Εισαγωγικό άρθρο Μέρος Α'

Ζούμε μέσα σε μάχες. Τις βιώνουμε, από τη μέρα, που εμφανιστήκαμε στον πλανήτη. Η ίδια η ζωή είναι μια μάχη ή μάλλον ένας αδιάκοπος, αέναος πόλεμος με πολλές μάχες, τόσες, όσες είναι και οι ανθρώπινες δραστηριότητες που εκτελούμε. Η έννοια του αγώνα και της πάλης είναι έμφυτες και άρρηκτα συνδεδεμένες με την ανθρώπινη φύση. Βρίσκονται χαραγμένες στο γενετικό μας υλικό, στο DNA μας, που έχει υποστεί τα πάνδεινα απ’ τα.....γυαλισμένα για δόξα μάτια των ερευνητών και από «κέρας της Αμάλθειας» έχει μετατραπεί εδώ και καιρό σε «στήλη της Ροζέτας» με στόχο την αποκωδικοποίηση του «γενετικού αλφάβητου του Θεού», όπως έλεγε και ένας Αμερικανός πρώην Πρόεδρος. Αφού λοιπόν αυτές οι έννοιες είναι εγχάρακτες, πέρασαν και στον.....χαρακτήρα, προφανώς σαν γενετικό κατάλοιπο, απομεινάρι του σκληρού και αδυσώπητου αγώνα του πρωτόγονου για επιβίωση.

Σε εμάς τους Έλληνες, το φαινόμενο παρατηρείται πιο έντονο από κάθε άλλο έθνος, από κάθε άλλη φυλετική ομάδα. Το πολεμικό γονίδιο ρέει εν αφθονία στο αίμα της φυλής, όπως το αλκοόλ στο αίμα του μεθυσμένου! Δεν με πιστεύετε; Ανατρέξτε στην ιστορία μας. Ακόμη και με την επιστράτευση μεγεθυντικού φακού (ή καλύτερα μικροσκοπίου μιας και ομιλούμε περί Βιολογίας) και έπειτα από ενδελεχή εξέταση, πιο εύκολα θα βρεθεί...βελόνα στα άχυρα παρά ένα έτος στην αρχαιότητα, που να μην διεξήγοντο μάχες. Και όταν οι Ελληνικές πόλεις κράτη δεν πολεμούσαν τους βαρβάρους, τότε πολύ απλά, πολεμούσαν μεταξύ τους!

Ως και στις Τριακοντούτεις Σπονδές, περίοδο ευμάρειας αλλά και ευημερίας ειδικότερα για την πόλη των Αθηνών, (ήταν η περίοδος κατά την οποίαν χτίστηκε ο Παρθενώνας) οι ένοπλες συγκρούσεις δεν έλειπαν. Αλήθεια, πόσοι από εσάς που διαβάζετε αυτές τις γραμμές γνωρίζετε, ότι ο Παρθενώνας είναι ένα πολεμικό μνημείο, έχοντας στραμμένο τον άξονά του προς τη Σαλαμίνα για να τιμήσει τη μεγαλύτερη ναυμαχία όλων των εποχών, που έσωσε Ελλάδα και Ευρώπη; Όλοι σας όμως γνωρίζετε τί συνέβη στον Ελλαδικό χώρο, όταν αργότερα, στα Ελληνιστικά κράτη, μετά από μια νέα περίοδο υλικής ευμάρειας, οι Έλληνες απώλεσαν - είτε από τις διαρκείς εμφύλιες συγκρούσεις μεταξύ των βασιλείων είτε απ’ την «ζωή την τρυφηλή» - τη μοναδική τους στρατιωτική αρετή, που τους έκανε άτρωτους. Απώλεσαν κάθε διάθεση για πόλεμο. Συνέπεια αυτού; Η Ρωμαιοκρατία.

Αλλά ας ταξιδέψουμε νοερά και στο Βυζάντιο και ας προσγειωθούμε στην περίοδο της ακμής της Μακεδονικής δυναστείας, όπου αυτοκράτορες, όπως ο Ιωάννης Τσιμισκής, ο Νικηφόρος Φωκάς και ο Βασίλειος Β’ ο Βουλγαροκτόνος, είχαν ιδρύσει μια νέα κοσμοκρατορία. Κι όμως, 45 χρόνια μετά το θάνατο του Βασιλείου Β’ έρχεται η οδυνηρή και καταστροφική ήττα στο Μαντζικέρτ το 1071 μ. Χ. κατά την οποίαν άνοιξε ο δρόμος για την πλήρη υποταγή των Ελληνικών πόλεων της Μ. Ασίας στους Σελτζούκους. Μα πώς είναι δυνατόν, θα πείτε. Απ’ το ζενίθ στο ναδίρ και μάλιστα σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα; Μήπως αποτελεί και αυτό χαρακτηριστικό....γενετικό γνώρισμα του έθνους μας;

Κι όμως είναι δυνατόν. Διότι πολύ απλά επεκράτησε το αντιστρατιωτικό πνεύμα, υπό του οποίου διέπονταν η κεντρική εξουσία και το οποίο ενεφανίσθη μάλιστα και σε ιδεολογική μορφή. Διότι οι πολιτικάντηδες της τότε εποχής είχαν μεταβάλλει και τον ίδιο τον αυτοκράτορα σε τμήμα μιας υπαλληλικής ιεραρχίας, η οποία πολεμώντας λυσσαλέα την κεφαλαιώδη αρχή της στρατιωτικής συγκρότησης και με το άλλοθι μιας εφήμερης ειρήνης στα σύνορα της αυτοκρατορίας, άρχισε και προέβαινε στην αντικατάσταση της στρατολογίας δια καταβολής φόρου! Μήπως σας θυμίζουν κάτι όλα αυτά;

Κι ευτυχώς, που αναλαμβάνοντας στη συνέχεια τα ηνία της εξουσίας οι Κομνηνοί, κατόρθωσαν να πετύχουν την αναδιάρθρωση του στρατεύματος, καθιστώντας την Κωνσταντινούπολη σε ρυθμιστή των παγκοσμίων εξελίξεων και προσδίδοντάς της έναν νέον, οικουμενικό χαρακτήρα. Δεν έτρωγα καλύτερα τη γλώσσα μου; Μετά το θάνατο του Μανουήλ Κομνηνού το 1180 μ. Χ. λόγοι.....πολιτικοί ανάγκασαν τους Έλληνες να παραχωρήσουν πολλά οικονομικά προνόμια σε Ιταλικές πόλεις, τη Βενετία, την Γένοβα και την Πίζα. Η εν λόγω οικονομική διείσδυση της Λατινικής επεκτάσεως σήμαινε και απώλεια του εμπορίου καθώς οι θάλασσες ξέφευγαν του ελέγχου ενός παρακμάζοντος αυτοκρατορικού στόλου.

Ταυτόχρονα, η αποδυνάμωση της στρατιωτικής ηγεσίας επέφερε μια κεντρόφυγο τάση, η οποία είχε ως συνέπεια την ακμή της μεγάλης αγροτικής ιδιοκτησίας. Οικογένειες μεγαλογαιοκτημόνων απέβησαν ουσιαστικοί ρυθμιστικοί παράγοντες της οικονομικής και κοινωνικής ζωής. Σε ορισμένες περιπτώσεις ρύθμιζαν την πολιτική λειτουργία και την διοίκηση των επαρχιών, οδηγώντας στην πολιτική χειραφέτηση. Χμ, και σ’ αυτό το σημείο πάει κάπου το μυαλό μου.....Ενδιαφέροντες παραλληλισμοί σκόρπιων ασυμπτωματικών φωτογραφιών της ασυνέχειας του χωροχρονικού....συνεχούς ή μήπως απόρροια μιας κυκλικής τροχιάς ιστορικών γεγονότων, η περιοδική επανάληψη των οποίων έχει σκοπό την μαθητεία και προορισμό την σοφία και την τελείωση του ανθρώπινου όντος;

Φυσικά, η άνοδος της μεγάλης γαιοκτησίας είχε ως άμεση συνέπεια την περαιτέρω αποσύνθεση του αμυντικού συστήματος και του Βυζαντινού στρατού μιας και στρατός και άμυνα στηρίζονταν στην τοπική στρατολογία και στο εθνικό στοιχείο, του οποίου το σημαντικότερο τμήμα προήρχετο απ’ την τάξη των μικρών καλλιεργητών ενώ η απορρόφηση των στρατιωτικών τμημάτων παρέλυε την επιτόπια άμυνα. Και έτσι η Πόλις Εάλω. Αρχικά απ’ τους Φράγκους το 1204, που ήταν και η αρχή του τέλους.

Απ’ τους Φράγκους, οι οποίοι όφειλαν τον πολιτισμό τους στις.....Βυζαντινές πριγκίπισσες. Διότι ήταν κοινή πρακτική των Βυζαντινών αυτοκρατόρων να παντρεύουν τις θυγατέρες τους με ηγεμόνες βαρβαρολαών, ούτως ώστε να αποφεύγουν τις επιδρομές στα σύνορα της αυτοκρατορίας ή μάλλον για να το θέσω πιο κομψά και επιτιδευμένα, να τις παντρεύουν με ηγεμόνες μιας πανσπερμίας φυλετικών ομάδων και εθνοτήτων, οι οποίες άρχισαν να κατακλύζουν και να εγκαθίστανται σε όλη την Ευρώπη από τον 3ο αιώνα μ.Χ. επιφέροντας τελικά τη διάλυση της Δυτικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Αλλά επειδή η εκάστοτε πριγκίπισσα δεν πήγαινε μόνη (θα σκιάζονταν κι από το παρουσιαστικό τους η γυναίκα), τη συνόδευαν μια πληθώρα Ελλήνων επιστημόνων, τεχνικών, ραπτών, οικοδόμων, ζωγράφων, νομικών, ιατρών δηλαδή μεταλαμπαδεύονταν ολόκληρη τεχνολογία και ο πολιτισμός του Βυζαντίου. Κατά συνέπεια, είναι πασιφανές, ότι οι πρόδρομοι αυτού που λέμε σήμερα Δυτική Ευρώπη έγιναν φορείς του Ελληνικού πολιτισμού πολύ πριν την Αναγέννηση και την άλωση της Πόλης του 1453.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα των παραπάνω, ήταν ο γάμος της πριγκίπισσας Θεοφανούς με τον βασιλέα της Γερμανίας Όθωνα Β’. Ο γυιός τους, ο Όθωνας Γ’ λόγω θανάτου του πατέρα του, ανήλθε στο θρόνο σε ηλικία 3 μόλις ετών με αντιβασίλισσα τη μητέρα του, που ουσιαστικά κυβέρνησε τη Γερμανία (972-983 μ.Χ.), την οποίαν εξεπολίτισεν, όπως παραδέχεται ο Γερμανός ιστορικός Φ. Σλόσσερ. Η εισαγωγή της Ελληνικής γλώσσας και φιλοσοφίας στη Γερμανία ως λειτουργικά εργαλεία νόησης και πολιτισμού ανεγνωρίσθη και εξυμνήθη με τον πλέον επίσημο τρόπο από τον τέως Πρόεδρο της Γερμανίας, Φον Βαϊτσαίκερ (ταγματάρχης των SS παρακαλώ), ο οποίος την 9ην Οκτωβρίου 1992, κατά τη διάρκεια ομιλίας του στην Ακαδημία των Αθηνών, ετόνισε, ότι «ο πολιτισμός μετεδόθη τον δέκατον αιώνα στην τραχειά Γερμανία από τη Βυζαντινή πριγκίπισσα Θεοφανώ». Είπατε τίποτα;

Μιας και αναφέραμε όμως προηγουμένως περί....χωροχρονικής ασυνέχειας ας εκμεταλευτούμε για λίγο τις δυνατότητες της 4ης διάστασης κι ας ταξιδέψουμε πάλι πίσω. Τώρα βρισκόμαστε γύρω στο 600 π. Χ. στη Μεγάλη Ελλάδα δηλαδή στη σημερινή Νότια Ιταλία και αναζητούμε μια πόλη ονόματι Σύβαρη, στον κόλπο του Τάραντα. Οι φυσικές και κλιματολογικές συνθήκες της περιοχής αλλά και ο οργασμός του εμπορίου με τις άλλες αποικίες, επέφεραν συνεπακόλουθο οργασμό.....υλικών απολαύσεων, καθιστώντας την πόλη, ως την πλουσιότερη της Μεγάλης Ελλάδος. Ήταν τέτοια μάλιστα η ροπή προς τον πλούτο και την ευδαιμονία, που όπως αναφέρουν τα κουτσομπολιά της εποχής, κάποιος πήγε στα δικαστήρια έναν έμπορο, επειδή στο πουπουλένιο στρώμα, που του πούλησε ο τελευταίος, έλειπαν 5 γραμμάρια πούπουλα!

Όπως καταλαβαίνετε, οι έννοιες του στρατού και της πειθαρχίας προφανώς δεν υπήρχαν ούτε ως λέξεις στο αλφάβητο της Συβάρεως! Ποιός θα ασχολείτο με αυτές τις βίαιες και απαρχαιωμένες πρακτικές, όπως θα έλεγαν σήμερα κάποιοι μεταμοντέρνοι αρχηδιδάσκαλοι, (ελπίζω να μην παρεξηγηθώ για τη συγκεκριμένη λέξη αν και νομίζω πως έχω βάλει σωστή ορθογραφία) λάτρεις της εξέλιξης (του Δαρβίνου, αφού όλο και κάποιος καθρέφτης θα τους βρίσκεται για να...κοιτάζονται μέσα) και ταγοί αρκετών πνευματικών ιδρυμάτων (ενίοτε και δραμάτων) του καιρού μας. Για να μην σας τα πολυλογώ, σε λιγότερο από 100 χρόνια, η Σύβαρης κατεστράφη εκ θεμελίων από τη γειτονική αποικία του Κρότωνα και κυριολεκτικά σβήστηκε απ’ το χάρτη. Πω, πω, πω, είδατε τί βαρβαρότης.....κυκλοφορεί; Μα και οι Συβαριώτες πάλι, τί τα θελαν τα πούπουλα; Δεν κράταγαν τουλάχιστον τα.....φτερά, να πετάξουν, να σηκωθούν και να φύγουν!

Ο Καθηγητής Κλασσικής Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια Βίκτωρ Ντέιβις Χάνσον, ένας εκ των δύο συγγραφέων του βιβλίου «Ποιός σκότωσε τον Όμηρο», εξέφρασε την απορία, γιατί ο πολιτισμός των λευκών (των Καυκασιοειδών δηλαδή) να κυριαρχήσει στον πλανήτη. Στη συνέχεια άρχισε να εξετάζει πιθανές απαντήσεις. Μήπως διότι οι λευκοί είναι πιο δυνατοί; Μπα...Μήπως επειδή είναι πιο έξυπνοί; Ούτε...Τότε τί συνέβη; Ποιός ακριβώς είναι ο λόγος, που επεκράτησε ο τρόπος ζωής τους σε ολόκληρο τον πλανήτη;

Λοιπόν, σύμφωνα με τον Χάνσον, οι λευκοί έγιναν οι κυρίαρχοι του παιχνιδιού παγκοσμίως διότι πολύ απλά.....σκότωναν πιο καίρια και πιο αποτελεσματικά! Και ποιούς νομίζετε, ότι είχε στο μυαλό του ο καθηγητής όταν κατέληγε - για τον τρόπο με τον οποίον.....κατέληγαν, οι υπόλοιπες φυλές - σ’ αυτό το συμπέρασμα; Δεν πηγαίνει και πάλι κάπου το μυαλό μας; Ακριβώς. Στην Σπαρτιάτική φάλαγγα. Την τελειότερη πολεμική μηχανή του κόσμου, όπως την αποκαλεί αυτός αλλά και τόσοι άλλοι έγκριτοι ιστορικοί. Μετεξέλιξη, της οποίας αποτελεί βέβαια η Θηβαϊκή λοξή φάλαγγα καθώς και η Μακεδονική φάλαγγα του Φιλίππου. Διότι οι πρόγονοί μας, ιδιαίτερα δε οι Δωριείς, είχαν αναγάγει την τέχνη του πολέμου σε επιστήμη.

Όλα τα παραπάνω είναι ευρέως γνωστά και διδάσκονται σε όλα τα έγκυρα διεθνή Πανεπιστήμια και Ακαδημίες ανά τον κόσμο. Εκτός της Ελλάδος βεβαίως. Εδώ, το μόνο που διδασκόμαστε είναι μια ομόηχη της λέξεως ευρέως, την οποίαν έτσι και διαπράξεις το μοιραίο λάθος να της κάνεις κριτική βγάζοντάς την απ’ το απυρόβλητο τότε αντιμετωπίζεις κατηγορητήριο ισοδύναμο με απόπειρα ληστείας μετά φόνου και μετά πολλών βιασμών! Η ποινή; Η αποκήρυξις σου μετά.....βδελυγμίας και ο εγκλεισμός σου στο στρατόπεδο συγκέντρωσης της κοινωνικής απομόνωσης καθώς και η παράδοσή σου στην πυρά της χλεύης και του δημοσίου εξευτελισμού. Από ποιούς; Μα, τους είδαμε και πριν. Βρίσκονται παντού και σε κάθε εποχή. Σε όλην την έκταση του.....χωροχρονικού συνεχούς (εφιάλτης θα μας γίνει στο τέλος).

Ατομικοί....εραστές (συχνά και ιεροεξεταστές) μιας φοβερής (και θολερής) (υπο)κουλτούρας, προχωρούν συνασπισμένοι προς την άρνηση της κοινής λογικής, προς την άρνηση του ίδιου του εαυτού τους! Διότι βασισμένοι στα δικά τους φοβικά σύνδρομα, αυτοί οι πνευματικοί άνθρωποι, όπως αυτοπροσδιορίζονται, έχουν παραδόσει.....πνεύμα προ πολλού! Προσπαθούσαν λοιπόν και προσπαθουν, να επιβάλλουν στον κοινωνικό ιστό έναν τρόπο ζωής, ο οποίος αντίκειται στην ίδια την ανθρώπινη φύση. Για να δικαιολογήσουν τα δικά τους λάθη της φύσης!

Διότι το «ενόπλως αγωνίζεσθαι» είναι ταυτόσημο της επιβίωσης της ανθρώπινης φύσης. Διότι οι μάχες φέρνουν τους ήρωες. Δυστυχώς στις μέρες μας, αυτή η κάστα των.....μεταλλαγμένων Δαρβινικών (υπ)ανθρώπων, κατευθύνει τα κοινωνικά πρότυπα, εμποδίζοντας να ακουστεί η ιστορική αλήθεια. Ρίχνοντας το δηλητήριό της παντού. Όπως τότε. Όπως στο Μαντζικέρτ.....