό σου. Ίσως για να βρεις τον αληθινό εαυτό σου. Εκεί. Τόσο αχανής μα και τόσο πεπερασμένη. Λες και μπορείς να αγγίξεις με τα δάχτυλά σου την ευθεία που σμίγει με τον ουρανό.


Η απεραντοσύνη είναι τελικά μέσα σου. Είσαι εσύ. Εκεί. Στο εκμαγείο των ειδών. Στη μήτρα της ζωής. Παρέα με τα δελφίνια.




Τελικά ξανοίχτηκαν κι αυτοί. Για το δικό τους ταξίδι. Κι όταν οι τριήρεις ξεκινούσαν για μέρη μακρινά, θα πέθαιναν για ένα σου χαμόγελο, όμως εσύ δεν τους το έδωσες…


Όταν τα λυσσασμένα κύματα χόρευαν γύρω τους στης θάλασσας τη μέθη, θα πέθαιναν για ένα σου χάδι, όμως εσύ δεν τους το έδωσες…


Όταν πια φτάνοντας στη νέα τους Ιθάκη, συναντούσαν τα βέλη των ιθαγενών, θα πέθαιναν για ένα σου φιλί κι όμως εσύ δεν τους το έδωσες…


Όταν οι Αθηναίοι π έ θ α ι ν α ν στα ερείπια της Ατλαντίδος, αντίκριζαν τη μορφή σου, σίγουροι πως κάπου θα σε ξαναδούν…

ΤΕΛΟΣ
(ή μήπως μια νέα αρχή…)

(σ.σ. Πατήστε pause στο My Music Playlist στην αρχή του blog για να σταματήσει το μουσικό πρόγραμμα και να μπορέσετε να ακούσετε σωστά τον ήχο των videos)