Πολύς λόγος γίνεται τελευταία για την τεράστια επιστημονική πρόοδο της ανθρωπότητας στις μέρες μας. Φαινομενικά και χωρίς συγκριτικά στοιχεία μεταξύ της σημερινής εποχής και εποχών ξεθωριασμένων στο χωνευτήρι του χρόνου, πολλοί είναι εκείνοι που εντυπωσιάζονται με τα δρώμενα στον αιώνα μας. Και αυτό είναι ίσως δικαιολογημένο αφού περιβάλλονται από ένα πέπλο άγνοιας, κόβοντας τους την επαφή με τα Αρχεία της Γνώσης, τα οποία χάνονται στα βάθη του απώτατου παρελθόντος. Αυτή η αποκοπή από κάθε γέφυρα, κάθε δίαυλο επικοινωνίας που θα θυμίζει τη «Θεογονία» των Ελλήνων - θεϊκή γονιδιακή καταγωγή - πραγματώνεται στις μέρες μας, αρκετά έντεχνα ομολογουμένως, από κάποιες εκφάνσεις της Παγκοσμιοποίησης.
Ας επιστρέψουμε όμως και πάλι στα επιστημονικά….θαύματα των τελευταίων ετών και ας δούμε αν πρόκειται τελικά για τεχνολογικά μεγαλουργήματα ή για….ανοσιουργήματα και πολλές φορές…φαντασιουργήματα, τουλάχιστον σε επίπεδο Βιολογίας. Ήρθε λοιπόν η ώρα να αποκαταστήσουμε ορισμένες αλήθειες. Και πρώτα-πρώτα, μόνο το 3-5% του συνολικού γενετικού υλικού (DNA) του ανθρωπίνου κυττάρου βρίσκεται υπό μορφή γονιδίων, τα οποία ελέγχουν όλα τα κληρονομούμενα φυσικά μας χαρακτηριστικά, όπως για παράδειγμα το χρώμα των ματιών. Η λειτουργία του υπολοίπου 95-97% είναι προς το παρόν άγνωστη, παρ όλο που λογικά θα πρέπει κάποια τμήματα να εξυπηρετούν λειτουργίες ελέγχου, καθορίζοντας ποιά γονίδια θα εκφραστούν σε ποιά κύτταρα και για πόσο χρόνο. Αυτό ακριβώς αποτελεί το περίφημο φαινόμενο της διαφοροποίησης των κυττάρων, τόσο θεμελιώδες για τη λειτουργική οργάνωση και κατά συνέπεια την επιβίωση του οργανισμού.
Είναι γνωστό, ότι κατά τη δημιουργία ενός ατόμου (π.χ. ένα θηλαστικό) με γονιμοποίηση του ωαρίου του θηλυκού ατόμου από το σπερματοζωάριο του αρσενικού, το πρώτο κύτταρο που σχηματίζεται, το λεγόμενο ζυγωτό, πολλαπλασιάζεται με συνεχείς κυτταροδιαιρέσεις, οι οποίες επιβεβαιώνουν τον πρωταρχικό Συμπαντικό Νόμο της Αντανάκλασης. Τα νεοδημιουργηθέντα κύτταρα έχουν όλα το ίδιο γενετικό υλικό με το πρώτο κύτταρο. Βαθμιαία, τα παραγόμενα κύτταρα διαφοροποιούνται μεταξύ τους και εξειδικεύονται προκειμένου να επιτελέσουν τις διάφορες λειτουργίες του εμβρύου, π.χ. κίνηση, μεταφορά ερεθισμάτων, κ.α. Με αυτόν τον τρόπο, τα σωματικά κύτταρα του εμβρύου προσαρμόζονται μορφολογικά και βιοχημικά στις λειτουργίες αυτές σχηματίζοντας τους διάφορους ιστούς, όπως για παράδειγμα ο νευρικός ή ο μυϊκός ιστός. Βλέπουμε λοιπόν, ότι στα διαφοροποιημένα κύτταρα, κάποια γονίδια βρίσκονται σε λειτουργία ενώ κάποια άλλα θεωρούνται κατασταλμένα, όλα τους όμως έχουν το ίδιο γενετικό υλικό.
Ένα απ’ τα σημαντικότερα ερωτήματα, που καλούνται τώρα να απαντήσουν οι ερευνητές, είναι εάν ένα ήδη διαφοροποιημένο κύτταρο μπορεί κάτω από κατάλληλες συνθήκες να χάσει τον καθορισμό του και να εκφράζει όλη τη γενετική του πληροφορία, όπως και το αρχικό ζυγωτό. Αυτό είναι και το μεγάλο πρόβλημα στην έννοια της κλωνοποίησης, η οποία έχει γίνει πολύ της μόδας τώρα τελευταία. Το πώς δηλαδή θα δημιουργηθεί ένας οργανισμός από σωματικά κύτταρα ενηλίκου ατόμου ήδη καθορισμένα ως προς τη λειτουργία τους.
Η περίπτωση της Dolly, που ήταν το πρώτο κλωνοποιημένο πρόβατο που παρήχθη στο εργαστήριο από άλλο σωματικό, διαφοροποιημένο κύτταρο ενηλίκου προβάτου, (Ashworth et al, 1998) έγινε έπειτα από 277 απόπειρες. Ποσοστό επιτυχίας περίπου 0.0036% δηλαδή. Αυτά τα 277 "ανακατασκευασμένα" ωάρια, τα οποία χρησιμοποιήθηκαν για να δώσουν την Dolly, απαίτησαν την χειρουργική αποκατάσταση πάνω από 400 μη γονιμοποιημένα ωάρια από άλλα πρόβατα δότες (Griffin, 1998). Και τα πρόβατα μάλιστα είναι ικανότατα στην αναπαραγωγή. Σκεφθείτε λοιπόν τις δυσκολίες, που θα αντιμετώπιζαν οι επιστήμονες με τις υπάρχουσες γνώσεις τους στη θεωρητική περίπτωση επιχείρησης κλωνοποίησης σε άνθρωπο, αφού όπως είδαμε αγνοούν σχεδόν τα πάντα σχετικά με τη χρησιμότητα του γενετικού υλικού. Βλέπουμε λοιπόν, ότι η επιστήμη της Γενετικής στις μέρες μας είναι ακόμα στα σπάργανα. Για ποιά λοιπόν θαύματα μιλάμε, όταν οι πρόγονοί μας ποιούσαν ανθρώπους μέσα από την κωδικοποιημένη ιστορία μας, η οποία φέρει το όνομα Ελληνική Μυθολογία; (Ολύμπιοι, Προμηθέας, Δευκαλίωνας και Πύρρα).
Αντίθετα, αυτό, στο οποίο έχουν επικεντρώσει την προσοχή τους οι ομάδες των ερευνητών, επιτυγχάνοντας μάλιστα σημαντικά βήματα προόδου και δίνοντας νέα ώθηση στον αγώνα για την μείωση της θνησιμότητας και την αύξηση της ποιότητας ζωής των ανθρώπων, είναι η έννοια της λεγόμενης «θεραπευτικής κλωνοποίησης». Η όλη φιλοσοφία έγκειται στη χρήση σωματικών κυττάρων ενηλίκων προκειμένου να δημιουργηθούν στο εργαστήριο έμβρυα, από τα οποία θα απομονωθούν τα λεγόμενα αρχέγονα βλαστοκύτταρα (stem cells). Κατά συνέπεια, ενώ με την αναπαραγωγική κλωνοποίηση επιχειρείται εμφύτευση του κλωνοποιημένου εμβρύου στη μήτρα με στόχο τη γέννηση ανθρώπου από άνθρωπο, στην κλωνοποίηση ανθρώπινων εμβρύων για θεραπευτικούς σκοπούς, επιδίωξη είναι η απομόνωση των αρχέγονων βλαστικών κυττάρων.
Με τον όρο βλαστοκύτταρα, εννοούμε τα αδιαφοροποίητα κύτταρα, τα οποία έχουν την ικανότητα να αυτοπολλαπλασιάζονται αλλά που δεν έχουν προλάβει ακόμη να διαφοροποιηθούν, ούτως ώστε να σχηματίσουν τους μορφολογικά και λειτουργικά εξειδικευμένους ιστούς του εμβρύου, όπως είδαμε και προηγουμένως. Με κατάλληλο χειρισμό, μπορούν να τροποποιηθούν σε οποιοδήποτε σχεδόν τύπο κυττάρων στο σώμα και εν συνεχεία να εξελιχθούν σε συγκεκριμένους ιστούς και όργανα. Οι επιστήμονες πιστεύουν, ότι τα βλαστοκύτταρα μπορούν να εξασφαλίσουν στον άνθρωπο ένα απόθεμα, μια δεξαμενή ιστών. Το σημαντικό όμως, είναι, ότι θα επιτρέψουν την δημιουργία ιστού γενετικά ταυτόσημου με τον δότη του γενετικού υλικού (αφού το κλωνοποιημένο έμβρυο προέρχεται απ’ τον πυρήνα του σωματικού κυττάρου του δότη, το οποίο κλωνοποιήθηκε).
Γνωρίζουμε επί του παρόντος, πως όταν λαμβάνει κάποιος ένα μόσχευμα, το σώμα του επιχειρεί να αποβάλλει τα μεταμοσχευμένα κύτταρα διότι τα θεωρεί ξένο σώμα. Οι γιατροί έχουν την ικανότητα να καταστείλουν αυτή την ανοσοποιητική αντίδραση, χορηγώντας στον ασθενή ισχυρά φάρμακα, τα οποία είναι υποχρεωμένος να λαμβάνει εφ' όρου ζωής. Τα κύτταρα, που δημιουργούνται μέσω της κλωνοποίησης βλαστοκυττάρων δεν θα αντιμετωπίζουν το ίδιο πρόβλημα. Θα προέρχονται από τον ίδιο ασθενή και το ανοσοποιητικό σύστημα θα τα αναγνωρίζει ως δικά του. Εκτός του τομέα των μεταμοσχεύσεων, η θεραπευτική κλωνοποίηση δύναται να αποδειχθεί πολύτιμη τόσο στον τομέα της βασικής έρευνας για την κατανόηση ασθενειών, που οφείλονται σε ανωμαλίες διαφοροποίησης και πολλαπλασιασμού των κυττάρων όσο και στον τομέα της φαρμακολογίας.Στόχος των επιστημόνων είναι να καταστούν ιάσιμες μεγάλες εκφυλιστικές νόσοι, όπως αυτές του Αλτσχάιμερ και του Πάρκινσον, μέσω της αντικατάστασης κατεστραμμένων κυττάρων. Η κλωνοποίηση βλαστοκυττάρων μπορεί να προσφέρει μοσχεύματα χωρίς προβλήματα ιστοσυμβατότητας και να αποβεί ιδιαίτερα ευεργετική για τη θεραπεία ανίατων έως τώρα ασθενειών. Μπορεί δηλαδή να προσφέρει μια προοπτική χαράς και αισιοδοξίας στον αγώνα για την επιβίωση του ανθρώπινου γένους καθώς και για την βελτίωση της ποιότητας της ζωής μας επάνω στη γη. Είμαστε όμως ακόμα στην αρχή.
Αναφορικά τώρα με την πολυδιαφημιζόμενη αποκωδικοποίηση των βάσεων του ανθρώπινου DNA, η οποία έγινε μάλιστα παλιά και πρώτο θέμα σε όλα τα δελτία ειδήσεων και επέτρεψε στον κάθε άσχετο, όπως ο Κλίντον να λέει ανοησίες του τύπου, "ανακαλύψαμε το γενετικό αλφάβητο του Θεού", πρέπει να ειπωθούν τα εξής: Πρώτον, μιλάμε για ένα προσχέδιο χαρτογράφησης στο 97% του ανθρώπινου γενετικού υλικού. Αυτό σημαίνει ότι οι επιστήμονες έχουν μεν ανακαλύψει τις ακολουθίες των βάσεων του DNA σε όλα τα χρωμοσώματα αλλά με τεράστια κενά. Κατά τον Διευθυντή του Ιδρύματος Τεχνολογίας και Ενέργειας των Η.Π.Α. Danny Drell, οι ερευνητές έχουν πλήρως αποκαλύψει τις βάσεις του DNA μόνο στο 25% της ακολουθίας του γενετικού υλικού του ανθρώπινου κυττάρου. (Drell, 2000). Βαθμιαία βεβαίως, με κατάλληλες τεχνικές αποκωδικοποίησης, το ποσοστό αυτό θα αυξάνεται ευελπιστώντας την επίτευξη πλήρους αποκωδικοποίησης στο 99.99% του DNA του κυττάρου στο μέλλον. Αλλά και αυτό να συμβεί, η χρησιμότητα της τεράστιας πλειοψηφίας του ανθρώπινου γενετικού υλικού θα συνεχίσει να μας είναι άγνωστη.
Το σχέδιο της πλήρους αποκωδικοποίησης του γενετικού υλικού του ανθρώπου συνίσταται κυρίως στην εξακρίβωση της ταυτότητας των περίπου 100,000 γονιδίων του DNA - που όπως είδαμε αποτελούν γύρω στο 3-5% του συνολικού ανθρώπινου DNA - πράγμα που θα βοηθήσει σημαντικά στην καταπολέμηση πληθώρας ασθενειών που μαστίζουν την ανθρωπότητα όπως για παράδειγμα τα διάφορα είδη καρκίνου. Η χαρτογράφηση του ανθρώπινου DNA θα μπορούσε να συμβάλλει στην αποκάλυψη κάποιων ρόλων και για το υπόλοιπο 95-97% του DNA το οποίο δεν εκφράζεται με την μορφή γονιδίων. Είμαστε όμως ακόμη μακριά.
Σ' αυτό το σημείο αξίζει να σημειωθεί, ότι η αποκωδικοποίηση αυτή καθ' αυτή του ανθρώπινου γενετικού υλικού επιτυγχάνεται με αναλογικές μελέτες συστημάτων γονιδίων άλλων ειδών, βακτηρίων ή μικρών θηλαστικών, συγκρίνοντάς τα με τον ανθρώπινο καρυότυπο. (Η απεικόνιση των χρωμοσωμάτων ενός οργανισμού, όπου διακρίνεται ο αριθμός, το μέγεθος και το σχήμα τους). Φανταστείτε λοιπόν, πόσα λίγα γνωρίζουμε για το γενετικό υλικό του ανθρώπου, ώστε προσπαθούμε να εκμαιεύσουμε στοιχεία για το γενετικό μας κώδικα, βασιζόμενοι σε συγκριτικές ομοιότητες με τη γενετική σύσταση άλλων οργανισμών.
Ο Danny Drell σε προσωπική επιστολή που μου έστειλε, αναφέρει μεταξύ άλλων τα εξής: «Όλο το DNA μας αποτελεί μια αξιοθαύμαστη σύνθεση και ένα δύσκολο ανάγνωσμα που είμαστε ακόμα στην αρχή να ξέρουμε να το διαβάσουμε. Έχω την αίσθηση ότι υπάρχουν τόσα βάθη ερμηνειών όπου δεν έχουμε 'σκάψει' αρκετά βαθιά ώστε να τα ανακαλύψουμε». Και καταλήγει: «Μακάρι η αποκωδικοποίηση του DNA να ανοίξει νέους ορίζοντες για την ανθρωπότητα». Ο ίδιος ερευνητής πιστεύει ότι ιδιότητες όπως η συμπεριφορά αλλά και η προσωπικότητα, κληρονομούνται αλλά χρειάζεται πολύ δουλειά για να αρχίσουμε να τις εξερευνούμε.Προχωρώντας ακόμη μακρύτερα, φρονώ πως δεν θα αποτελούσε ολίσθημα να ισχυριστούμε, ότι ένα μέρος του άγνωστου ακόμα σε μας ρόλου του γενετικού μας υλικού θα μπορούσε να είναι ο έλεγχος και η μεταφορά από γενιά σε γενιά των ψυχικών γνωρισμάτων του ανθρώπου. Η αποκάλυψη δηλαδή των νόμων, βάση των οποίων κληρονομείται η δομή και λειτουργία της ψυχής και του πνεύματος. Το DNA, το οποίο είναι υπεύθυνο για αυτούς ακριβώς τους ρόλους, θα μπορούσε να οριστεί ως ψυχικό DNA.
Βεβαίως, πριν μιλήσουμε για ψυχικό DNA θα ήταν φρόνιμο να ορίσουμε...τί ακριβώς είναι ψυχή, πράγμα προς το παρόν ανέφικτο με βάση τα σημερινά επιστημονικά δεδομένα. Παρ’όλο που ο ορισμός της έννοιας της ψυχής στερείται επιστημονικού...πορίσματος βασιζόμενο στο πείραμα και στην παρατήρηση, κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί την ύπαρξή της ως συνιστώσα της ανθρώπινης φύσεως. Στην πραγματικότητα, προάγεται εμμέσως η...αυθυπαρξία της αφού η ψυχή, ούσα μια μορφή ενέργειας θα πρέπει να διαιωνίζεται – μιας και η οργανική ύλη αποσυντίθεται – σύμφωνα με την Αρχή Διατήρησης της Ενέργειας.
Στοιχεία για τη δομή, τη σύσταση και τις δυνατότητες της ψυχής και του πνεύματος μας παρέχει απλόχερα, ποιά άλλη, η αρχαία Ελληνική Γραμματεία. Τόσο στα Ερμητικά Κείμενα, στα Ορφικά, στη Θεογονία του Ησιόδου αλλά και στον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη, μας αποκαλύπτονται αλληγορίες – μεν, στοιχεία δε – γνώσεων για τη Θεία Φύση του ανθρώπου.
Πέραν του χώρου της Βιολογίας και της Γενετικής, ενδιαφέρον πεδίο αναζήτησης και γιατί όχι πραγμάτωσης των προαναφερθέντων, αποτελεί ο χώρος της Νευροφυσιολογίας. Αξίζει να αναφερθεί, ότι η επιφάνεια του φλοιού του ανθρώπινου εγκεφάλου δεν είναι ξεκομμένη αλλά υπάρχει δυνατότητα σύνδεσής της με το...ενεργειακό ανάλογό της, το οποίο περιβάλλει τον φυσικό, σωματικό εγκέφαλο σαν προέκτασή του ή σαν αντικατοπτρισμός του αν θέλετε, ακολουθώντας την αλληλουχία ύλης και πνεύματος, η οποία είναι ενιαία και αδιάσπαστη. Οι αρχαίοι Έλληνες συγγραφείς θεωρούν, ότι το υλικό σώμα δεν είναι το αυθεντικό αλλά συνιστά προβολή του αρχετύπου, το οποίο είναι το ψυχικό μας σώμα. Αυτός ο συλλογισμός θυμίζει έντονα την αντιγραφή του μορίου του DNA, το οποίο αυτοδιπλασιάζεται αντιγράφοντας τον εαυτό του.
Η σύσταση του λεγόμενου ψυχικού εγκεφάλου είναι προφανώς ενεργειακή και αιθερική – για να θυμηθούμε και τον Αριστοτέλη – ενώ η σύνδεση της επιφάνειας των κυττάρων του σωματικού εγκεφάλου με τον ψυχικό, ίσως επιτυγχάνεται με δυναμικές γραμμές συγκεκριμένων πεδίων, δυνάμεων μη μορφοποιημένων προς το παρόν σε εμάς. Και αφού ανατρέξαμε εις τον Αριστοτέλη και τον αιθέρα, δεν θα ήταν συνετό να ξεχνούσαμε τον δάσκαλό του και ουράνιο φιλόσοφο Πλάτωνα. Οι συνδέσεις, οι οποίες δεν είναι τίποτε άλλο από δίαυλοι επικοινωνίας μεταξύ των δύο ανθρώπινων φύσεων, της ύλης και του πνεύματος, μπορούν να παραλληλιστούν με τους πυκνούς γόμφους – γραμμές – οι οποίοι σύμφωνα με τον Πλάτωνα στον Τίμαιο αποτελούν τη στοιχειακή δομή του σώματος των Ολυμπίων σε αντίθεση με τη στοιχειακή δομή του φυσικού σώματος του ανθρώπου, στην οποία ως γνωστόν κυριαρχεί ο ζωικός άνθρακας. Αρκετά ενδιαφέρον δε νομίζετε;
Κατά συνέπεια, δεδομένου του γεγονότος της ύπαρξης αυτής της αμφίδρομης σχέσης μεταξύ σώματος και ψυχής, κάνοντας ένα ακόμη βήμα μπροστά, θα μπορούσε να ειπωθεί το εξής: Οι γνώσεις, οι παραστάσεις, οι μνήμες, οι βιωματικές εμπειρίες ενός ανθρώπου και καθετί, το οποίο θα μπορούσε να αποθηκευτεί σαν πληροφορία στο ανθρώπινο λογισμικό, δεν παραμένει στο βιολογικό εγκέφαλο, ο οποίος είναι στην ουσία διάμεσο αλλά καταγράφεται αλλού. Μεταφέρεται, αποθηκεύεται και παραμένει, στην ψυχή, στον ψυχικό εγκέφαλο, αναλύεται δε και διυλίζεται στο πνεύμα, για να ξαναθυμηθούμε τον Πλάτωνα και το τρίπτυχό του για την ανθρώπινη φύση.Τα παραπάνω καθίστανται ιδιαίτερα εμφανή στην εξής περίπτωση. Σε μια πιθανή βλάβη του ανθρώπινου εγκεφάλου, όλες οι βιωματικές και μη, συλλογές των αποθηκευμένων πληροφοριών, δεν είναι δυνατόν να απολεσθούν – σαν να έχει γίνει format σε σκληρό δίσκο – αλλά εξακολουθούν να παραμένουν στον ψυχικό εγκέφαλο, ο οποίος τις «κουβαλάει» σαν αρχεία ακόμα και μετά το φυσικό θάνατο του ανθρώπου. Κατ’αυτόν τον τρόπο η Συμπαντική Γνώση σαφώς και διαιωνίζεται μέσα σε φορέα ενεργειακής δομής ή, αν προτιμάτε σε μορφή αντιύλης.
Εάν παραδείγματος χάρη, σε έναν άνθρωπο διαταραχθεί η αιμάτωσή του και υποστεί εγκεφαλικό επεισόδιο, θα ήταν παράλογο να υποστήριζε κανείς ότι όλες οι γνώσεις του και η πορεία τόσων ετών μονομιάς σβήστηκαν και εξαφανίστηκαν ως δια μαγείας. Υπάρχουν διαρκώς εκεί στο τμήμα αυτό, το οποίο περιβάλλει τον φυσικό εγκέφαλο, απλά δεν μπορούν να εκφραστούν απ’ τον τελευταίο αφού ο μηχανισμός «απεικόνισής» τους από την ύλη έχει διαταραχθεί. Το ανθρώπινο νευρικό σύστημα είναι αρκετά ευαίσθητο σε μεταβολές όχι μόνο αιμάτωσης αλλά και περιβαλλοντικών συνθηκών ακόμα και μεταλλάξεων. Αυτό οφείλεται στη φύση των νευρώνων, τα οποία είναι τα μοναδικά κύτταρα στο σώμα μας, τα οποία δεν πολλαπλασιάζονται. Με όσα νευρικά κύτταρα γεννηθήκαμε με αυτά ή και με λιγότερα παραμένουμε μέχρι και το τέλος της ζωής μας.
Το νευρικό σύστημα έχει και άμεση συνάφεια με την αίσθηση του χρόνου στους ζωντανούς οργανισμούς. Έχει αποδειχθεί πειραματικά, ότι η διέγερση μιας μικρής ομάδας νευρικών κυττάρων που ονομάζονται υπερχιασματικοί πυρήνες και βρίσκονται στον υποθάλαμο παίζει πρωταρχικό ρόλο στην εξέλιξη του νωτιαίου μυελού, στην αίσθησή μας για το χρόνο και την αντίληψή μας για το θάνατο. Ο ρυθμός με τον οποίον διεγείρονται οι υπερχιασματικοί πυρήνες μπορεί να μεταβάλλεται. Στον ποντικό για παράδειγμα, τα κύτταρα διεγείρονται πιο γρήγορα τη νύκτα, όταν ο ποντικός είναι δραστήριος σε σχέση με την ημέρα που κοιμάται.
Δύο ακόμη τμήματα του εγκεφάλου, τα οποία προσδίδουν βιολογική χροιά στην αντίληψή μας για το χρόνο, είναι ο ιππόκαμπος και οι αμυγδαλοειδείς πυρήνες. Σε περίπτωση βλάβης διαταράσσεται και η αίσθηση του χρόνου, όπως συνέβη στον Clive Wearing τον Απρίλιο του 1985, όπου μετά από μια δυνατή γρίπη, ο συγκεκριμένος ιός κατέστρεψε ένα μεγάλο αριθμό νευρικών κυττάρων, ιδιαίτερα στον ιππόκαμπο. Το αποτέλεσμα ήταν ο συγκεκριμένος άνθρωπος να ζει έκτοτε σε ένα αιώνιο τώρα πιστεύοντας, ότι μόλις ξύπνησε από μια μακρά περίοδο που είχε χάσει τις αισθήσεις του.(συνεχίζεται)...
