Εκείνη την νύχτα...

28 Οκτωβρίου 1940. Ώρα 3 παρά τέταρτο τα χαράματα. Τρεις άνθρωποι μέσα σε ένα μικρό, μαύρο όχημα κατευθύνονται προς την Κηφισιά. Πρόκειται για τον πρέσβη της Ιταλίας στην Ελλάδα Εμμανουέλε Γκράτσι, τον διερμηνέα του καθώς και τον στρατιωτικό ακόλουθο. Επειδή επιθυμούσαν να περάσουν όσο το δυνατόν πιο απαρατήρητοι και με δεδομένο ότι η Κηφισιά απέχει γύρω στα 15 χλμ. από το κέντρο των Αθηνών, απεφάσισαν να διανύσουν την διαδρομή όχι με το αυτοκίνητο της πρεσβείας αλλά με το λιγότερο...θεαματικό αυτοκίνητο του στρατιωτικού ακολούθου, ο οποίος και το οδηγούσε...

Στις τρεις παρά δέκα φτάνουν στον προορισμό τους. Το αμάξι σταματάει έξω από μία μικρήν έπαυλη, στην οποία διαμένει ο Έλληνας Πρωθυπουργός, ο Στρατηγός Ιωάννης Μεταξάς, όπως τον περιγράφει ο Γκράτσι. Πλησιάζουν την καγκελόπορτα της μικρής βίλας και χτυπούν το κουδούνι. Τους ανοίγει, μετά από κανά δυο λεπτά αναμονής, ο επικεφαλής της προσωπικής φρουράς και γραμματέας του Έλληνος Πρωθυπουργού, Ιωάννης Τραυλός. Αμέσως, ο διερμηνέας εξήγησε στον Τραυλό, ότι ο πρέσβης της Ιταλίας έπρεπε να κάνει στον Πρόεδρο της Κυβερνήσεως μιαν άκρως επείγουσα ανακοίνωση.

Ο Τραυλός, αρκετά ταραγμένος, κατευθύνθηκε προς το εσωτερικό της μικρής αυλής, κλείνοντας πίσω του την καγκελόπορτα Αυτή τη φορά, ο χρόνος αναμονής ήταν πολύ μεγαλύτερος. Τα λεπτά έμοιαζαν να κρατούν μιαν αιωνιότητα ενώ το μόνο που διέκοπτε την βαθιά σιωπή της νύχτας ήταν το γάβγισμα ενός σκύλου. Ξάφνου, από το πλάι, μέσα από μια μικρή πόρτα υπηρεσίας, πρόβαλε ο ίδιος ο Ιωάννης Μεταξάς, που αναγνωρίζοντας τον Γκράτσι, του έκανε νεύμα να τον ακολουθήσει. Οι δυό συνοδοί του παρέμειναν στο δρόμο...

Σ’ αυτό το σημείο, πιστεύω, ότι είναι καλύτερα να «ζήσουμε» τις συγκλονιστικές σκηνές, που θα ακολουθήσουν, όπως καταγράφονται στο βιβλίο του Εμμανουέλε Γκράτσι «Η ΑΡΧΗ ΤΟΥ ΤΕΛΟΥΣ», το οποίο εξεδόθη στην Ιταλία το 1945 και στην Ελλάδα το 1985 από την ΕΣΤΙΑ.

«Ο Μεταξάς είχε φορέσει μία σκούρα μάλλινη ρόμπα, από τον γιακά της οποίας φαινόταν ένα μετριότατο βαμβακερό νυχτικό. Μου έσφιξε το χέρι, με έβαλε μέσα και με άφησε να περάσω σε ένα μικρό σαλόνι, το συνηθισμένο σαλονάκι μιας μικροαστικής εξοχικής βιλλίτσας. Αυτό το περιβάλλον αλά Γκουίντο Γκοτσάνο, με τα κακόγουστα καλά του πράγματα μ' έκανε να αναλογιστώ προς στιγμήν με κάποιο πικρό κρυφό χαμόγελο την Βίλλα Τορλόνια.

Μόλις καθίσαμε του είπα ότι η Κυβέρνηση μου είχε αναθέσει να του κάμω μια άκρως επείγουσα ανακοίνωση και χωρίς άλλα λόγια του έδωσα το κείμενο. Ο Μεταξάς άρχισε να διαβάζει. Τα χέρια του κρατούσαν το χαρτί έτρεμαν ελαφρά και μέσα από τα γυαλιά του έβλεπα τα μάτια να βουρκώνουν, όπως συνήθιζε όταν ήταν συγκινημένος Όταν τελείωσε την ανάγνωση, με κοίταξε κατά πρόσωπο και μου είπε με φωνή λυπημένη αλλά σταθερή. "Allors c' est la guerre" (Επομένως έχουμε πόλεμο). Του απήντησα ότι δεν ήταν καθόλου έτσι κατ' ανάγκην, και ότι μάλιστα η Ιταλική Κυβέρνηση ήλπιζε ότι η Ελληνική Κυβέρνηση θα εδέχετο τα αιτήματά της και θα άφηνε να περάσουν ελεύθερα τα Ιταλικά στρατεύματα, τα οποία θα άρχιζαν τις μετακινήσεις τους την 6η πρωινή.

Ο Μεταξάς με ρώτησε τότε πώς μπορούσαν να σκεφθώ ότι, ακόμα και αν είχε την πρόθεση να ενδώσει, θα του ήταν αδύνατον μέσα σε τρείς ώρες να λάβει τις διαταγές του Βασιλέως και να δώσει τις απαραίτητες οδηγίες για την ελεύθερη διέλευση των ιταλικών στρατευμάτων. Χωρίς καμία πεποίθηση, από απλή ευσυνειδησία, αρπαζόμενος από την τελευταία ελπίδα, όπως ο ναυαγός πιάνεται ακόμα και ένα σανιδάκι, του απήντησα ότι αυτό δεν ήταν καθόλου αδύνατον. Ασφαλώς θα είχε απ' ευθείας τηλεφωνική γραμμή για να επικοινωνεί με τον βασιλέα. Όσο για τις διαταγές προς τα στρατεύματα, θα ήταν αρκετό να διαταχθεί ο αρχιστράτηγος να στείλει με τον ασύρματο εγκύκλιο διαταγή σε όλους τους διοικητές αν μην παρεμποδισθεί η προέλαση των ιταλικών στρατευμάτων

Ο Μεταξάς με ρώτησε τότε, αν μπορούσα να του καθορίσω τουλάχιστον ποιά ήταν τα στρατηγικά σημεία επί του ελληνικού εδάφους που η ιταλική Κυβέρνηση θα ήθελε να καταλάβει. Φυσικά, αναγκάσθηκα αν του απαντήσω ότι δεν είχα την παραμικρή ιδέα. Ο Μεταξάς απήντησε : "Vous voyez bien que c' est impossible" (βλέπετε ότι αυτό είναι αδύνατον). Η ευθύνη του πολέμου αυτού βαρύνει αποκλειστικά την Ιταλική Κυβέρνηση. Η Κυβέρνηση σας ήξερε κάλλιστα ότι η Ελλάδα το μόνο που επιθυμούσε ήταν να παραμείνει ουδετέρα, αλλ' ότι ήμεθα αποφασισμένοι να υπερασπιστούμε το εθνικό έδαφος εναντίον οιουδήποτε.

Του απήντησα, ενώ σηκωνόμουν, ότι ήλπιζα ακόμα ότι θα ελάμβανε υπ' όψιν του την διαβεβαίωση που περιείχετο στην διακοίνωση, κατά την οποίαν η Ιταλική Κυβέρνηση δεν είχε καμία πρόθεση να θίξει την κυριαρχία της Ελλάδος και ότι θα μου γνώριζε στην Πρεσβεία πριν από τις 6, ότι η χώρα του δεχόταν τα ιταλικά αιτήματα. Ο Μεταξάς δεν μου απήντησε. Με συνόδευσε στην έξοδο υπηρεσίας από την οποίαν είχα μπεί πριν από ένα τέταρτο και ήμασταν στο κατώφλι μου είπε χωρίς να αναπτύξει περισσότερο την σκέψη του, "Vous etes les plus forts..." (Είσαστε πιό δυνατοί) με φωνή αυτή τη φορά βαθιά αλλοιωμένη.

Με τη σειρά μου δεν ήξερα τι να απαντήσω στα λόγια αυτά και στην βαθιά λύπη που τα δονούσε. Νομίζω δεν υπάρχει άνθρωπος στον κόσμο, ο οποίος τουλάχιστον μία φορά στη ζωή του να μην αισθάνθηκε απέχθεια για το επάγγελμα του. Αν στην μακρά σταδιοδρομία μου στην υπηρεσία του κράτους υπήρξε ποτέ μια στιγμή κατά την οποίαν εμίσησα το δικό μου, μια στιγμή κατά την οποίαν το καθήκον του αξιώματός μου μου φάνηκε σταυρός όχι μόνο θλιβερός αλλά και ταπεινωτικός, η στιγμή αυτή ήταν όταν άκουσα εκείνα τα λόγια του πρόφερε ο πρεσβύτης εκείνος, που είχε καταναλώσει ολόκληρη την ζωή του αγωνιζόμενος και υποφέροντας για την χώρα του και τους βασιλείς του και που και κατά την υπέρτατη εκείνη στιγμή, προτιμούσε να διαλέξει για την πατρίδα του τον δρόμο της θυσίας και όχι τον δρόμο της ατιμώσεως. Υποκλίθηκα μπροστά του με τον βαθύτερο σεβασμό και βγήκα από το σπίτι του».

Η παραπάνω περιγραφή του Γκράτσι, ταιριάζει απόλυτα με τις αφηγήσεις δύο Υπουργών του Μεταξά, στους οποίους ο τελευταίος ενεπιστεύθη λίγο μετά τις 6 το πρωί κατά την σύγκληση του Υπουργικού Συμβουλίου όλα όσα διεξήχθησαν λίγες ώρες πριν. Αποσπασματικά δε στοιχεία είναι κατεγγεγραμμένα και στο ημερολόγιο του Ιωάννου Μεταξά.

Αυτά λοιπόν έγιναν εκείνη την νύχτα. Αυτά ελέχθησαν στα Γαλλικά, την γλώσσα της διπλωματίας. Η απάντηση, που εδόθη όμως από το στόμα του Έλληνος ΗΓΕΤΟΥ δεν ήταν καθόλου διπλωματική. Ήταν ξεκάθαρη και αντρίκια! Ήταν το ΟΧΙ στο αυτί του Γκράτσι, όπως είπε ΟΧΙ και ο Ελληνικός λαός στα βουνά της Ηπείρου μας!

Ο Ιωάννης Μεταξάς, αυτή η πολυσχιδής και ιδιοφυής πολιτική και στρατιωτική προσωπικότητα, εξελέγη Πρωθυπουργός της Ελλάδος από την Βουλή των Ελλήνων κατόπιν προτάσεως του τότε Βασιλέως Γεωργίου του Β’, την άνοιξη του 1936, ενώ εν συνεχεία, ανέλαβε τα ηνία της χώρας, ως δικτάτωρ στις 4 Αυγούστου του ίδιου έτους. Εκυβέρνησε την Ελλάδα επί 4 χρόνια, από την Άνοιξη του 1936, μέχρι τον Ιανουάριο του 1941.

Δεν ήταν καθόλου άγνωστος στην πολιτική ζωή του τόπου, όταν ανέλαβε την Πρωθυπουργία αλλά αντιθέτως ήταν στο προσκήνιο ήδη από τις αρχές του 20ου αιώνος και απελάμβανε τον απόλυτο σεβασμό τόσο των πολιτικών του φίλων, όσο και των πολιτικών του αντιπάλων, το οποίο είναι και σημαντικότερο. Διετέλεσε αρχηγός του επιτελείου στρατού, ως στρατιωτικός σύμβουλος τού τότε Διαδόχου Κωνσταντίνου στους νικηφόρους για την Ελλάδα Βαλκανικούς πολέμους ενώ συνεργάστηκε στενά με τον τότε Πρωθυπουργό Ελευθέριο Βενιζέλο. (Σε αυτούς, οι οποίοι παραπονούνται για τον ανηλεή διωγμό των Κομμουνιστών από το καθεστώς Μεταξά, θα τους θυμίσω, ότι μόλις λίγα χρόνια πριν, ο Ελευθέριος Βενιζέλος είχε θεσπίσει το περίφημο «ιδιώνυμο» αδίκημα για τους Κομμουνιστές. Αλλά αυτό ουδείς το αναφέρει...)

Κατά την διάρκεια του Εθνικού Διχασμού, ο Ιωάννης Μεταξάς υπεστήριξε εμφανώς τα Ανάκτορα, χωρίς όμως να είναι από τους πρωταγωνιστές των γεγονότων που ακολούθησαν. Ήταν ο μόνος στρατιωτικός, που όταν έγινε γνωστή η πρόθεση του Ελευθερίου Βενιζέλου να εκστρατεύσει η Ελλάς στην Μικρά Ασία, επεχείρησε με επιστολή του, που δημοσιεύθηκε τότε, να αποτρέψει τον Βενιζέλο από το εγχείρημα αυτό, προειδοποιώντας για το αναπόφευκτο, λόγω των συμφερόντων των Μεγάλων Δυνάμεων, που θα οδηγούσαν σε προδοσία και σε ενδεχόμενη καταστροφή. Δυστυχώς, για την πατρίδα μας, η πρόβλεψή του επαληθεύτηκε εις το ακέραιο λίγα χρόνια αργότερα, έχοντας γίνει πράξη η Μικρασιατική καταστροφή...

Το τέλος του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου βρήκε ολόκληρη την Ευρώπη βυθισμένη στα ερείπια. Η περίοδος του Μεσοπολέμου απετέλεσε μια περίοδο αστάθειας και πολιτικών ανακατατάξεων τόσο στην Ευρώπη όσο και στην Ελλάδα. Αυτή λοιπόν την περίοδο, επεχείρησαν να κάνουν κινήματα σχεδόν όλοι οι γνωστοί Έλληνες πολιτικοί και στρατιωτικοί της εποχής, ο Πλαστήρας, ο Κονδύλης, ο Πάγκαλος, ο Ελευθέριος Βενιζέλος και ο Ιωάννης Μεταξάς. Ενώ λοιπόν όλοι οι παραπάνω απέτυχαν να δημιουργήσουν ένα κλίμα ελπίδας και ομαλότητας στην χώρα μας, ο Ιωάννης Μεταξάς τα κατάφερε. Αυτή είναι η γυμνή ιστορική αλήθεια...

Από την πρώτη ημέρα, που ανέλαβε την εξουσία ο Μεταξάς, το 1936, είχε πλήρη συνείδηση, ότι ο δεύτερος Παγκόσμιος πόλεμος ήταν προ των πυλών. Η κατάσταση της Ελλάδος ήταν τραγική έπειτα από μία τόσο μακρά περίοδο πολιτικών αναταραχών. Κύριος στόχος του ήταν να θωρακίσει την άμυνα της χώρας, θέτωντάς την σε κατάσταση στρατιωτικής ετοιμότητας. Η περίφημη Γραμμή Μεταξά των οχυρών μιλάει από μόνη της! Εάν ο πόλεμος είχε ξεκινήσει ένα χρόνο αργότερα, το έργο αυτό θα είχε αποπερατωθεί και δεν θα εισέβαλλαν ποτέ οι κατακτητές στην Ελλάδα!

Επεχείρησε να δημιουργήσει πολεμική αεροπορία αλλά δυστυχώς οι Άγγλοι «σύμμαχοι» μας δεν παρέδωσαν τα αεροπλάνα στην ώρα τους. Εξεπόνησε επιχειρησιακά σχέδια δράσης και επιστρατεύσεως, εξόπλισε όσο το δυνατόν καλύτερα τον Ελληνικό Στρατό, εξεπαίδευσε τους στρατιώτες τόσο σωματικά όσο και ψυχολογικά και γενικότερα προετοίμασε την χώρα για πόλεμο. Αξίζει να αναφερθεί, ότι παρ’ όλο που η πολιτική του φιλοσοφία ήταν θεωρητικά πολύ πιο κοντά στην Γερμανία, εκείνος ακολούθησε το συμφέρον της χώρας, παραμένοντας σύμμαχος της Μεγάλης Βρετανίας.

Η κύρια του πολιτική επιδίωξη ήταν η Ελλάς να παραμείνει ουδέτερη, αλλά σε εκείνες τις εποχές αυτό ήταν τελικά ανέφικτο, όπως και εκ των πραγμάτων απεδείχθη. Προετοιμαζόταν κατά συνέπεια, για το χειρότερο ενδεχόμενο και ανέμενε. Προσπαθούσε να κερδίσει χρόνο, ούτως ώστε να εξοπλίσει την χώρα μας όσο το δυνατόν αρτιότερα. Γι’ αυτόν τον λόγο δεν αντιδρούσε στις προκλήσεις των Ιταλών! Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο προσποιήθηκε, ότι δεν εγνώριζε ποιοί είχαν τορπιλίσει την «Έλλη» στις 15 Αυγούστου του 1940.

Το ηρωικό ΟΧΙ που εξεστόμισε, το οποίο και απετέλεσε την αρχή του θρυλικού έπους του 40, δεν ήταν παρά το επισφράγισμα της πολιτικής πρακτικής του Ιωάννου Μεταξά. Μιας πολιτικής ανορθόσεως του εθνικού φρονήματος και ενισχύσεως της στρατιωτικής άμυνας της χώρας. Κατά συνέπεια, δεν του αξίζει δόξα και τιμή μόνο επειδή είπε το ΟΧΙ αλλά κυρίως διότι προετοιμάζονταν χρόνια για να το πει...

Θα μου επιτρέψετε να τον συγκρίνω με την στρατιωτική ευφυία του Θεμιστοκλέους, όταν μετά την μάχη του Μαραθώνος το 490 π.Χ. προέβλεψε, ότι οι Πέρσες θα ξαναεπιχειρούσαν να εισβάλλουν στον Ελληνικό χώρο και ξεκίνησε ένα μεγαλεπίβολο, δεκαετές, εξοπλιστικό πρόγραμμα, οι καρποί του οποίου μετέτρεψαν την αρχαία Αθήνα από μια μέτρια ναυτική δύναμη της εποχής, στην πόλη-κράτος με τον ισχυρότερο στόλο σε όλο τον τότε γνωστό κόσμο.

Επιπροσθέτως, ο Μεταξάς έθεσε σαν πρώτη προταιρεότητα το συμφέρον του έθνους και όχι τις προσωπικές του προτιμήσεις και συμπάθειες σχετικά με την πορεία της χώρας μας στην Διεθνή πολιτική σκακιέρα. Διότι ήταν αληθινός ΠΑΤΡΙΩΤΗΣ! Είδος προς εξαφάνιση σε αυτό το σημερινό τέλμα της λειψανδρίας πραγματικών ΕΛΛΗΝΩΝ στην...Ελλάδα μας!

Σαν σήμερα λοιπόν, τιμούμε το μεγαλείο της αδάμαστης Ελληνικής ψυχής. Vous etes les plus forts...(Είστε οι πιο δυνατοί). Αλλά μέχρι εκεί. Άλλωστε, σχεδόν σε όλη την διάρκεια της ιστορίας μας ως έθνος, οι Έλληνες ουδέποτε υπερείχαμε στην ύλη και την ποσότητα. Αλλά στην ποιότητα και την καρδιά! Εάν κοιτάζαμε τους αριθμούς και μόνον αυτούς δεν θα πολεμούσαμε καν τους Πέρσας, δεν θα θυσιάζονταν ο Λεωνίδας, δεν θα εξεστράτευε ο Μέγας Αλέξανδρος στην Ασία, δεν θα απελευθερωνώμαστε ποτέ απ’ τον Τούρκικο ζυγό το 21! Και βεβαίως, δεν θα έλεγε το ένα και μόνο ΟΧΙ ο Ιωάννης Μεταξάς στον Γκράτσι. Σε αντίθεση με τα αμέτρητα και συνεχή ΝΑΙ των οσφυοκαμπτών, πολιτικάντηδων, οι οποίοι κυβερνούν την Ελλάδα μας τα τελευταία 35 χρόνια.

ΖΗΤΩ Η 28η ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 1940!

ΖΗΤΩ Ο ΙΩΑΝΝΗΣ ΜΕΤΑΞΑΣ!

ΖΗΤΩ ΤΟ ΑΘΑΝΑΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΕΘΝΟΣ!

ΒΓΑΖΟΥΜΕ ΟΛΟΙ ΤΗΝ ΣΗΜΑΙΑ ΣΤΟ ΜΠΑΛΚΟΝΙ ΓΙΑ ΝΑ ΤΙΜΗΣΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΗΡΩΕΣ!
ΕΠΕΙΔΗ ΠΟΛΕΜΗΣΑΝ ΣΑΝ ΕΛΛΗΝΕΣ...





"ΟΥΔΕΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΑΛΥΤΟ ΥΠΟ ΤΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΜΕΤΑΞΑ"

(Έγραφε η πλάκα, που εστήθη προς τιμήν του, έξω από την Γερμανική Ακαδημία Πολέμου από την οποίαν απεφοίτησε ως αριστούχος...)