ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΞΩΓΗΙΝΟΙ!!!

Σκέφτηκα με το παρόν άρθρο να διατυπώσω ένα αρκετά πρωτότυπο ερώτημα, το οποίο δεν το συναντάμε και πολύ συχνά. Αλήθεια, αποτελούμε τον μοναδικό φάρο ευφυούς ζωής στο Σύμπαν ή μήπως υπάρχουν και αλλού…πορτοκαλιές, που κάνουν…εξωγήινα όντα; Αστειεύομαι βεβαίως! Δεν υπάρχει ανθρώπινο πλάσμα, το οποίο δεν έχει αναρωτηθεί έστω και για μια φορά στην ζωή του κάτι παρόμοιο, κοιτάζοντας τα αστέρια στο νυχτερινό στερέωμα. Και αυτό, διότι η αναζήτηση της απάντησης σε αυτό το ερώτημα αποτελεί ουσιαστικά την αναζήτηση της δικής μας προέλευσης, καλύπτοντας την έμφυτη ανάγκη επιλύσεως των υπαρξιακών μας ανησυχιών, την αποκάλυψη με άλλα λόγια της ταυτότητας της ύπαρξής μας.

Οι νόμοι των πιθανοτήτων και της Στατιστικής συντείνουν αποφασιστικά στην αρνητική απάντηση του πρώτου μέρους του παραπάνω ερωτήματος. Δεν θα ήταν δυνατόν στην τεράστια παραλία του Συμπαντικού οικοδομήματος, μέσα στο οποίο η Γη μας αποτελεί έναν κόκκο άμμου, να παρουσιάζει η τελευταία το αποκλειστικό προνόμιο της εμφάνισης νοήμονος ζωής και δημιουργίας πολιτισμών. Θα ήταν πράγματι μεγάλη…σπατάλη χώρου, όπως έλεγε και η Jodie Foster στην κινηματογραφική ταινία Contact!

Για να πάρουμε μιαν εικόνα του πόσο τεράστιες είναι οι αποστάσεις στο Σύμπαν, εάν προσομοιώσουμε ένα άστρο με ένα μικρό πετραδάκι, τότε το αμέσως επόμενο γειτονικό του πετραδάκι θα βρίσκεται σε μέση απόσταση 30 χλμ. μακριά! Αυτή ακριβώς είναι η αναλογία με τον μακρόκοσμο, στον Γαλαξία μας τουλάχιστον. Δηλαδή, η συντριπτική πλειοψηφία του Σύμπαντος αποτελείται από…κενό! Όταν λέω κενό, σαφώς και δεν αναφέρομαι στο τίποτε, στην έννοια του μηδενός (μηδέ-εν) αφού η απεραντοσύνη του διαστήματος, που περιβάλλει πλανήτες και άστρα είναι γεμάτη από ακτινοβολίες, ενέργειες, διαστρική ύλη, σκοτεινή ύλη και αρκετά ακόμη…περιεχόμενα, τα οποία είναι αόρατα απ’ το ανθρώπινο μάτι και αρκετά από αυτά και από τα επιστημονικά μας όργανα. Με άλλα λόγια, το διάστημα μόνο άδειος χώρος δεν είναι, αυτό όμως αποτελεί ένα άλλο αντικείμενο, το οποίο βρίσκεται εκτός της θεματολογίας του παρόντος άρθρου.

Ο Επίκουρος και ο Μητρόδωρος ο Χίος, οποίοι συνέχισαν την κοσμική φιλοσοφία των Ορφικών, ήσαν πεπεισμένοι, ότι υπάρχουν άπειροι κόσμοι, άλλοι όμοιοι και άλλοι διαφορετικοί απ’ τον δικό μας. Ο Αμερικανός αστρονόμος Frank Drake (ο ιδρυτής του προγράμματος S.E.T.I.) επεχείρησε το 1961 να υπολογίσει αυτούς τους κόσμους ή ακριβέστερα, επεχείρησε να προσδιορίσει τον αριθμό των εξωγήινων πολιτισμών, που ενυπάρχουν στον Γαλαξία μας. Στην λίγο πολύ γνωστή σε όλους μας εξίσωση Drake, περιλαμβάνονται ως παράγοντες, συντελεστές, όπως ο αριθμός των άστρων του Γαλαξία μας, που έχουν πλανήτες, ο αριθμός των πλανητών, οι οποίοι μπορούν να φιλοξενήσουν την ζωή, ο αριθμός των πλανητών, οι οποίοι εμφανίζουν νοήμονα ζωή και μπορούν να επικοινωνήσουν με άλλους πολιτισμούς ενώ υπεισέρχεται και ένας παράγων, που συμβολίζει την χρονική μέση διάρκεια ζωής ενός τεχνολογικά ανεπτυγμένου πολιτισμού. Αυτή η τελευταία παράμετρος εμπεριέχει μιαν…υποκειμενική θεώρηση του είδους μας αφού δεν γνωρίζουμε κάποιον άλλον τεχνολογικά εξελιγμένο πολιτισμό παρά μόνο τον δικό μας γήινο πολιτισμό!

Ο αριθμός των εξωγήινων πολιτισμών, ο οποίος προέκυψε με συνεχείς απορρίψεις, δια της ατόπου απαγωγής, μετρήθηκε στα δάχτυλα του ενός χεριού (έως 5) με τα αυστηρότερα κριτήρια. Ένας λογικός αριθμός, ο οποίος θα εξέφραζε την ύπαρξη των εξωγήινων πολιτισμών, που συνυπάρχουν παράλληλα με τον δικό μας στον Γαλαξία μας θα ήταν γύρω στους 50. Σε αυτό το σημείο, αξίζει να σημειωθεί, ότι η εξίσωση Drake αναφέρεται σε εξωγήινους πολιτισμούς, οι οποίοι δημιουργήθηκαν και ανεπτύχθησαν αυτοφυώς και αυτοδύναμα, μην λαμβάνοντας υπ’ όψιν το ενδεχόμενο της ύπαρξης πιθανών εποικιστικών φαινομένων από έναν πλανήτη σε κάποιον άλλο.

Από το 1961 και εντεύθεν, νεότερα δεδομένα έχουν έρθει στο φως σε σχέση με την ύπαρξη ζωής σε άλλους κόσμους. Κάποια από αυτά είναι ευνοϊκά, κάποια πάλι όχι και τόσο…Για παράδειγμα, οι φιλόξενοι για την ζωή πλανήτες, θα πρέπει να αναζητηθούν μόνο σε ορισμένους τύπους άστρων, τα οποία ταξινομούνται σύμφωνα με τον φασματικό τους τύπο και την λαμπρότητά τους. Εκτός αυτού, ένας «αδελφός ήλιος», θα πρέπει να έχει ηλικία γύρω στα 10 δις. χρόνια, χρονικό διάστημα απαραίτητο για να προλάβουν να εμφανιστούν και να εξελιχθούν σε κάποιον πλανήτη του, οι γνωστές μορφές ζωής, πόσο μάλλον, όταν αναφερόμαστε για νοήμονες πολιτισμούς…

Για να παρουσιάσει ένας πλανήτης βιολογικό ενδιαφέρον θα πρέπει να συντρέχουν κάποιες βασικές προϋποθέσεις. Επιβάλλεται ο πλανήτης να βρίσκεται στην κατάλληλη απόσταση από το μητρικό άστρο, ούτως ώστε τόσο η υψηλή θερμοκρασία (πολύ κοντά), όσο και η χαμηλή (πολύ μακριά), να μην καθιστούν απαγορευτικές τις συνθήκες για την ανάπτυξη της ζωής (το νερό σε μορφή υδρατμών και πάγου αντίστοιχα). Θα πρέπει να υπάρχει περίσσεια όλων των στοιχείων, τα οποία είναι απαραίτητα για την γέννηση της ζωής ενώ ο πλανήτης να φέρει την κατάλληλη μάζα, της οποίας η βαρυτική δύναμη και το μαγνητικό πεδίο θα συγκρατεί μεν ατμόσφαιρά (όχι τόσο μικρός σαν τον Ερμή) αλλά δεν θα αφήνει να παραμένουν σε αυτήν στοιχεία και χημικές ενώσεις, που αποτελούν δηλητήρια για τις μορφές ζωής, που εμείς τουλάχιστον γνωρίζουμε (όχι τόσο μεγάλος, όπως ο Δίας).

Θα πρέπει εδώ να τονιστεί, ότι η ύπαρξη ενός πλανήτη, ο οποίος θα αποτελεί το ακριβές αντίγραφο της γης μας τόσο στο μέγεθος, όσο και στην απόσταση του από τον ήλιο, στην κλίση του άξονα περιστροφής του κ.ο.κ. δεν είναι παρά μια ουτοπία! Και μόνο η αλλαγή μερικών απλών φυσικών παραμέτρων σε έναν πλανήτη θα οδηγούσε αυτόματα σε ριζικές αλλαγές και ανακατατάξεις στις εγγενείς μορφές ζωής του. Από την άλλη μεριά, η εμφάνιση του ανθρώπου στον πλανήτη μας είναι απόρροια μιας χαώδους εξελικτικής πορείας τυχαίων διαβαθμίσεων και πρακτικά άπειρων συνδυασμών χημικών αντιδράσεων!

Για να το εκφράσω με απλά Ελληνικά…είμαστε μοναδικοί! Κάθε πλάσμα επάνω στην Γη είναι μοναδικό! Το ανθρώπινο είδος είναι μοναδικό! Εάν αυτή την στιγμή εξαφανιζόμασταν από τον πλανήτη είτε από κάποια φυσική καταστροφή είτε από ένα πυρηνικό ολοκαύτωμα, αυτό θα ήταν το τέλος του ανθρωπίνου γένους! Άνθρωπος δεν πρόκειται να εμφανισθεί ποτέ και πουθενά μέσα στο Σύμπαν όσα χρόνια κι αν περάσουν…Το αξίωμα αυτό αποτελεί κάτι σαν…νομοτελειακό δόγμα για την Σύγχρονη Βιολογία! Αντιλαμβάνεστε τώρα την αξία, που έχει η μάχη για την επιβίωσή που δίνουμε στον πλανήτη μας...

Βεβαίως, εάν υποτεθεί, ότι υπάρχουν άλλες μορφές ζωής σε κάποιους άλλους πλανήτες, αυτές θα έχουν προσαρμοστεί μορφολογικά και λειτουργικά στις φυσικές συνθήκες, που θα επικρατούν. Για παράδειγμα, σε κόσμους με πυκνή ατμόσφαιρα και μεγάλους ωκεανούς, τα όντα που θα συναντήσουμε πιθανόν να εμφανίζουν μεγάλη ποικιλία από αισθητήρια όργανα ή κάποιου είδους βιοαναλυτικών μεθόδων ούτως ώστε να επιτρέπεται γρήγορη και ενδελεχής χημική ανάλυση των μορίων της ατμόσφαιρας και του υγρού στοιχείου.

Σε πλανήτες, οι οποίοι εμφανίζουν αραιή ατμόσφαιρα, η ηχητική αναμετάδοση δεν θα υφίσταται, κατά συνέπεια, είναι πιθανή μια μορφή ηλεκτρομαγνητικής επικοινωνίας μεταξύ των όντων, που θα κατοικούν. Ίσως τα πλάσματα αυτά θα είναι προικισμένα με ικανότητες εξωαισθητήριας αντίληψης, κάτι σαν τηλεπάθεια, για να μπορούν να συνεννοούνται. Σε έναν μικρό πλανήτη με χαμηλή βαρύτητα, τα όντα απελευθερωμένα από τον περιοριστικό παράγοντα της βαρύτητας, η οποία θα τους ασκούσε δύναμη προς τα κάτω, θα έβγαιναν ψηλά και λιγνά. Αντίθετα, σε έναν μεγάλο πλανήτη, η βαρύτητα θα επέφερε τα αντίθετα αποτελέσματα επάνω τους κάνοντάς τα κοντόχοντρα με παχιά πόδια λαιμούς.

Όπως ανέφερα προηγουμένως, η εξίσωση του Drake προέβλεπε την αυτόνομη εμφάνιση και ανάπτυξη ενός ευφυούς εξωγήινου πολιτισμού, αποκλείοντας την πιθανότητα δημιουργίας αποικιών μέσω διαπλανητικών ταξιδιών, που θα μπορούσαν να επηρεάσουν την εξέλιξή του ή να διευκολύνουν την εξάπλωση ενός εποικιστικού ρεύματος προς κάθε γωνιά του Γαλαξία μας. Ο λόγος δεν ήταν άλλος, από τις τεράστιες αποστάσεις μεταξύ των άστρων, οι οποίες θα καθιστούσαν, σύμφωνα με την συλλογιστική του Drake, κάθε ανάλογο ταξίδι απαγορευτικό.

Το 1977, ο Αμερικανός Φυσικός O’Neil σχεδίασε το μοντέλο της πρώτης διαστημικής αποικίας. Από τότε κι ύστερα, τα διαστρικά ταξίδια πέρασαν από την σφαίρα της φαντασίας στην σφαίρα της εν δυνάμει πραγματικότητας. Μια διαστημική αποικία αποτελεί ουσιαστικά μια πλωτή διαστημική πόλη, κάτω από συνθήκες τεχνητής βαρύτητας, η οποία θα έχει επάρκεια σε ενέργεια, λόγω της άπλετης ηλιακής ακτινοβολίας και η οποία θα μπορούσε να εκτελεί διαστημικά ταξίδια ακόμη και έξω από τα όρια του πλανητικού μας συστήματος με συμβατικές ταχύτητες. Πρόκειται ουσιαστικά για την μεταφορά ολόκληρων κοινωνιών ακόμη και μέχρι τις εσχατιές του Γαλαξία μας μετά την πάροδο πολλών πολλών γενεών, δημιουργώντας ένα εποικιστικό τσουνάμι!

Νεότερες έρευνες της NASA, ύστερα από προσομοιώσεις, απεκάλυψαν, ότι ανάλογα εποικιστικά ταξίδια ευφυών όντων θα μπορούσαν να λαμβάνουν χώρα μέσα στον Γαλαξία μας με μια ταχύτητα σχετικά εφικτή για έναν τεχνολογικά εξελιγμένο πολιτισμό, η οποία θα προσεγγίζει το 1% της ταχύτητας του φωτός. Δεδομένου του γεγονότος, ότι η διάμετρος του Γαλαξία μας καταλαμβάνει περίπου 100.000 έτη φωτός, ο χρόνος, που θα χρειαστεί ένας τέτοιος πολιτισμός για να τον διανύσει από την μια άκρη του έως την άλλη θα είναι περίπου 10 εκατομ. έτη, χρονικό διάστημα σχεδόν αμελητέο μπροστά στην συνολική ηλικία του Γαλαξία μας, o οποίος χρονολογείται περίπου 10 δισεκατ. έτη! Συνεπώς, την στιγμή που διαβάζετε αυτό το άρθρο, ο Γαλαξίας μας θα πρέπει ήδη να…βρίθει αποικιών σε κάθε άστρο του και να έχει ήδη μεταβληθεί σε ένα αχανές...πολυπολιτισμικό, οικουμενικό χωριό, ακόμη και εάν μονάχα ένας εξωγήινος πολιτισμός προϋπήρχε!

Aνακύπτει λοιπόν η εύλογη απορία: «Τότε πού είναι; Πού πήγαν όλοι αυτοί και δεν μπορούμε να επικοινωνήσουμε μαζί τους»; Αυτό ακριβώς αποτελεί και το λεγόμενο παράδοξο του Φέρμι, το οποίο και πρωτοδιετυπώθη από τον περίφημο Ιταλό Φυσικό και Νομπελίστα Enrico Fermi. Μια πιθανή απάντηση στα παραπάνω ερωτήματα επιχειρεί να δώσει το παρακάτω απλό αλλά ουχί…απλοϊκό ανέκδοτο, το οποίο σχετίζεται και με την εθνικότητα του Fermi! Τρεις τύποι της Μαφίας στριμώχνουν σε μια γωνιά έναν ανθρωπάκο και αρχίζουν να τον ανακρίνουν. «Δεν μου λες ρε φίλε, με ποιους είσαι…με εμάς ή με τους άλλους…»; Έντρομος αυτός, αμέσως τους απαντά: «Με εσάς ρε παιδιά…θέλει και ερώτημα; Με εσάς βέβαια…» Και τότε οι τύποι του λένε: «Φίλε την πάτησες…γιατί εμείς...είμαστε οι άλλοι»!!!

Ίσως λοιπόν κι εμείς, οι άνθρωποι της Γης, να είμαστε οι…άλλοι, οι απόγονοι άλλων πολιτισμών, εκατοντάδες, χιλιάδες ή και εκατομμύρια έτη φωτός μακριά από τον μητρικό μας πλανήτη και να έχουμε σταλεί, μέσω ενός εποικιστικού κύματος, ούτως ώστε να διαμορφώσουμε μιαν συγκεκριμένη κατάσταση σε αυτή την γωνιά του Γαλαξία μας. Αρκετοί…τιτάνες της σύγχρονης διανόησης, όπως ο Λόρδος Kelvin, ο Louis Pasteur, ο Σουηδός χημικός Arrhenius, ο διάσημος Άγγλος αστρονόμος Sir Fred Hoyle και λίαν προσφάτως και ο Steven Hawking, υποστηρίζουν σχετικά με την προέλευση της ζωής, ότι ο ανθρώπινος γόνος και εν γένει το πρώτο ζωντανό κύτταρο έχει καταγωγή…άνωθεν!

Το 1974, ο άνθρωπος, που ανεκάλυψε την δομή του DNA και τιμήθηκε με το βραβείο Νόμπελ Ιατρικής Φυσιολογίας, ο Βρετανός συνάδελφος Βιολόγος Francis Crick, διετύπωσε την θεωρία της κατευθυνόμενης πανσπερμίας, σύμφωνα με την οποία, η ζωή, όπως την γνωρίζουμε σήμερα, δεν ενεφανίσθη αυτοδύναμα στον πλανήτη μας αλλά ήρθε από ένα άλλον πλανήτη έξω απ’ το πλανητικό μας σύστημα με φορείς μικροοργανισμούς, τους οποίους μετέφεραν πολύ εξελιγμένα λογικά όντα. Σύμφωνα με τον Crick, αυτά τα όντα μετεφέρθησαν με διαστημόπλοια και ράντισαν κυριολεκτικά την επιφάνεια του πλανήτη μας με μικροοργανισμούς. Προφανώς, ο Crick μίλησε για «διαστημόπλοια» διότι την εποχή, που διετύπωνε την θεωρία του δεν είχαν γίνει γνωστά τα νεότερα επιστημονικά δεδομένα, σύμφωνα με τα οποία αρκετοί μετεωρίτες, ίσως και κομήτες, είναι δυνατό να λειτουργήσουν σαν κελύφη προστασίας μικροοργανισμών, ούτως ώστε οι τελευταίοι να μπορέσουν να επιβιώσουν από την κοσμική ακτινοβολία και να φτάσουν στη γη.

Είναι γνωστό, ότι στο Σύμπαν υπάρχουν τεράστια μοριακά νέφη μέσα στα οποία γεννώνται και πεθαίνουν τα αστέρια. Στους πυρήνες των νεφών αυτών ενυπάρχουν πεπλεγμένα σύνθετα οργανικά μόρια, (αμινοξέα και οι αζωτούχες βάσεις) τα οποία και αποτελούν τα κύρια συστατικά των λεγόμενων βιολογικών μακρομορίων, όπως είναι οι πρωτείνες και τα νουκλεϊκά οξέα. Κατά συνέπεια, οι δομικοί λίθοι της ζωής, (τα βασικά δηλαδή δομικά και λειτουργικά στοιχεία του ζωντανού κυττάρου) έχουν αποδεδειγμένα ανιχνευθεί με ραδιοφασματοσκοπικές αναλύσεις του διαστρικού χώρου μέσα σε νέφη. Η κοσμική και η διαστρική σκόνη προστατεύουν τα νέφη αυτά.

Σε αρκετά πετρώματα μετεωριτών, τα οποία έχουν προσκρούσει στην γη μας, έχουν εντοπιστεί τόσο αμινοξέα όσο και αζωτούχες βάσεις αλλά και σάκχαρα. Ενδεικτικά παραδείγματα αποτελούν ο μετεωρίτης του Μέρτσισον, που βρέθηκε το 1969 και ύστερα από ανάλυση απεκαλύφθη, ότι περιείχε πάνω από 70 αμινοξέα καθώς και ο μετεωρίτης Allan Hills 84001, o οποίος ανεκαλύφθηκε το 1984 στην Ανταρκτική και έπεσε στη Γη από το διάστημα πριν από 13.000 χρόνια.

Ο συγκεκριμένος μετεωρίτης, που θεωρείται ότι προέρχεται από τον πλανήτη Άρη επειδή η χημική του σύσταση είναι η ίδια με αυτή των πετρωμάτων του «κόκκινου πλανήτη», ήταν το αποτέλεσμα της σύγκρουσης του Άρη με έναν μεγάλο αστεροειδή. Στη συνέχεια, αυτό το «εξωπλανητικό θραύσμα» εξετοξεύθηκε με τεράστια ταχύτητα προς τα επάνω, υπερνικώντας την βαρυτική έλξη του πλανήτη ενώ την περιπλάνησή του στο αχανές διάστημα διέκοψε ξαφνικά η έλξη της Γης, η οποία και το τράβηξε στην επιφάνειά της.

Τα αποτελέσματα των πολυετών αναλύσεων της σύνθεσης του μετεωρίτη του Allan Hills 84001 οδήγησαν την NASA το 2009 να δηλώσει ευθαρσώς ότι «…η ενδελεχής μικροσκοπική εξέταση του μετεωρίτη, που έπεσε στη Γη πριν από περίπου 13000 χρόνια, απεκάλυψε δομές με μορφή σκουλικιού, που είναι σχεδόν σίγουρα απολιθωμένα βακτήρια»!!! Ο υπεύθυνος του προγράμματος του Διαστημικού Κέντρου Johnsosn της NASA David Mackay, ο οποίος και μελετά τον συγκεκριμένο μετεωρίτη από το 1984, παρεδέχθηκε, ότι πρόκειται για τα πρώτα εξωγήινα απολιθωμένα νανοβακτήρια, τα οποία βρίσκονταν ενσωματωμένα κάτω από τα επιφανειακά στρώματα του βράχου, πράγμα που σημαίνει, ότι δεν έλαβε χώρα καμία πρόσμιξη του υλικού, το οποίο «μετέφερε» ο μετεωρίτης με γήινα βακτήρια ή χημικές ενώσεις.

Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να υπογραμίσω, ότι από το 1984 έως το 1990, η NASA εξετέλεσε μιαν αποστόλή, εκτοξεύοντας έναν διαστημικό δορυφόρο μέσα στον οποίο θα διενεργούνταν 57 διαφορετικά πειράματα. Το πρόγραμμα ονομάστηκε Long Duration Exposed Facility (LDEF) και μεταξύ άλλων περιελάμβανε την είσοδο σε τροχιά γύρω από την Γη πετρώματα μέσα στα οποία τοποθετήθηκαν ζωντανοί οργανισμοί (βακτήρια). Οι επιστήμονες παρετήρησαν, ότι βάζοντας προστατευτικό κάλυμμα από Αργίλιο πάχους 2 χιλιοστών, γύρω από τα βακτήρια, τα τελευταία μπορούσαν να επιβιώσουν κάτω από την επίδραση οποιασδήποτε ακτινοβολίας του διαστήματος.
http://setas-www.larc.nasa.gov/LDEF/CONTAMINATION/contamination_intro.html

Άλλωστε, η ανθεκτικότητα συγκεκριμένων μικροοργανισμών και η ικανότητά τους να προσαρμόζονται και να επιβιώνουν ακόμη και σε θεωρητικά ακραία και αφιλόξενα περιβάλλοντα επαληθεύτηκε και πριν έναν μήνα περίπου, όταν η NASA εξέδωσε ανακοίνωση, σύμφωνα με την οποία, ανεκαλύφθηκε στον βυθό μιας λίμνης στην Καλιφόρνια ένα βακτήριο, το οποίο μπορεί να αναπτυχθεί από το χημικό στοιχείο Αρσενικό (As) και να ενσωματώσει το ισχυρό αυτό φυσικό δηλητήριο στο DNA του!

Όλα αυτά τα στοιχεία δεν αποτελούν παρά ισχυρές ενδείξεις (εάν όχι αποδείξεις για κάποια από αυτά) που επιβεβαιώνουν τον ισχυρισμό του Crick, ότι η ζωή έχει προέλθει από το διάστημα. Υπάρχουν όμως και άλλες πιθανές απαντήσεις και αιτιάσεις στο παράδοξο του Fermi, στο γιατί δηλαδή δεν μπορούμε να δούμε κάποιον εξωγήινο πολιτισμό. Ίσως αυτοί οι ενδογαλαξιακοί πολιτισμοί να έχουν στο μεταξύ καταστραφεί ή και αυτοκαταστραφεί ύστερα από μοιραίους πολέμους ή πολύ απλά να μην υπήρξε χρονικός συγχρονισμός ή καλύτερα επικάλυψη των εποχών του δικού μας τεχνολογικά εξελιγμένου πολιτισμού, ο οποίος αριθμεί ελάχιστα έτη, με κάποιον ανάλογο εξωγήινο…

Μπορεί επίσης, οι εν δυνάμει πολιτισμοί των πιθανών αποικιών του Γαλαξία μας, όντες πιο τεχνολογικά εξελιγμένοι από εμάς να είναι γύρω μας και να μας παρατηρούν σαν να βρισκόμαστε σε έναν ανθρώπινο ζωοολογικό κήπο! Εξάλλου, οι μυθολογίες όλων των λαών της Γης κάνουν λόγο για τους Θεούς, οι οποίοι κυριαρχούν στο Σύμπαν και παρατηρούν τη Γη. Υπάρχει δηλαδή…πανσπερμία (για να θυμηθούμε πάλι τον Crick) δημιουργημάτων στο Σύμπαν, που είναι γεμάτο οντότητες αλλά δεν μπορούμε να τις δούμε ούτε να επικοινωνήσουμε μαζί τους διότι είμαστε φυλακισμένοι! Θυμηθείτε άλλωστε τον μύθο (στην Ελληνική γλώσσα μύθος σημαίνει λόγος και όχι…παραμύθι) του Παραδείσου και των πρωτοπλάστων, οι οποίοι εξοστρακίζονται και εν συνεχεία ο Παράδεισος φυλάσσεται με μια πύρινη ρομφαία!

Τέλος, η νεότερη έκδοση της θεωρίας της πανσπερμίας, η ισχυρή πανσπερμία, δεν αναφέρει μόνο τις φοβερές αδυναμίες, που παρουσιάζει η υπόθεση της αβιογενετικής προέλευσης της ζωής (η δημιουργία του πρωτοκυττάρου από την σύνθεση διαφορετικών συμπλόκων χημικών μακρομορίων) αλλά παρεμβαίνει και στην θεωρία της εξελίξεως των ειδών, η οποία εμφανίζει φοβερά κενά. Γνωρίζουμε για παράδειγμα, ότι η ηλικία της Γης υπολογίζεται σε 4,5 δισεκατομ. χρόνια ενώ οι πρώτες μορφές ζωής ενεφανίσθησαν στον πλανήτη μας πριν από 3,3 δισεκατομ. χρόνια. Όμως, η Σύγχρονη Βιολογία έχει πλέον αποδείξει, ότι το χρονικό διάστημα των 1,2 δισεκατομ. ετών, που μεσολάβησε ούτως ώστε οι συνθήκες να γίνουν κατάλληλες για να ευνοηθεί η ανάπτυξη της ζωής, είναι παρά πολύ μικρό για να ολοκληρωθεί ο αριθμός των μεταλλάξεων και των χημικών αντιδράσεων που απαιτούνται προκειμένου να μπουν στη σειρά όλα τα αμινοξέα ενός απλού έμβιου συστήματος, για να σχηματιστεί δηλαδή ένα απλό κύτταρο, έστω και προκαρυοτικό, (κύτταρο βακτηρίων) το οποίο αποτελεί και τον...ενσαρκωμένο ορισμό της εννοίας της ζωής!

Επί προσθέτως, το ηλιακό μας σύστημα δεν παρουσιάζει μια στατική εικόνα αλλά όπως όλα τα αστρικά συστήματα στο Σύμπαν ευρίσκεται σε δυναμική ισορροπία και περιφέρεται γύρω από το κέντρο του Γαλαξία μας κάθε 250 εκατομ. χρόνια. Το μοντέλο της εν λόγω περιφοράς και βυθίσεως μέσα στον δίσκο του Γαλαξία, ο οποίος είναι πυκνός σε αστρική ύλη, θυμίζει την κίνηση ενός δελφινιού (μπαίνει και βγαίνει). Περιέργως, η περίοδος, όπου το ηλιακό μας σύστημα εισέρχεται και εξέρχεται στο πύκνωμα του Γαλαξία είναι γύρω στα 35 εκατομ. χρόνια, περίοδο την οποία εμείς οι Βιολόγοι χαρακτηρίζουμε, ως περίοδο εξαλλείψεως των ειδών.

Όταν το ηλιακό μας σύστημα εισέρχεται μέσα σε ένα πύκνωμα τότε διεισδύει σε περιοχές πλούσιες σε ακτινοβολίες Χ και Γ, οι εκλάμψεις των οποίων οφείλονται στην έκρηξη των βαρέων αστέρων του πυκνώματος. Κατά συνέπεια, ολόκληρο το ηλιακό μας σύστημα εμβαπτίζεται μέσα σε ακτινοβολία, η οποία από την μια μεριά εξαφανίζει τα υπάρχοντα είδη των οργανισμών εδώ στη Γη λόγω των βλαπτικών μεταλλάξεων που προκαλούνται στα κύτταρα τους ενώ από την άλλη, οι μεταλλάξεις αυτές έχουν ως αποτέλεσμα, μετά την φάση της εξαφάνισης, να δημιουργηθούν οι κατάλληλες συνθήκες για την εμφάνιση νέων μορφών ζωής. Με αυτόν τον τρόπο, επέρχεται ισορροπία, σύμφωνα με την οποία ένα είδος εξαφανίζεται και κάποιο άλλο καταλαμβάνει την θέση του…

Κλείνοντας, επιτρέψτε μου να…προβώ σε μια σημαντική αποκάλυψη (είναι αυτό που λένε, ότι τα καλά τα φυλάμε για το τέλος) για να αποζημιώσω τους…ήρωες αναγνώστες μου, οι οποίοι διαβάζοντας έφτασαν έως εδώ! Παρ’ όλο που το ανθρώπινο είδος με αντιπρόσωπό του τον Homo Sapiens έχει ηλικία γύρω στα 500.000 χρόνια, εν τούτοις ο άνθρωπος έχει διάρκεια εξέλιξης 13,7 δισεκατομ. χρόνια, χρονολογείται δηλαδή όσο και η ηλικία του Σύμπαντος! Και αυτό, διότι οι διαδρομές της δημιουργίας του ανθρώπου ως εξελισσόμενου συστήματος, άρχισαν με την εμφάνιση των κατώτερων αέριων χημικών στοιχείων στο Σύμπαν, όπως το υδρογόνο (Η2) ενώ στην συνέχεια, με την επόμενη γενιά άστρων, ενεφανίσθησαν τα βαρύτερα χημικά στοιχεία, όπως ο σίδηρος (Fe), τα οποία είναι απαραίτητα για την εμφάνιση της ζωής.

Δηλαδή, ο άνθρωπος και τα αστέρια αποτελούνται από τα ίδια χημικά στοιχεία! Η ανθρώπινη εξελικτική πορεία με τις μή επαναλαμβανόμενες συμπτώσεις που έγιναν πραγματικότητα, ούτως ώστε να οδηγηθουμε στο χαώδες αποτέλεσμα της δημιουργίας του ανθρώπου ή των ζώων είναι τεράστια και έχει αρχίσει από την πρώτη στιγμή της γεννήσεως του Σύμπαντος! Είτε υπάρχουν εκεί έξω τα διαστρικά αδέρφια μας είτε είμαστε μόνοι μέσα στο αχανές Συμπαντικό οικοδόμημα, το μόνο σίγουρο είναι, ότι είμαστε…εξωγήινοι αφού τα συστατικά μας προϋπάρχουν της δημιουργίας του πλανήτη μας! Είμαστε αστρόσκονη, ανακυκλούμενη υλοενέργεια…ο θάνατός μας αποτελεί ταυτόχρονα και την αναγέννησή μας…φθορά και αφθαρσία…ένας κύκλος….μέχρι να ενωθούν τα πάντα…και να γίνουν ΕΝΑ! Η ενότητα και αιωνιότητα του Σύμπαντος…

ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΘΑΝΑΤΟΙ!